Każdy fan jazzu powinien mieć tą książkę. Nie tylko mieć, oczywiście. Każdy powinien ją przeczytać. Cieszę się, że jeszcze ktoś wydaje takie w zasadzie komercyjnie nierokujące pozycje.

Każdy fan jazzu powinien mieć tą książkę. Nie tylko mieć, oczywiście. Każdy powinien ją przeczytać. Cieszę się, że jeszcze ktoś wydaje takie w zasadzie komercyjnie nierokujące pozycje.

Miłośnikom jazzu polecam lekturę „Coltrane według Coltane’a’’ opracowaną przez DeVito Chrisa zaś wszyscy muzycy jazzowi powinni ją moim zdaniem koniecznie przeczytać.
Jest to zbiór wywiadów jak i artykułów z chyba największym, zmarłym w 1967 roku gigantem jazzu Dla kogoś kto jest niecierpliwy i nie lubi tego gatunku muzyki książka zapewne może się wydać nud-na. Ja znalazłem w niej odpowiedzi na nurtujące mnie pytania a może bardziej potwierdzenie moich tez.
1) Wirtuoz dochodzi do swoich nadzwyczajnych umiejętności bardzo, bardzo ciężką pracą.
2) Twórcy wielkiej sztuki, prekursorzy to naukowcy analizujący dany materiał, dziedzinę w której tworzą.
3) Tworzenie sztuki to nie jest akt przypadku lecz w pełni skalkulowanego, uporządkowanego i świadomego działania.
4) Człowieka, który osiągnął w swojej dziedzinie wielkość cechuje skromność.
5) Rasizm i brak tolerancji dla innych wyznań jest oznaką swego rodzaju niedorozwoju intelektualnego

John Coltrane to wybitna postać. W skrócie:
- doprowadził jazz jako gatunek muzyki pod względem rozwiązań harmonicznych do poziomu współczesnej muzyki tzw. poważnej
- zachował a nawet uwydatnił pierwiastek emocjonalny niezależnie od nowych rozwiązań w zakresie teorii muzyki
- dzięki niemu (nie tylko oczywiście) muzyka jazzowa nabrała charakteru intelektualnego (nie do tańca) a nawet metafizycznego zachowując swój emocjonalny pierwiastek (solówka Coltrane to jak piękny akt miłosny – gra wstępna, długie walka, uniesienie i uspokojenie).

Aby lepiej zrozumieć stan jaki zastał w muzyce rozrywkowej a jaki zostawił John Coltrane (Wielki)
proszę wysłuchanie utworu „My favourite things” wersji „drewnianej” https://www.youtube.com/watch?v=0IagRZBvLtw&t=38s a następnie w wersji „murowanej’ Johna Coltrane https://www.youtube.com/watch?v=NWYWgda5f0I
Książkę tę wydano w 50 rocznicę śmierci Jahna Coltrane a przetłumaczył ją świetnie Filip Łobodziński, który w ramach Jazzu Nad Odrą 2017 ją prezentował.

Miłośnikom jazzu polecam lekturę „Coltrane według Coltane’a’’ opracowaną przez DeVito Chrisa zaś wszyscy muzycy jazzowi powinni ją moim zdaniem koniecznie przeczytać.
Jest to zbiór wywiadów jak i artykułów z chyba największym, zmarłym w 1967 roku gigantem jazzu Dla kogoś kto jest niecierpliwy i nie lubi tego gatunku muzyki książka zapewne może się wydać nud-na. Ja...

"Zmiłuj się Jezu, nie znoszę jazzu". Tak oto swój stosunek do muzyki jazzowej określił przed laty nieodżałowany Jan Sztaudynger. Istotnie pokutuje w Polsce przekonanie, że jazz to muzyka trudna, hałaśliwa i nieznośna, w najlepszym razie dostępna ograniczonemu gronu koneserów. Ostatnimi czasy obserwujemy jednak wzmożone zainteresowanie jazzem. Jego źródłem bywa czasem snobizm, nie lekceważmy jednak tego zjawiska, gdyż bywa i tak, że odkrycie jazzu w późniejszym wieku jest wynikiem jak najbardziej szczerych i instynktownych poszukiwań muzycznych (Coltrane: "Przed piętnastym rokiem życia jazzu słuchałem bardzo niewiele" - str.87).
John Coltrane to absolutna klasyka. Ten nieśmiały i dość słabo wykształcony jegomość stworzył nową jakość nie tylko w jazzie, ale w muzyce w ogóle. Był artystą genialnym, wytyczającym nowe kierunki w muzyce (krytycy pisali nawet, że reprezentuje "antyjazz", jako że jego osławione "kotary dźwięku" daleko przekraczały ramy tego, z czym jazz jeszcze wtedy się kojarzył). Sam Coltrane przyznawał, że jego muzyka to coś więcej niż jazz. Inspiracji szukał w tradycyjnej muzyce indyjskiej (Ravi Shankar) i tak poprzez ścianę nieokrzesanych, brutalnych niekiedy dźwięków saksofonu tenorowego osiągał brzmienie poruszające ducha. Jak w jazzie zresztą bywa żaden z jego wielokrotnie granych utworów nigdy nie brzmiał tak samo. Warto w tym miejscu zadać pytanie, czy powinniśmy znać nuty, by zrozumieć jazz. Niejeden z lepiej wykształconych koneserów powiedziałby, że jest to konieczne, po raz kolejny oddajmy jednak głos samemu Coltrane'owi: "Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło pytanie, czy oni (tj. publiczność) rozumieją moją muzykę, czy nie... Liczy się wyłącznie reakcja emocjonalna. Jeśli zaistnieje porozumienie na tym poziomie, nie ma znaczenia, czy muzyka zostanie zrozumiana. W końcu ja też przecież uwielbiałem muzykę na długo, zanim nauczyłem się rozpoznawać akord septymowy g-moll" (str.289). W podobny duchu wypowiadał się Miles Davis, muzyk, który prócz Dizzy Gillespiego i Theloniousa Monka wywarł na Coltrane'a największy chyba wpływ. W książce nie brakuje też nazwisk takich jak Yusef Lateef czy Pherell ("Pharoah") Sanders. Jest to więc opowieść nie tylko o twórczości Johna Coltrane'a, lecz także rodzaj przewodnika po jazzie w rozmaitych jego odsłonach, poprzedzających obecną "bałkanizację" tej muzyki, czyli "poszatkowany i podzielony wewnętrznie obszar zwalczających się szkół" - przedmowa Chrisa DeVito, str. 14). Sama zaś książka jest zbiorem wywiadów z Coltrane'em, wspomnień o nim (także z okresu dzieciństwa),artykułów i notatek z okładek płyt. To także kawał społecznej historii Ameryki, problem segregacji rasowej i jeszcze kilka zagadnień, których poznanie pozwala jakoś dotknąć, o ile nie zrozumieć charakter zjawiska, którym jest jazz. Wszystko to zaś znakomicie spolszczył Filip Łobodziński, autor przekładu niegdyś recenzowanej tutaj także i przeze mnie "Autobiografii" Milesa Davisa. Znakomita książka, godna polecenia każdemu, kto rozumie, że słuchanie muzyki to nie tylko czysta rozrywka, lecz niekiedy także doświadczenie duchowe. W przypadku Coltrane'a może być ono bardzo silne, a wątpiącym już teraz polecam moją ulubioną "A Love Supreme". Być może niektórzy dadzą się przekonać.

"Zmiłuj się Jezu, nie znoszę jazzu". Tak oto swój stosunek do muzyki jazzowej określił przed laty nieodżałowany Jan Sztaudynger. Istotnie pokutuje w Polsce przekonanie, że jazz to muzyka trudna, hałaśliwa i nieznośna, w najlepszym razie dostępna ograniczonemu gronu koneserów. Ostatnimi czasy obserwujemy jednak wzmożone zainteresowanie jazzem. Jego źródłem bywa czasem...

Słowa posągu.

Posągi rzadko mówią. Precyzując, nic nie mówią. Tym lepiej jak trafia się okazja posłuchać co miała do powiedzenia istota ludzka, która posągiem się stała. Oczywiście chodzi mi o Johna Coltrane`a. Geniusz, mistrz, wirtuoz, legenda - wszystkie te określenia nie wypełniają szczelnie opisu autora "A Love Supreme". To znakomite móc przeczytać jego słowa zebrane w jednej książce. Dzięki znakomitemu tłumaczeniu Filipa Łobodzińskiego możemy wgryźć się w nietuzinkową osobowość artysty. Uderzający jest kontrast między jego muzyką, a jego byciem codziennym. Gratka dla fanów jazzu. Wielka postać opisana w bardzo ciekawej książce. A po lekturze należy przyswoić sobie dużą dawkę jego muzyki.

Słowa posągu.

Posągi rzadko mówią. Precyzując, nic nie mówią. Tym lepiej jak trafia się okazja posłuchać co miała do powiedzenia istota ludzka, która posągiem się stała. Oczywiście chodzi mi o Johna Coltrane`a. Geniusz, mistrz, wirtuoz, legenda - wszystkie te określenia nie wypełniają szczelnie opisu autora "A Love Supreme". To znakomite móc przeczytać jego słowa zebrane w...

Nie jest to książka, która opowie ci o życiu Coltrane'a od A do Z. To raczej uzupełnienie wiedzy, rzecz dla fanów, ale niezwykle cenna i bardzo dobrze przetłumaczona. Coltrane to przeciwieństwo Davisa, święty jazzu, gość do którego trudno się przyczepić i który z nieśmiałego i skromnego człowieka przekształcał się w sceniczną bestię. Warto.

Nie jest to książka, która opowie ci o życiu Coltrane'a od A do Z. To raczej uzupełnienie wiedzy, rzecz dla fanów, ale niezwykle cenna i bardzo dobrze przetłumaczona. Coltrane to przeciwieństwo Davisa, święty jazzu, gość do którego trudno się przyczepić i który z nieśmiałego i skromnego człowieka przekształcał się w sceniczną bestię. Warto.

http://www.miastokultury.pl/stan-ducha-coltrane-wedlug-coltranea-recenzja/

http://www.miastokultury.pl/stan-ducha-coltrane-wedlug-coltranea-recenzja/

Pełna recenzja: http://przymuzyceoksiazkach.pl/2017/04/14/chris-devito-coltrane-wedlug-coltranea-recenzja/

Brawurowo przetłumaczona przez Filipa Łobodzińskiego daje nam wgląd w życie i twórczość Coltrane’a, jakiego do tej pory na polskim rynku nie było. Choć to zbiór wywiadów i artykułów, to zebranych i opracowanych w taki sposób, że czyta się to jak najlepszą biografię. To też niebywała gratka dla fanów jazzu, bo analizując składy, nagrania i koncerty, można zdobyć wiele fascynujących informacji. Kiedyś takie wywiady były dla wielu jedynym wręcz źródłem wiedzy o tym, co się dzieje w muzyce. Bronią się nawet dziś, gdy innych źródeł nie brakuje.

Pełna recenzja: http://przymuzyceoksiazkach.pl/2017/04/14/chris-devito-coltrane-wedlug-coltranea-recenzja/

Brawurowo przetłumaczona przez Filipa Łobodzińskiego daje nam wgląd w życie i twórczość Coltrane’a, jakiego do tej pory na polskim rynku nie było. Choć to zbiór wywiadów i artykułów, to zebranych i opracowanych w taki sposób, że czyta się to jak najlepszą biografię....