"Ciężkie czasy" są naprawdę ciężkie. Praktycznie na każdej stronie czuć gęstą atmosferę beznadziei. Tym bardziej to uderzające, że wspomniany nastrój jest w pełni uzasadniony.

Poznałam Dickensa w zupełnie innej odsłonie, która niestety mnie nieco przytłoczyła. Wolę Charlesa w swoim lżejszym, dowcipnym wydaniu. Niemniej jednak naprawdę doceniam to, że powstała ta powieść, bo dostrzegam jej walory.

Ile człowiek traci, kiedy znaczenie mają tylko fakty? Gdzie wyobraźnia, gdzie miłość? Mickiewicz powiedział: "Miej serce i patrzaj w serce". Charles Dickens też przekazuje tę myśl, ale w tak obrazowy sposób, że to aż boli. Robiło mi się naprawdę przykro, kiedy obserwowałam beznadziejne losy bohaterów.

Warto się zatrzymać na chwilę przy "Ciężkich czasach" i wysnuć refleksję nad swoim życiem, czy aby nie marnujemy go tak, jak postaci wykreowane przez Dickensa.

"Ciężkie czasy" są naprawdę ciężkie. Praktycznie na każdej stronie czuć gęstą atmosferę beznadziei. Tym bardziej to uderzające, że wspomniany nastrój jest w pełni uzasadniony.

Poznałam Dickensa w zupełnie innej odsłonie, która niestety mnie nieco przytłoczyła. Wolę Charlesa w swoim lżejszym, dowcipnym wydaniu. Niemniej jednak naprawdę doceniam to, że powstała ta powieść,...

Czytałam tę książkę już dość dawno temu, ale pamiętam dobrze jakie okropne sprawiła na mnie wrażenie. Ponura beznadziejność, smutek, nieszczęście, ironia...
Jestem nieco rozczarowana tą pozycją Dickensa, który nota bene jest jednym z moich ulubionych klasyków.
Trudno jednak odmówić tej książce wartości literackich, autor po mistrzowsku opisuje życie i obyczaje w Anglii w XIX wieku.

Czytałam tę książkę już dość dawno temu, ale pamiętam dobrze jakie okropne sprawiła na mnie wrażenie. Ponura beznadziejność, smutek, nieszczęście, ironia...
Jestem nieco rozczarowana tą pozycją Dickensa, który nota bene jest jednym z moich ulubionych klasyków.
Trudno jednak odmówić tej książce wartości literackich, autor po mistrzowsku opisuje życie i obyczaje w Anglii w...

Powieść zupełnie niedickensowska, chyba żaden z bohaterów nie znajduje tu swojego szczęścia, klęskę ponosi wiara w Fakty, a dobro niekoniecznie zwycięża.

Powieść zupełnie niedickensowska, chyba żaden z bohaterów nie znajduje tu swojego szczęścia, klęskę ponosi wiara w Fakty, a dobro niekoniecznie zwycięża.

Przeczytane w oryginale

Przeczytane w oryginale

Studia filologiczne mają to do siebie, że zmuszają do spojrzenia na książkę w analityczny sposób. Dickensowi za opisanie problemów ówczesnego społeczeństwa (Rewolucja industrialna! Wykorzystywanie robotników! Hierarchia społeczna! Patriarchat! Małżeństwa z rozsądku! Rozum ponad emocje!)należy się 10/10 lub 100%, jak kto woli. Jednak poza czysto technicznymi aspektami książkę czyta się dobrze i można wyciągnąć z niej mądre wnioski - nie samym majątkiem człowiek żyje, poza suchymi faktami potrzebne są emocje, a miłość osładza życie, bez względu na to, jak trudne by w danym momencie było.

Studia filologiczne mają to do siebie, że zmuszają do spojrzenia na książkę w analityczny sposób. Dickensowi za opisanie problemów ówczesnego społeczeństwa (Rewolucja industrialna! Wykorzystywanie robotników! Hierarchia społeczna! Patriarchat! Małżeństwa z rozsądku! Rozum ponad emocje!)należy się 10/10 lub 100%, jak kto woli. Jednak poza czysto technicznymi aspektami...

Ciężkie czasy to i na początku ciężko się czyta. Może przez celowy zabieg Dickensa, jakim jest pozbawienie większości bohaterów emocji i powierzenie ich wyłącznie rozumowi. Nic jednak straconego - z czasem akcja nabiera tempa, a wyższość rozumu nad sercem zostaje poddana w wątpliwość...

Ciężkie czasy to i na początku ciężko się czyta. Może przez celowy zabieg Dickensa, jakim jest pozbawienie większości bohaterów emocji i powierzenie ich wyłącznie rozumowi. Nic jednak straconego - z czasem akcja nabiera tempa, a wyższość rozumu nad sercem zostaje poddana w wątpliwość...

Dickens, może nieco bardziej rozgoryczony i ironiczny ale wciąż ten sam. Dla mnie przedstawiana przez niego XIX-wieczna Anglia bardzo żywo wpływa na moją wyobraźnię. Jeśli istniej reinkarnacja to podejrzewam że żyłam w Londynie w tamtych czasach.

Dickens, może nieco bardziej rozgoryczony i ironiczny ale wciąż ten sam. Dla mnie przedstawiana przez niego XIX-wieczna Anglia bardzo żywo wpływa na moją wyobraźnię. Jeśli istniej reinkarnacja to podejrzewam że żyłam w Londynie w tamtych czasach.

Kolejna, doskonała przypowieść Dickensa, gdzie momenty okraszone cierpkim humorem, balansują z pełnymi smutku i podszytymi ponurą ironią fragmentami.

Losy bohaterów "Ciężkich czasów", mimo, iż prowadzone w sposób, dla obytego z twórczością Dickensa czytelnika, przewidywalny, po raz kolejny nieodmiennie wzruszają. Spekulacje natury filozoficznej, dotyczące miejsca serca, duszy i rozumu w bycie każdej istoty ludzkiej i tragicznych skutków tego, do czego może doprowadzić brak, lub nadmiar każdego z tych elementów, sprawia, że trudno oprzeć się refleksji nad własnym życiem i spojrzeć odmienionym okiem na niektóre jego aspekty.

Poza tym, w warstwie społeczno-politycznej wykazał się też Dickens daleko posuniętym wizjonerstwem, co w równym stopniu, jak wyżej wymienione zalety, stanowi o znakomitości "Ciężkich czasów".

Jak zwykle, Dickensa, szczerze polecam!

Kolejna, doskonała przypowieść Dickensa, gdzie momenty okraszone cierpkim humorem, balansują z pełnymi smutku i podszytymi ponurą ironią fragmentami.

Losy bohaterów "Ciężkich czasów", mimo, iż prowadzone w sposób, dla obytego z twórczością Dickensa czytelnika, przewidywalny, po raz kolejny nieodmiennie wzruszają. Spekulacje natury filozoficznej, dotyczące miejsca serca,...

Fakty, liczby, tabele - tym powinien kierować się człowiek w życiu. Thomas Gradgrind wychowuje swoje dzieci właśnie w takim duchu i kończy się to tragicznie. Córka, dusząc w sobie spontaniczność i fantazję cierpi, a syn wyrasta na hedonistę, przechodząc z jednej ekstremy w drugą. Koniec końców, w niektórych postaciach dochodzi do zbawiennej zmiany i to był najlepszy moment w powieści.

Opisy rzeczywistości w powieści są niemal (ale jeszcze nie) naturalistyczne, co bardzo przypadło mi do gustu (lubię naturalizm).

Fakty, liczby, tabele - tym powinien kierować się człowiek w życiu. Thomas Gradgrind wychowuje swoje dzieci właśnie w takim duchu i kończy się to tragicznie. Córka, dusząc w sobie spontaniczność i fantazję cierpi, a syn wyrasta na hedonistę, przechodząc z jednej ekstremy w drugą. Koniec końców, w niektórych postaciach dochodzi do zbawiennej zmiany i to był najlepszy...