Książka bardzo ciekawa, niestety mocno "napakowana" nazwiskami oraz datami - do tego stopnia, że trudno się ją czyta i niewiele z tej lektury zapamiętuje poza ogólnikami. Gdyby autor zastosował jakieś tabelki, diagramy byłoby łatwiej odnaleźć się w tej całej treści.

Książka bardzo ciekawa, niestety mocno "napakowana" nazwiskami oraz datami - do tego stopnia, że trudno się ją czyta i niewiele z tej lektury zapamiętuje poza ogólnikami. Gdyby autor zastosował jakieś tabelki, diagramy byłoby łatwiej odnaleźć się w tej całej treści.

Praca historyczna opisująca działalności Policji Państwowej tzw. Granatowej w mordowaniu Żydów a czasami etnicznych Polaków. Ze względu na dostępność źródeł nie jest to praca opisująca całość PP, ale i tak w niej mnóstwo dowodów na ludzką nikczemność. Trudno komentować każdą stronę i zawartą na niej historię podłości a często wręcz bestialstwa. Było ich tak dużo i były one tak trywialne dla oprawców – Polaków, że trudno za każdym razem opisywać oburzenie na takie postawy. Jak wykazał autor Polacy donoszący, mordujący często sąsiadów lub współobywateli najczęściej wcale nie byli do tego zmuszani. A do tego po wojnie nie ponieśli żadnych konsekwencji. Wręcz byli wychwalani przez tzw. szacownych obywateli, za swoja postawę w czasie okupacji. Jest to tym jaskrawszy przykład zakłamania - że jak zwraca uwagę autor - od lat mamy zakłamana narrację, tylko o ratowaniu i pomocy Żydom. Co jest nam sprzedawane jako jedyna wykładnia i nieskazitelna prawda. Natomiast ofiary oskarża o uległość, a wręcz o współudział. Czyli Holokaust to zbiorowe samobójstwo ? Czysty surrealizm. Książka jest przyczynkiem do prawdziwego oglądu na to jak zachowywaliśmy się pod hitlerowskim jarzmem. Polska policja pokazała swoje mroczne oblicze i to nie zależnie od tego, że część z jej funkcjonariuszy działało w podziemiu. Często traktując to jako swoiste zabezpieczenie po odejściu Niemców. Zawsze przynajmniej można się odwrócić …

Praca historyczna opisująca działalności Policji Państwowej tzw. Granatowej w mordowaniu Żydów a czasami etnicznych Polaków. Ze względu na dostępność źródeł nie jest to praca opisująca całość PP, ale i tak w niej mnóstwo dowodów na ludzką nikczemność. Trudno komentować każdą stronę i zawartą na niej historię podłości a często wręcz bestialstwa. Było ich tak dużo i były...

Bardzo treściwa książka napisana prostym zrozumiałym językiem. Warta poznania pozycja, bo historia bywa coraz bardziej przekłamywania.

Bardzo treściwa książka napisana prostym zrozumiałym językiem. Warta poznania pozycja, bo historia bywa coraz bardziej przekłamywania.

8

8

Bardzo poruszająca. Bardzo smutna.

Bardzo poruszająca. Bardzo smutna.

Profesor Jan Grabowski - wbrew oburzeniu niektórych - konsekwentnie drąży wątek relacji Polaków z Żydami podczas wojny i nie tylko. Tym razem na warsztat badawczy wziął policję granatową i straże pożarne. Jeśli chodzi o policję, to z jednej strony problem tej formacji jest dość dobrze opisany. Tyle tylko, że w formie mocno rozstrzelonej po różnych zbiorowych opracowaniach. Jeśli już trafiło się zbliżone do monografii, wtedy pomijano wątek żydowski, konkretnie obszerny udział tej formacji na polu współpracy z okupantem w zakresie "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej". To bolesna publikacja. Bolesna, bowiem kolejny raz znajdujemy się w sferze demistyfikacji wizerunku Polaka pomagającego ratować żydowskich sąsiadów. To także straszna pod względem odbioru emocjonalnego publikacja. Straszna, bo opierając się na solidnej dokumentacji - szczególnie zeznaniach świadków pogromów jak i oprawców skruszonych po dziesięcioleciach - Grabowski ukazuje znaczną część granatowych policjantów jako ludzi bez szkieletów etycznych, z niewiadomych pobudek wysługujących się okupantowi, dla korzyści wszelkich zdolnych do każdego łajdactwa, wreszcie jako pospolitych bandziorów. A z tego wyłania się najprymitywniejszy obraz polskiego antysemityzmu. Nawet jeśli w trakcie czytania łudziłem się, że może to tylko margines, garstka przypadków zła czynionego przez Polaków, to zaraz po tym "sterta" materiałów źródłowych cytowanych przez autora rozwiewała resztki złudzeń. To trzeba przeczytać, by zrozumieć stosunek wielu z nas do przybysza - obcego lub innego, jak zwał, tak zwał - choćby do imigrantów. Ale jest w tym opracowaniu wątek nowy - konkretnie zachowanie strażaków. Grabowski znajduje sporo materiałów w postaci zeznań, które świadczą, że i oni - wydający się dotąd być bohaterami bez skazy - mają pod względem brutalności i bezwzględności w stosunku do obywateli polskich żydowskiego pochodzenia wiele na sumieniu. Podobnie jak granatowi policjanci z żarliwością przyprawiającą o kompletne niezrozumienie uczestniczyli w polowaniach na Żydów. Profesor Grabowski zatytułował swą pracę "Na posterunku", a według mnie bardziej adekwatnym do zawartości byłby tytuł POLOWANIE NA ŻYDÓW. Dla pragnących lepiej i głębiej zrozumieć postawy rodaków wobec sąsiadów innej narodowości - a przecież Żydzi mieszkali tutaj od wieków - lektura obowiązkowa.

Profesor Jan Grabowski - wbrew oburzeniu niektórych - konsekwentnie drąży wątek relacji Polaków z Żydami podczas wojny i nie tylko. Tym razem na warsztat badawczy wziął policję granatową i straże pożarne. Jeśli chodzi o policję, to z jednej strony problem tej formacji jest dość dobrze opisany. Tyle tylko, że w formie mocno rozstrzelonej po różnych zbiorowych opracowaniach....

Książka ewidentnie pisana pod określoną tezę, co nie dziwi patrząc na inne produkcje autora. Pomieszanie z poplątaniem, nadinterpretacje, błędy i manipulacje. Nośny tytuł, który średnio się odnosi do treści. Kuriozalna "analiza" wypowiedzi Zamorskiego czy też "opis" fotografii. Po kilku zdaniach widać, że warsztat historyka jest taki sobie a autor ma kiepskie pojęcie o przedmiocie swoich "badań". Szkoda czasu.

Książka ewidentnie pisana pod określoną tezę, co nie dziwi patrząc na inne produkcje autora. Pomieszanie z poplątaniem, nadinterpretacje, błędy i manipulacje. Nośny tytuł, który średnio się odnosi do treści. Kuriozalna "analiza" wypowiedzi Zamorskiego czy też "opis" fotografii. Po kilku zdaniach widać, że warsztat historyka jest taki sobie a autor ma kiepskie pojęcie o...

Rozczarowała mnie.

Rozczarowała mnie.

Ech ta nasza historia...po przeczytaniu każdy sam sobie wyrobi zdanie

Ech ta nasza historia...po przeczytaniu każdy sam sobie wyrobi zdanie

Oni tylko wykonywali rozkazy... On pomylił tego chłopaka z Żydem...
Zapomnimy o historii, to będziemy skazani na jej powtarzanie, zaś wybiórcze traktowanie faktów doprowadzi do takich kuriozów jak retoryka mediów Rydzyka i Kurskiego. Mając bliski kontakt z osobami o poglądach, powiedzmy, „judeosceptycznych” (w tym w najbliższej rodzinie) nie dziwię się ani trochę konkluzjom autora.
Doprawdy dziwi mnie alergiczne podejście niektórych do „niewygodnych” faktów historycznych, jakby idea „Niepokalanego Narodu Polskiego” była fundamentem całego ich jestestwa, i świadomość, że w przeszłości nie wszystko było czarno-białe miałaby doprowadzić do osobistej tragedii, destrukcji tkanki społecznej i świadomości narodowej… Znacznie gorzej skończymy, jeśli spędzimy życie jako hipokryci, i tak wychowamy swoje dzieci.
Potrzebna lektura, i dobrze udokumentowana książka.

Oni tylko wykonywali rozkazy... On pomylił tego chłopaka z Żydem...
Zapomnimy o historii, to będziemy skazani na jej powtarzanie, zaś wybiórcze traktowanie faktów doprowadzi do takich kuriozów jak retoryka mediów Rydzyka i Kurskiego. Mając bliski kontakt z osobami o poglądach, powiedzmy, „judeosceptycznych” (w tym w najbliższej rodzinie) nie dziwię się ani trochę konkluzjom...