Polska edycja serialu Wieże Bois-Maury nie miała szczęścia do okładek – większość z nich nie jest specjalnie atrakcyjna. Chlubnym wyjątkiem jest okładka 10 tomu, który zamyka pierwszy sezon serii. Tak, bo to już koniec, aż się wierzyć nie chce, w ciągu 16 miesięcy poznaliśmy i zaprzyjaźniliśmy się z bohaterami wykreowanymi przez Hermanna.

Na ilustracji widzimy Aymara na szarżującym koniu, prawa stopa w strzemieniu, która jest środkiem ciężkości całego obrazu, wycelowana w patrzącego, rycerz ma otwarte usta – pewnie coś krzyczy, w dłoni ściska włócznię, szykuje się do rzutu, wzrok utkwiony w ofiarę (człowieka? zwierze? – odpowiedź znają ci, co przeczytali). Za jego plecami skrzy się różnokolorowymi plamami jesienny las, koń wybiega na polanę. Cała scena jakby prześwietlona promieniami zachodzącego słońca. Dynamiczne ujęcie postaci pretendenta do zamku Bois-Maury kontrastuje z statycznym przedstawieniem bujnych kniei, które jawią się niczym żywcem wyjęte z obrazu Claude’a Moneta lub innego impresjonisty.

(...) W tym albumie, zresztą zgodnie z tytułem, główne skrzypce gra Oliwier. Wierny giermek nie może pogodzić się z odstawieniem na boczny tor, dlatego pije, włóczy się po lasach, na poczynania swego pryncypała patrzy spod byka. A na dokładkę ma pod górkę z żoną Aymara, jakoś nie potrafią się porozumieć. Scenarzysta skupia się na emocjach Oliwiera. Patrzymy z jego perspektywy na rozwój wydarzeń, które mają doprowadzić do odbicia zamku Bois-Maury. A dzieje się w recenzowanym albumie sporo, niektóre ze zdarzeń czytelnik może przewidzieć, ale są i takie, które zaskakują i to mocno.

Fabularnego fortelu użytego przez Hermanna nie powstydziłby się George R. R. Martin. Proszę mi wierzyć na słowo, a może lepiej nie, proszę samemu sięgnąć i przekonać się...

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/02/02/wieze-bois-maury-10-oliwier/

Polska edycja serialu Wieże Bois-Maury nie miała szczęścia do okładek – większość z nich nie jest specjalnie atrakcyjna. Chlubnym wyjątkiem jest okładka 10 tomu, który zamyka pierwszy sezon serii. Tak, bo to już koniec, aż się wierzyć nie chce, w ciągu 16 miesięcy poznaliśmy i zaprzyjaźniliśmy się z bohaterami wykreowanymi przez Hermanna.

Na ilustracji widzimy Aymara na...

Najlepsza część serii (nie tylko ze względu na zakończenie).

Najlepsza część serii (nie tylko ze względu na zakończenie).

Świetny finał bardzo przyzwoitego cyklu. Całość serii oceniam na 7.5/10, natomiast ostatnia część pozamiatała.

Świetny finał bardzo przyzwoitego cyklu. Całość serii oceniam na 7.5/10, natomiast ostatnia część pozamiatała.