To na pewno nie będzie recenzja pełna zachwytów, o nie! Czytacie na własną odpowiedzialność

Zacznijmy jednak od krótkiego nakreślenia o czym jest akcja. Emerycka Szajka nie zwalnia. Uparcie chcą poprawić jakość życia starszych i ubogich osób. Cóż…Plan bardzo dobry i szlachetny, tylko zupełnie oderwany od rzeczywistości. Przy pomocy śmieciarki i …świnek-skarbonek staruszkowie dokonują napadu na bank. Tak im się ta zabawa spodobała, że niewiele myśląc wpadają na kolejny, idiotyczny pomysł. Mianowicie otwierają restaurację, przy czym o jej prowadzeniu nie mają nawet bladego pojęcia, jedynie wydaje się im, że wiedzą jak rozwinąć ów interes. Jeśli myślicie, że to byłaby zwykła restauracja, taka jakie znacie do tej pory, no to od razu mówię, że jesteście w wielkim błędzie. Oczywiście, będą przekąski, różne udziwnione dania. Świeczką, a biorąc pod uwagę tę chorą ideę, to powinnam napisać gromnicą, na tym „torcie” mają być tak zwane szybkie randki i potańcówki dla seniorów. O ile to drugie nie wzbudza we mnie negatywnych uczuć, bo nie raz miałam okazję się przekonać jak starsi ludzie świetnie bawią się przy muzyce i jaki to ma na nich wpływ, tak to pierwsze mnie odrzuca mocno! Jakby tego było mało szaleńcy (bo ja nie potrafię ich inaczej nazwać) chcą polować na prawdziwych przestępców wśród oszustów podatkowych i inwestorów wysokiego ryzyka.

Jedną i jedyną zaletą tej książki jest język, jakim jest napisana. Pisarka wplata śmieszne określenia, zabawne zdania w wypowiedzi seniorów. Niby akcja jest wartka. No właśnie – kluczowe słowo – niby. Bo w moim odczuciu, to całość jest strasznie rozwlekła i nadmuchana przez autorkę na siłę. Zupełnie nie wiem czemu to miało służyć. Sporo w tej pozycji informacji, opisów, które – według mnie – są zbędne i wręcz całkiem nieistotne.

Ponadto, to wszystko jest takie odrealnione. Jeśli mam być szczera, to przy lekturze niejednokrotnie przeszło mi przez głowę, że albo pisarka postanowiła uprawiać radosną twórczość i hulaj dusza, piekła nie ma. Albo, zanim zasiadła do pisania – ostro się naćpała. Chwilami, to nie wiedziałam czy mam się śmiać z tego, co zostało mi zaserwowane, czy płakać nad tym, że to takie idiotyczne i naiwne. Podobnie zresztą jak bohaterzy, którzy tu zostali wykreowani.

Nie dałam rady dokończyć tego. Chyba zostało mi jakieś sto, no może sto parę, stron. Nie dałam rady taplać się dłużej w tej głupawej rzeczywistości, z postaciami, którym ktoś najwyraźniej poprzestawiał klepki w głowie, bo ich irracjonalne zachowanie dokładnie na to wskazywało.

Lubię książki o starszych osobach, o starości, ale niechże one będą napisane mądrze, z głową i po wcześniejszym przemyśleniu, co się chce przelać na papier. Literaturze durnej i tak boleśnie naiwnej mówię zdecydowane NIE!

To na pewno nie będzie recenzja pełna zachwytów, o nie! Czytacie na własną odpowiedzialność

Zacznijmy jednak od krótkiego nakreślenia o czym jest akcja. Emerycka Szajka nie zwalnia. Uparcie chcą poprawić jakość życia starszych i ubogich osób. Cóż…Plan bardzo dobry i szlachetny, tylko zupełnie oderwany od rzeczywistości. Przy pomocy śmieciarki i …świnek-skarbonek...

Na całość poszła nie tylko grupka uroczych staruszków, lecz również autorka. Z powieści sarkastycznej przeszła do fantastyczno-moralizatorskiej. Nasi rabusie tym razem zamierzają ukraść wart ponad sto milionów dolarów jacht. Bo przecież rabowanie banków jest nudne. I wystarcza jedynie na kieszonkowe. Nawet jeśli korzysta się ze śmieciarki i kradnie kilka milionów. Przy wielkich potrzebach naszych filantropów i tak strasznie niedofinansowanej służbie zdrowia, nie można się ograniczać. A jeśli przy okazji można pouczyć bogaczy, że należy płacić podatki, to sytuacja jest wręcz perfekcyjna. Zatem prawdopodobieństwo wydarzeń staje się co najmniej dyskusyjne. Co więcej okazuje się, że autorka zapomniała o tym, co napisała we wcześniejszych tomach i trochę się zakałapućkała, zwłaszcza jeśli chodzi o postać komisarza Bloomberga. Za to wersja audio – rewelacyjna. Głos i sposób czytania lektora dostarczył mi sporo pozytywnych wrażeń. Jako lekka i przyjemna lektura to uciążliwych prac domowych – idealna.

Na całość poszła nie tylko grupka uroczych staruszków, lecz również autorka. Z powieści sarkastycznej przeszła do fantastyczno-moralizatorskiej. Nasi rabusie tym razem zamierzają ukraść wart ponad sto milionów dolarów jacht. Bo przecież rabowanie banków jest nudne. I wystarcza jedynie na kieszonkowe. Nawet jeśli korzysta się ze śmieciarki i kradnie kilka milionów. Przy...

Audiobook, nie po prostu odczytany, ale odegrany na role mistrzowsko przez Artura Barcisia. Dzięki niemu ósma gwiazdka.
Jeżeli masz już dość poważnych spraw, pracy, nauki to polecam.
Miła, lekka rozrywka. Traktuj fabułę z przymrużeniem oka i baw się ...
Szczególnie polecam osobom powyżej 45 roku życia ( jak ja).

Audiobook, nie po prostu odczytany, ale odegrany na role mistrzowsko przez Artura Barcisia. Dzięki niemu ósma gwiazdka.
Jeżeli masz już dość poważnych spraw, pracy, nauki to polecam.
Miła, lekka rozrywka. Traktuj fabułę z przymrużeniem oka i baw się ...
Szczególnie polecam osobom powyżej 45 roku życia ( jak ja).

Starzy ludzie są niewidzialni, bezbronni, nic nie mogą.... nie widzą nie słyszą, a najlepiej żeby w ogóle ich nie było. Szajka pokazuje, że jeszcze nie nadszedł ich czas i bazując na stereotypach sprytnie przeprowadza kolejne akcje grabienia bogaczy, których zatwardziałe serca już dawno zapomniały co to współczucie i dobroć. Współcześni, zaawansowani wiekiem Robin Hoodowie są rozbrajający i kibicujesz im w każdej minucie!

Starzy ludzie są niewidzialni, bezbronni, nic nie mogą.... nie widzą nie słyszą, a najlepiej żeby w ogóle ich nie było. Szajka pokazuje, że jeszcze nie nadszedł ich czas i bazując na stereotypach sprytnie przeprowadza kolejne akcje grabienia bogaczy, których zatwardziałe serca już dawno zapomniały co to współczucie i dobroć. Współcześni, zaawansowani wiekiem Robin Hoodowie...

To już niestety trzecie i ostatnie spotkanie z przesympatyczną emerycką szajką. Miałam możliwość wysłuchać audiobooka w mistrzowskim wykonaniu mojego ukochanego aktora Artura Barcisia. Ile zabawy! Tak się wczułam w świat sympatycznych złodziejaszków, że już nie dziwiło mnie, jak ponad siedemdziesięciopięcioletnia Marta czy Stina wyczyniają rzeczy, do których niejednemu młodzikowi zabrakłoby krzepy. Oczywiście kradzież milionów też nie wydawała się przestępstwem - przecież to wszystko dla biednych i uciśnionych przez państwo starszych obywateli. Może pojawi się kolejna część?

To już niestety trzecie i ostatnie spotkanie z przesympatyczną emerycką szajką. Miałam możliwość wysłuchać audiobooka w mistrzowskim wykonaniu mojego ukochanego aktora Artura Barcisia. Ile zabawy! Tak się wczułam w świat sympatycznych złodziejaszków, że już nie dziwiło mnie, jak ponad siedemdziesięciopięcioletnia Marta czy Stina wyczyniają rzeczy, do których niejednemu...

Nadszedł już i dla mnie czas pożegnania z przemiłą piątką staruszków którzy przez trzy tomy wodzili za nos nie tylko szwedzką policję . Myślę że to dobrze , iż autorka zdecydowała się zakończyć tą historię . Chociaż , czy na pewno ? wszak , jak już ktoś tu przede mną zauważył , zakończenie pozostało otwarte . Jednak póki co , o kolejnych planowanych tomach nie słyszałam . Wydaje mi się iż staruszkowie stali się już bardzo zmęczeni , trybem i tempem swego życia i ciągłego lawirowania . Wprawdzie Märtha i jej przyjaciele wciąż mają lotne i jasne umysły , wciąż pokrzepiają się nalewką z moroszek i czekoladowymi wafelkami , jednak coraz częściej muszą odpoczywać i coraz bardziej marzą o jakimś spokojnym miejscu , gdzie mogliby osiąść na stałe . Märtha ma zresztą dość sprecyzowane plany co do kwestii owego spokojnego miejsca , nie tylko dla ich Emeryckiej Szajki , ale i dla innych potrzebujących staruszków . Wydaje mi się również , że i autorka już się zmęczyła wymyślaniem tej całej historii , wprawdzie humor i pozytywne nastawienie wciąż jest obecne w książce na zadowalającym poziomie , jednak jakoś namnożyło się za dużo jak na mój gust powtórzeń i niedokładności . Wyhamowało też gdzieś napięcie . Za to więcej mamy dywagacji i '' problemów '' osobistych , damsko-męskich . No i ta nowoczesność , szybkie randki , czatowanie , iPady . Zbyt powiało nowoczesną technologią . Wolałam byłych chórzystów kiedy pakowali kasę w rajstopy i wrzucali do rury spustowej , niż wtedy kiedy zaczęli zajmować się oszustami podatkowymi i przekrętami internetowymi . Reasumując , nie ziewałam z nudów , ale też i nie bawiłam się tak dobrze jak przy czytaniu dwóch pierwszych części . Dziękuję więc autorce , że póki co dała staruszkom spokój , niech sobie odpoczną , należy im się .

Nadszedł już i dla mnie czas pożegnania z przemiłą piątką staruszków którzy przez trzy tomy wodzili za nos nie tylko szwedzką policję . Myślę że to dobrze , iż autorka zdecydowała się zakończyć tą historię . Chociaż , czy na pewno ? wszak , jak już ktoś tu przede mną zauważył , zakończenie pozostało otwarte . Jednak póki co , o kolejnych planowanych tomach nie słyszałam ....

Ciąg dalszy zabawnych historii o wyczynach grupy emerytów, którzy chcą być jak Robin-Hood. Chcą poprawić życie biednych ludzi. Cała seria lekka, idealna jak podkład przy dojazdach do pracy.

Ciąg dalszy zabawnych historii o wyczynach grupy emerytów, którzy chcą być jak Robin-Hood. Chcą poprawić życie biednych ludzi. Cała seria lekka, idealna jak podkład przy dojazdach do pracy.

Kolejna świetna i ciekawa część przygód ekipy staruszków. Po czym przechodzą na zasłużoną emeryturę :)

Kolejna świetna i ciekawa część przygód ekipy staruszków. Po czym przechodzą na zasłużoną emeryturę :)

Dobra, śmieszna, plus za morskie klimaty. Nieco słabsza od 1 i 2 części.

Dobra, śmieszna, plus za morskie klimaty. Nieco słabsza od 1 i 2 części.

Męczące. Przerost formy nad treścią. Mam wrażenie, że trzy części są o tym samym. Zlewa się wszystko.

Męczące. Przerost formy nad treścią. Mam wrażenie, że trzy części są o tym samym. Zlewa się wszystko.