Bardzo fajna życiowa książka. Dolly prowadzi restaurację ojca Little Italy. Pewnego dnia jej restauracja zostaje negatywnie oceniona przez ważnego recenzenta. Addolorata jest załamana. Jejsiostra Pieta namawia ją na wyjazd do Wenecji. Dolly wyrusza do Wenecji. W londynie zostaje mąż Eden i córka Katia. Ma zostać tam tydzień. Pobyt przedłuża na całe lato. Jest oczarowana tym miejscem. Nabiera dystansu do siebie i swoich problemów rodzinnych. Poznaje Coco tajemniczą starszą panią spacerującą z pieskami. Poznaje Valentinę dziewczynę,która jest przewodnikiem wycieczek, pracuje w księgarni i łapie każdą możliwą pracę. Poznaje Angela, który tańczy tango. Chodzi na milongi. Kilimat Wenecji służy Dolly i pomaga jej skupić się na swoich potrzebach. Polecam lekturę.

Bardzo fajna życiowa książka. Dolly prowadzi restaurację ojca Little Italy. Pewnego dnia jej restauracja zostaje negatywnie oceniona przez ważnego recenzenta. Addolorata jest załamana. Jejsiostra Pieta namawia ją na wyjazd do Wenecji. Dolly wyrusza do Wenecji. W londynie zostaje mąż Eden i córka Katia. Ma zostać tam tydzień. Pobyt przedłuża na całe lato. Jest oczarowana...

Tytuł: Weneckie lato
Autor: Nicky Pellegrino
Wydawnictwo: Prószyński S-ka
Gatunek: literatura piękna
Język: polski

Wyznaczmy sobie pewne zadanie - stwórzmy listę 10 rzeczy, które sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi. Może to być cokolwiek. Koty, dobre jedzenie, ciekawa książka, mieszkanie na wsi czy nawet dobre ciasto w niedzielne popołudnie. Co znajdzie się na waszej liście?

Taką listę właśnie tworzy główna bohaterka Weneckiego lata – Addollorata. Właściciela włoskiej knajpy w Londynie, którą dziedziczy po swoim ojcu, matka Kati oraz żona Edena. Dzięki swojej siostrze udaje jej się wyrwać z pochmurnej Anglii i wyjechać na krótkie wakacje do Wenecji. Wakacje te jednak przedłużają się, kobieta wchodzi powoli w społeczność wenecjan i odkrywa nie tylko siebie, ale również sekrety starszej pani o imieniu Coco.

Weneckie lato to historia o poszukiwaniu siebie, wewnętrznego szczęścia i prawdziwej wartości życia. Poznajemy wszystkie rozterki głównej bohaterki, jej przemyślenia i to, czym się kieruje. I choć nie zawsze zgadzałam się z tym, jak postępowała, to mimo wszystko wzbudziła moją sympatię. Historia jest bardzo ładnie opisana, postacie ciekawie nakreślone a sama Wenecja z każdym kolejnym rozdziałem zyskiwała na uroku.

Weneckie lato to książka życiowa, prawdziwa. Myślę, że wiele osób mogłoby odnaleźć w Addolloracie kawałek siebie. Taka historia mogła wydarzyć się naprawdę, historia o życiu, które bywa przewrotne i nigdy nie jest różowe. Historia o tym, że czasami szczęście przynoszą nam rzeczy, o których nie mamy pojęcia, choć mamy je pod nosem.

Polecam! To jedna z lepszych książek jakie przyszło mi czytać.

Tytuł: Weneckie lato
Autor: Nicky Pellegrino
Wydawnictwo: Prószyński S-ka
Gatunek: literatura piękna
Język: polski

Wyznaczmy sobie pewne zadanie - stwórzmy listę 10 rzeczy, które sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi. Może to być cokolwiek. Koty, dobre jedzenie, ciekawa książka, mieszkanie na wsi czy nawet dobre ciasto w niedzielne popołudnie. Co znajdzie się na waszej...

Dolly ma wszystko, dobrze prosperującą restaurację z tradycjami, męża, córkę i szczęśliwych krewnych. Ale codzienność ją irytuje, mąż po wypadku nie może pomagać w domu ani za bardzo pracować, a do tego znany ze złośliwości krytyk kulinarny zamieszcza w poczytnym piśmie mało pochlebną recenzję jej Little Italy. Po takich opiniach w domu Dolly pojawiają się kłótnie. Aby zapobiec dalszym kłótniom Dolly wyrusza na wakacje do Wenecji. Książka dziwna i większa jej cześć opowiada właśnie o tym, co na miejscu czekało Dolly. Co robiła, gdzie się zatrzymała, a przede wszystkim... co jadła. A czy Wenecja pomogła odnaleźć Dolly to, czego szukała? Tego musicie przekonać się sami.

Dolly ma wszystko, dobrze prosperującą restaurację z tradycjami, męża, córkę i szczęśliwych krewnych. Ale codzienność ją irytuje, mąż po wypadku nie może pomagać w domu ani za bardzo pracować, a do tego znany ze złośliwości krytyk kulinarny zamieszcza w poczytnym piśmie mało pochlebną recenzję jej Little Italy. Po takich opiniach w domu Dolly pojawiają się kłótnie. Aby...

Od połowy zaczyna być ciekawa

Od połowy zaczyna być ciekawa

Byłam mile zaskoczona, że ,,Weneckie lato" okazało się kontynuacją losów znanej mi z ,,Wakacji w Italii" ( innej książki Pellegrino) Addoloraty Martinelli.

W ,,Wakacjach w Italii", młodziutka Addolorata Martinelli po raz pierwszy wyjechała do Włoch razem ze swoimi przyjaciółkami. Była wtedy pełną energii dziewczyną o włoskim temperamencie, lubiącą imprezy, dobre jedzenie i wino.

W ,,Weneckim lecie" Addolorata jest już dojrzałą kobietą, ma męża, nastoletnią córkę i prowadzi rodzinną, włoską restaurację w Londynie.

Tak jak w młodości wciąż lubi dobrze zjeść, wciąż lubi wino (w moim odczuciu ma poważny problem z alkoholem) i wciąż myśli tylko o sobie oczekując, że wszyscy będą się nią zachwycać, ją zaskakiwać, a ona będzie czerpać z życia garściami.

Niestety, pojawiają się problemy finansowe, relacje z córką nie układają się najlepiej, zresztą relacje z mężem też odbiegają od ideału. Po druzgoczącej recenzji krytyka kulinarnego, o której dowiadujemy się już na początku powieści, klienci odwołują rezerwacje... Cóż więc biednej Dolly pozostaje? otworzyć kolejną butelkę wina...

Na szczęście Pieta, siostra Addoloraty, ma propozycję nie do odrzucenia - finansuje jej tygodniowe wakacje w Wenecji, licząc na to, że taki wyjazd wyrwie siostrę z marazmu i pozwoli jej nabrać dystansu do życia.

Addolorata wyjeżdża i ...zostaje w Wenecji na całe lato, nie zważając na to, że małżeństwo jej się sypie, a restauracja potrzebuje ,,powrotu do korzeni."

Addolorata zostaje, by stworzyć swoją listę tego, co daje jej szczęście, by zastanowić się nad swoim życiem i mówiąc kolokwialnie ogarnąć się :)

Wakacje w Wenecji bronią się tylko opisami miasta i zwyczajów w nim panujących. Ciekawie się je czyta, szczególnie jeżeli wcześniej byliście w Wenecji i pamiętacie miejsca, o których wspomina Pellegrino.

Natomiast treść jest jak argentyńska telenowela, on kocha ją, ona go już nie, ten jest z tą, a był z tamtą, tamta kocha jego a on ją raczej nie, ten kocha tą, ale lepiej, by się nie wiązali, bo są spokrewnieni, ale o tym nie wiedzą, ta przespała się z tym, ale w zasadzie to są przyjaciółmi... No naprawdę?

To chyba najgorsza książka Pellegrino jaka wpadła mi w ręce, ale doczytałam do końca, bo gdy się nie ma co się lubi na urlopie to się czyta co się ma.

uwaga: Jeżeli lubicie książki o Włoszech i chcecie czytać książki Nicky Pellegrino w chronologicznej kolejności zdarzeń związanych z miejscami i osobami, które opisuje zacznijcie od:

Przepis na życie (2010)
Wakacje w Italii (2011)
Włoskie wesele (2009)
Weneckie lato (2015)
Pod włoskim niebem (2016)

Niemniej jednak każda z tych książek może być traktowana jako odrębna opowieść.

Byłam mile zaskoczona, że ,,Weneckie lato" okazało się kontynuacją losów znanej mi z ,,Wakacji w Italii" ( innej książki Pellegrino) Addoloraty Martinelli.

W ,,Wakacjach w Italii", młodziutka Addolorata Martinelli po raz pierwszy wyjechała do Włoch razem ze swoimi przyjaciółkami. Była wtedy pełną energii dziewczyną o włoskim temperamencie, lubiącą imprezy, dobre jedzenie...

Poszukując powieści z wakacyjną fabułą trafiłam na "Weneckie lato". Jest to druga powieść Nicky Pellegrino jaką miałam przyjemność przeczytać. Kilka lat temu sięgnęłam po "Włoskie wesele" i to właśnie recenzję tej książki jako pierwszą umieściłam na moim nowo powstającym blogu. Byłam mile zaskoczona, gdy okazało się, że "Weneckie lato" poprzez swoich bohaterów nawiązuje właśnie do tamtej, przeczytanej przed laty książki...

Minęło trochę czasu odkąd gościłam na ślubie Addolaraty i Edena. Teraz to właśnie Dolly prowadzi odziedziczoną po swoim ojcu Beppim restaurację w Londynie. Niestety "Mała Italia" nie przyciąga już tylu klientów, jak to miało miejsce przed laty, a wprowadzone przez bohaterkę zmiany nie do końca spełniają swoje zadanie. Do tego niezbyt pochlebna opinia w mediach i Addolarata naprawdę ma się czym martwić. Kłopoty finansowe, kryzys w małżeństwie, kilkuletni brak urlopu to sprawy, na które lekarstwem staje się kieliszek, a może raczej butelka wina. Aby przerwać tę patową sytuację Dolly decyduje się na tygodniowy samotny urlop w Wenecji. Bohaterka pragnie wreszcie odpocząć, nabrać dystansu do problemów i poszukać swojej recepty na szczęście. Podróż do Włoch okazuje się idealnym rozwiązaniem. Nowe miejsca, nowi ludzie, nowe znajomości i przyjaźnie, nowe pasje i upodobania - to wszystko sprawia, że Addolorata postanawia spędzić w Wenecji całe lato. Ale czy odnajdzie tam swoją drogę do szczęścia?...

Nicky Pellegrino pisze ciekawie, lekko i z humorem. Potrafi przekazać emocje, ale także zaskoczyć czytelnika. Miłą niespodzianką był dla mnie powrót do poznanych przed laty bohaterów. Mam wiele uznania dla Piety, która z powodzeniem trzyma stery swojego salonu sukien ślubnych. Addolorata natomiast trochę mnie rozczarowała. Nie mogłam ścierpieć jej frustracji i totalnego zagubienia, notorycznego raczenia się winem i drinkami oraz braku konsekwencji. Właściwie pierwsza połowa całej opowieści skupia się właśnie na tych tematach, co w pewnym momencie staje się nużące. Wyglądało to tak, jakby autorce zabrakło pomysłu na tę postać. Na szczęście pobyt w tak pięknym mieście jakim jest Wenecja nieco rekompensuje te nie najlepsze wrażenia. Tym bardziej, że odkąd Dolly postanawia przedłużyć swoje wakacje we Włoszech jej zachowanie bardzo się zmienia. Chwilami mialam wrażenie, jakby to była całkiem nowa bohaterka, zupełnie inna kobieta. Dopiero dalsza część tej historii okazała się właśnie taką opowieścią, na jaką liczyłam od początku. Zrobiło się interesująco, momentami intrygująco, chwilami zabawnie i tak już pozostało do samego zakończenia. Wenecja okazała się dla bohaterki, podobnie jak dla nas czytelników, miastem niespodzianek. Nowo poznani Wenecjanie bardzo przypadli mi do gustu. Chciałabym osobiście spotkać taką indywidualistkę jak Coco, zatańczyć tango w ramionach Angela, posłuchać opowieści hrabiny, ale także po raz kolejny przepłynąć się vaporetto po Canale Grande, zajrzeć do urokliwych wąskich uliczek z niepowtarzalnymi mostkami, pospacerować po Strada Nuova, wpaść do jedynych w swoim rodzaju kafejek i sklepików, odwiedzić pl. św. Marka z jego niepowtarzalną bazyliką i wybrać się na wyspę Murano w poszukiwaniu pięknej biżuterii ze szkła.

Jak więc widzicie lektura tej książki to znakomita przygoda, która dla czytelnika może być albo ciekawym wspomnieniem z Wenecji lub zaproszeniem do odwiedzenia tego jedynego w swoim rodzaju miasta. Warto tam zajrzeć nie tylko latem. Pomoże Wam w tym powieść "Weneckie lato". Zapraszam do lektury.

Poszukując powieści z wakacyjną fabułą trafiłam na "Weneckie lato". Jest to druga powieść Nicky Pellegrino jaką miałam przyjemność przeczytać. Kilka lat temu sięgnęłam po "Włoskie wesele" i to właśnie recenzję tej książki jako pierwszą umieściłam na moim nowo powstającym blogu. Byłam mile zaskoczona, gdy okazało się, że "Weneckie lato" poprzez swoich bohaterów nawiązuje...

"Weneckie lato" bardzo mnie rozczarowało. Spodziewałam się lekkiej opowieści o poszukiwaniu szczęścia, ewentualnie z jakimś letnim niewinnym romansem. Książka okazało się, że opowiada o egoistce, która porzuciła rodzinę aby we Włoszech pić wino, zmieniać wizerunek i nauczyć się tanga. Może jestem zbyt surowa, ale opowieść ta nie była wcale logiczna i trochę męczyłam tę książkę. Jedynym ciekawym wątkiem była historia Coco.

"Weneckie lato" bardzo mnie rozczarowało. Spodziewałam się lekkiej opowieści o poszukiwaniu szczęścia, ewentualnie z jakimś letnim niewinnym romansem. Książka okazało się, że opowiada o egoistce, która porzuciła rodzinę aby we Włoszech pić wino, zmieniać wizerunek i nauczyć się tanga. Może jestem zbyt surowa, ale opowieść ta nie była wcale logiczna i trochę męczyłam tę...

Ksiązka wgl mnie nie kupiła... Szału nie ma, czyta się powoli bez żadnych emocji, zanudzająca. Za dużo wątków z jedzeniem, opisywanie każdego dania... Strasznie mnie to irytowało,niestety ale nie trafiła w moje gusta...
Strata czasu, ,,nie oceniaj ksiązki po okładce" w tym wypadku zadziałało negatywnie :< Przyciągneła moją uwagę w bibliotece, lecz niestety tylko okładką.

Ksiązka wgl mnie nie kupiła... Szału nie ma, czyta się powoli bez żadnych emocji, zanudzająca. Za dużo wątków z jedzeniem, opisywanie każdego dania... Strasznie mnie to irytowało,niestety ale nie trafiła w moje gusta...
Strata czasu, ,,nie oceniaj ksiązki po okładce" w tym wypadku zadziałało negatywnie :< Przyciągneła moją uwagę w bibliotece, lecz niestety tylko...

Autorka zabiera nas na spacer po Wenecji. Prowadzi nas znanymi ulicami, mostami wiszącymi nad kanałami. W czasie tej wędrówki spotykamy ekspresyjnych mieszkańców tego miasta. Polisensorycznie odkrywamy mniej lub bardziej znane miejsca. Towarzyszymy głównej bohaterce w poszukiwaniu nowej siebie i wprowadzaniu zmian w życiowej rutynie. Lektura skłania do namysłu nad tym, co istotne w naszym życiu. Przypomina o potrzebie codziennego zbierania swoich małych i dużych kropelek szczęścia.

Autorka zabiera nas na spacer po Wenecji. Prowadzi nas znanymi ulicami, mostami wiszącymi nad kanałami. W czasie tej wędrówki spotykamy ekspresyjnych mieszkańców tego miasta. Polisensorycznie odkrywamy mniej lub bardziej znane miejsca. Towarzyszymy głównej bohaterce w poszukiwaniu nowej siebie i wprowadzaniu zmian w życiowej rutynie. Lektura skłania do namysłu nad tym, co...

Troszkę infantylna opowieść o kobiecie, która próbuje odnaleźć swoje miejsce w życiu. Czyta się dosyć wolno i bez większych emocji. A końcówka polukrowana aż do bólu.

Troszkę infantylna opowieść o kobiecie, która próbuje odnaleźć swoje miejsce w życiu. Czyta się dosyć wolno i bez większych emocji. A końcówka polukrowana aż do bólu.