"Nie chcę, żeby moja pasja była obowiązkiem, chce ją zachować dla siebie i realizować ją codziennie z nowym zapałem, a nie stałym znużeniem."

Dwie dziewczyny, trzech chłopaków i czas, kiedy wszystko jest jeszcze "pierwsze" - pierwsze miłości, pierwsze pocałunki, pierwszy alkohol i pierwsze prawdziwe pożegnania. Niepokorni to historia dojrzewania piątki młodych ludzi, pełna emocji i dramatów. Miłość zdrada, przyjaźń i samotność, nadzieja i rozpacz. Książka pokazuje prawdziwe życie nastolatków - ktoś się właśnie zakochuje, ktoś dopiero co odkrywa własną indywidualność, ktoś inny nie wytrzymuje napięcia... Dojrzewanie okazuje się niełatwe, jak bowiem przekonują się bohaterowie powieści polega na tym, by potrafić "sprzeciwić się swoim demonom".


Książka Natalii Płonki "Niepokorni" to literatura młodzieżowa. Wydawało mi się po opisie, że otrzymam lekką, przyjemną lekturę o perypetiach nastolatków w liceum, ich zmagania z okresem dojrzewania, kiedy to pierwszy raz się zakochują, zawierają nowe przyjaźnie, czy pierwszy raz upijają się alkoholem. To co otrzymałam od lektury to dość niespodziewaną wędrówkę w głąb duszy młodego człowieka. Jego rozterki życiowe, cele, sens życia i ambicje stawiane sobie samemu. Autorka w prosty sposób przekazuje nam czytelnikom, jakie dojrzewanie jest trudne i wymaga wielu wysiłku. Ja sama jestem jeszcze nastolatką przeżywającą czasy licealne i okres dojrzewania, dlatego ta książka była dla mnie idealną lekturą.

Bohaterowie w książce są świetnie wykreowani. Dwie przyjaciółki Camille i Viviane dzień w dzień spotykają się przy grobie Jima Morrisona i tam dyskutują o problemach jakie im towarzyszą i nurtują je. Dziewczyny są ze sobą bardzo zżyte, powierzają sobie nawzajem swoje sekrety, ufają sobie i czują się wobec siebie niemal jak siostry. Gdy pewnego dnia na cmentarzu spotykają trzech chłopaków, ci wkraczają w ich życie i zmieniąją ich relację, która wydawać się mogła taka idealna. Pierre jest zakochany w muzyce, Marcel jest bardzo skryty w sobie i małomówny, a Philippe to chłopak, który należy do najbardziej popularnej grupy w szkole. Między tą grupą młodych ludzi narodzi się nic porozumienia, która połączy całą piątkę w piękną przyjaźń, która da im wszystkim chwilę wytchnienia i nie będą się czuli tak samotni. Kiedy jednak Camille poczuje coś więcej do Philippe, to zrozpaczona i dotknięta opuszczeniem przez najbliższą przyjaciółkę Viviane popadnie w depresję, a jej sekrety ujrzą światło dzienne.

"Chciał być sobą - a taki mógł być tylko we własnym towarzystwie."

"Niepokorni" to opowieść o trudzie dojrzewania. O problemach jakie może zgotować okrutny los, nie pozostawiając w nas iskierki nadziei na lepsze jutro. Natalia Płonka poruszyła w książce wiele istotnych, ale jakże niełatwych do oswojenia tematów między innymi: śmierć, zaburzenia odżywiania czy rozpad rodziny. A to tylko namiastka problemów z jakimi musieli się zmierzyć młodzi ludzie. To niesamowicie dobra, ale ciężka w odbiorze lektura. Ale mimo wszystko polecam sięgnąć po tę pozycję. Bardzo zżyłam się z jedną z głównych bohaterek. A była to Vivienne. Kibicowałam jej do samego końca. Dziewczyna musiała zmierzyć się z tyloma trudnościami w życiu, że okropnie było mi jej żal i współczułam jej. Brak akceptacji ze strony matki, nieodwzajemniona miłość i utrata najlepszej przyjaciółki sprawiły, że Vivienne zaczęła pogłębiać się w rozpaczy i spowodowała utratę kontroli nad własnym życiem.

To dobra i warta polecenia książka!

"Nie chcę, żeby moja pasja była obowiązkiem, chce ją zachować dla siebie i realizować ją codziennie z nowym zapałem, a nie stałym znużeniem."

Dwie dziewczyny, trzech chłopaków i czas, kiedy wszystko jest jeszcze "pierwsze" - pierwsze miłości, pierwsze pocałunki, pierwszy alkohol i pierwsze prawdziwe pożegnania. Niepokorni to historia dojrzewania piątki młodych ludzi,...

I pomyśleć, że nie tak dawno sądziłam, że literatura młodzieżowa nie ma osobie w moim wieku już nic do zaoferowania, dotykając odległych mi problemów zbuntowanych nastolatków. Szczęśliwie, za sprawą przypadku, kilka miesięcy temu trafiła do mnie książka z takiego właśnie gatunku i…otworzyła mi oczy. Postanowiłam otworzyć się nie tylko na młodzieżówki, ale także na publikacje dla najmłodszych Czytelników. Patrząc z perspektywy czasu, była to dobra decyzja.

W „Niepokornych” Natalii Płonki zainteresował mnie opis na okładce, a zwłaszcza przyjaźń i określenie „czas, kiedy wszystko jest jeszcze pierwsze”. Postanowiłam zrobić sobie takie prywatne deja vu i cofnąć pamięcią do lat beztroski, kiedy nic się nie musiało, ale wszystko mogło. Za sprawą tej książki moja podróż do przeszłości stała się faktem.

Szkoła średnia to czas, kiedy młodzi ludzie, czasem wciąż nie do końca ukształtowani, stają przed pierwszymi poważnymi wyborami dróg życiowych. Studia, pierwsze miłości i rozczarowania, nadużywanie słów „na zawsze” i „nigdy”, okres ten ma swoją niepodważalną magię. Po latach pamięta się raczej te dobre sprawy, a ówczesne problemy nikną pod natłokiem innych wspomnień i codzienności. Przyznaję, że sięgając po „Niepokornych”, podeszłam do sprawy tendencyjnie, oczekując lektury lekkiej i przyjemnej, jeśli nawet dotyczącej jakichś problemów, to raczej błahych i przyziemnych. Myliłam się.

Pierre jest typowym buntownikiem, chłopakiem z gitarą, papierosem w ustach i zawadiackim uśmiechem, który podoba się dziewczynom. W życiu stawia na powierzchowne relacje, które w razie niepowodzenia nie zranią. Wszystko zmienia się, gdy przez przypadek poznaje Camille – żywiołową i jak on nieufną, naznaczoną piętnem trudnych doświadczeń z dzieciństwa. Młodzi przekonują się, że czasem powierzchowna relacja przestaje wystarczać, ale każdy krok naprzód oznacza konieczność zaufania tej drugiej osobie. A zaufać, to znaczy dać się zranić, wystawić na niebezpieczeństwo.

Camille i Viviane, jej przyjaciółka, od lat po szkole przesiadują na cmentarzu, rozmawiając na wybrane tematy, bynajmniej niełatwe i dość nietypowe jak na nastolatki. Zamknięta i skryta Viviane czuje się zazdrosna, gdy do ich tajemnych spotkań dołączają Pierre i dwóch innych niespodziewanych towarzyszy – introwertyczny Marcel i pochodzący z bogatej rodziny, choć bynajmniej nie szczęśliwy z tego powodu Philippe. Mimo wszystko, ich spotkania stają się coraz ciekawsze, a różne punkty widzenia stanowią ich wartość dodaną. Między młodymi rodzą się silne więzi i uczucia, choć nie zawsze takie, jakich by oczekiwali. I kiedy wydaje się, że przyjaźń kwitnie i wszystko zmierza we właściwym kierunku, do głosu dochodzą ich wewnętrzne demony, których istnienia Czytelnik się nie domyślał.

Dostałam cenną lekcję życia od autorki „Niepokornych”, która przypomniała mi, że żaden wiek nie jest wolny od trosk i każda z nich jest tak samo ważna. Coś, co teraz wydaje się błahe, kiedyś było nie do pokonania i stanowiło prywatny koniec świata. Co więcej, niezauważone przez otoczenie mogło doprowadzić do tragedii. To kolejny problem, na który zwraca uwagę Natalia Płonka – niemówienie o problemach nie jest równoznaczne z tym, że ich nie ma. Najlepiej przekonamy się o tym, czytając o losach jednego z naszych bohaterów.

Czy polecam tę książkę? Zdecydowanie. Jest o wiele głębsza, o wiele bardziej skomplikowana niż zapowiada to okładka, a przez to skłania do refleksji nad sprawami trudnymi, niejednoznacznymi. A przecież to jeden z głównych celów literatury – żeby po odłożeniu książki na półkę zostało w głowie coś, co nie pozwoli o niej tak po prostu zapomnieć.

Ulubione cytaty:

„Chciał być sobą – a taki mógł być tylko we własnym towarzystwie”

„Mówienie uspokaja tylko na chwilę. To pisanie daje prawdziwą ulgę”

„Nie chcę, żeby moja pasja była obowiązkiem, chcę ją zachować dla siebie i realizować ją codziennie z nowym zapałem, a nie stałym znużeniem”

„Z relacji się wyrasta jak ze starych spodni. Dojrzały, zmieniły się, więc przyjaźń także, ale to, że jest inna, nie znaczy, że osłabła”.

zaczytana.com.pl

I pomyśleć, że nie tak dawno sądziłam, że literatura młodzieżowa nie ma osobie w moim wieku już nic do zaoferowania, dotykając odległych mi problemów zbuntowanych nastolatków. Szczęśliwie, za sprawą przypadku, kilka miesięcy temu trafiła do mnie książka z takiego właśnie gatunku i…otworzyła mi oczy. Postanowiłam otworzyć się nie tylko na młodzieżówki, ale także na...