Książka poświęcona rejsowi - ucieczce okrętu U 977 do Argentyny. Obok opowieści o tytułowej jednostce sporo miejsca poświęcono kapitanowi U 977 a także innemu U-bootowi - u 530.

Gdyby usunąć wątki poboczne, to książka by straciła z 50% objętości.

Mimo wszystko pozycja warta uwagi.

Książka poświęcona rejsowi - ucieczce okrętu U 977 do Argentyny. Obok opowieści o tytułowej jednostce sporo miejsca poświęcono kapitanowi U 977 a także innemu U-bootowi - u 530.

Gdyby usunąć wątki poboczne, to książka by straciła z 50% objętości.

Mimo wszystko pozycja warta uwagi.

Długo polowałem na tą książkę, aż wreszcie trafiła ona na moją półkę. Już przed lekturą znałem historię U 977, jednak teraz za sprawą tej książki mogłem poznać ją dokładniej. Skończyłem ją czytać w dwa wieczory, gdyż historia U 977 wciągnęła mnie od pierwszej strony. Choć jest to książka historyczna to dzięki świetnemu stylowi pisania Pana Borowiaka momentami czytało mi się ją jak najlepszą powieść przygodową.
Książka nie jest specjalnie gruba, gdyż liczy niecałe 170 stron, gdzie oprócz samego tekstu znajdziemy liczne ilustracje oraz tabele. Ktoś może powiedzieć, że jest to mało, ja też tak sądziłem przed czytaniem. Jednak po lekturze mogą powiedzieć, że jest to wystarczająca ilość, gdyż skupia się ona w całości na U 977 i nie ma w niej niepotrzebnych wtrąceń. Podczas lektury zapoznamy się z losami U 977 przed ostaniem patrolem, poznamy przebieg służby jego dowódcy Heinza Schäffera, ale przede wszystkim prześledzimy dokładnie ostatni patrol U 977 od jego wypłynięcia 2 maja 1945 r. z portu w Kristiansand do kapitulacji w argentyńskim porcie Mar del Plata 17 sierpnia 1945 r.
Autor w książce ukazuje jak dokładnie przebiegał jego ostatni patrol i jakie trudy musiała znosić załoga w końcu okręt, aż przez 66 dni płynął w zanurzeniu, a cały rejs zajął 108 dni. Wokół ostatniego rejsu U 977 narosło wiele mitów i legend, choć autor obala większość z nich to kilka faktów według niego rodzi wiele pytań, jak chociażby to, że na okręcie szkolnym zamontowano najnowocześniejszą na tamten czas aparaturę radiotechniczną
Polecam tą książkę wszystkim osobom, które interesują się historią u-bootwaffe jak i II Wojną Światową, gdyż autor bardzo dokładnie, a przy tym interesująco przedstawił jedną z najciekawszych historii związanych z niemieckimi u-bootami.
Po lekturze podobnie jak ja na pewno będziecie się zastanawiać czy poznaliśmy całą prawdę na temat ostatniego rejsu U 977, być może nadal skrywa on jakąś tajemnicę, którą kiedyś poznamy.

Długo polowałem na tą książkę, aż wreszcie trafiła ona na moją półkę. Już przed lekturą znałem historię U 977, jednak teraz za sprawą tej książki mogłem poznać ją dokładniej. Skończyłem ją czytać w dwa wieczory, gdyż historia U 977 wciągnęła mnie od pierwszej strony. Choć jest to książka historyczna to dzięki świetnemu stylowi pisania Pana Borowiaka momentami czytało mi się...

Książka praktycznie powinna zawierać około 60 stron, bo jest strasznie rozwleczona...Czytałem ją bo temat jest ciekawy, ale sposób w jaki została napisana nie przemawia do mnie. Chodzi o to, że jest zbyt dużo chaosu, podczas czytania wątku, wplatane są inne i ciężko wrócić do tematu. Książka fajna, ale sztucznie nadmuchana. Generalnie historia jest ciekawa i fani u-bootów, II wojny światowej na morzu powinny być zadowoleni z czytania.

Książka praktycznie powinna zawierać około 60 stron, bo jest strasznie rozwleczona...Czytałem ją bo temat jest ciekawy, ale sposób w jaki została napisana nie przemawia do mnie. Chodzi o to, że jest zbyt dużo chaosu, podczas czytania wątku, wplatane są inne i ciężko wrócić do tematu. Książka fajna, ale sztucznie nadmuchana. Generalnie historia jest ciekawa i fani u-bootów,...

W kategorii autorów piszących o konfliktach na morzach i oceanach uznaję Pana Mariusza Borowiaka jako godnego następcę Jerzego Pertka. Wartość jego książek dostrzegam między innymi w opisywaniu tych fragmentów z historii, które niekoniecznie są przedmiotem chwały. Wielokrotnie też przywrócił zdarzeniom historycznym właściwe proporcje. Ulubiony autor też jednak może mieć słabsze tytuły w swoim dorobku. I takie mam wrażenie odnośnie opowieści o U-977. Książka w ładnej, seryjnej oprawie, temat zajmujący i budzący od dawna kontrowersje odnośnie właściwego celu rejsu tego okrętu podwodnego. Podróż z Norwegii do Argentyny trwała łącznie 108 dni, z czego większość spędzono pod wodą [sic!]. W sytuacji kiedy III Rzesza właśnie kapitulowała, zmusza to do stawiania sensacyjnych hipotez.
Książkę czyta się nieźle, zwłaszcza przy opisywaniu trudów załogi na pokładzie, odizolowanej całkowicie od zewnętrznego świata. Niestety książka nie jest wolna od wad. Trochę za wiele miejsca poświęcono ogólnej wiedzy na temat U-Bootwaffe i procesu szkolenia, sporo stron zajęła również historia U-530, który również trafił na wody przybrzeżne Argentyny. Może korekty wymagałby w takim razie tytuł odnośnie ostatnich U-Bootów Hitlera? Jest sporo literówek, zaś autor trochę zbyt często popada w styl typowy dla programu „Sensacje XX wieku”, stawiając pytania na które nie udziela odpowiedzi. Największe zdziwienie budzą przypisy, które niejednokrotnie nie pozostają w związku z głównym tekstem i sprawiają wrażenie, jakby zostały załączone na siłę. Podsumowując – ciekawe, ale mogło być lepiej.

W kategorii autorów piszących o konfliktach na morzach i oceanach uznaję Pana Mariusza Borowiaka jako godnego następcę Jerzego Pertka. Wartość jego książek dostrzegam między innymi w opisywaniu tych fragmentów z historii, które niekoniecznie są przedmiotem chwały. Wielokrotnie też przywrócił zdarzeniom historycznym właściwe proporcje. Ulubiony autor też jednak może mieć...

Chaotycznie napisana, nie czyta się dobrze, brak ciągłości. Jak dla mnie słaba pozycja.

Chaotycznie napisana, nie czyta się dobrze, brak ciągłości. Jak dla mnie słaba pozycja.

Świetna książka. Dobrze napisana, jak zwykle u tego autora. Dużo materiałów źródłowych i szczegółowych analiz. Ale temat zasługuje na jeszcze więcej badań i kolejne publikacje. Minus za jakość zdjęć i rysunków.

Świetna książka. Dobrze napisana, jak zwykle u tego autora. Dużo materiałów źródłowych i szczegółowych analiz. Ale temat zasługuje na jeszcze więcej badań i kolejne publikacje. Minus za jakość zdjęć i rysunków.

8/10

8/10

strona 9
góra

Niektóre źródła (strona IV) tej książki podają że to było 66 dni.

strona 13
środek
Według Marcina Westphala do końca wojny wcielono do marynarki 120 okrętów typu XXI ale jedynie trzy z nich uzyskały pełną gotowość bojową.
Czy masa baterii akumulatorów OP jest wyznacznikiem przegranej bitwy o Atlantyk?


strona 15
środek
Na terenie okupowanej Polski elementy okrętów podwodnych były wytwarzane chyba tylko na terenie Gdyni.

Niemiecka Marynarka Wojenna nie posiadała "żywych torped" ani bezzałogowych jednostek podwodnych.

strona 17
góra
Na dzień 9 maja 1945 r. według http://uboat.net/boats/patrols/search.php na patrolach bojowych przebywało 48 okrętów podwodnych. Los każdego z nich jest znany i opisany.

strona 22
dół
"Silniki MAN uruchamiano [...] przy prędkości równej 10 w." Jaki był napęd przy innych prędkościach (poniżej 10 w.)

strona 23
środek
"Tysiące rur i przewodów..." jeśli podzielić rurociągi na poszczególne odcinki.


strona 24
góra
Co oznacza "...wyłaziła z niego dzika świnia!" Okręty typu VII nie były szczególnie uciążliwe (w porównaniu do innych OP) podczas sztormowej pogody.

strona 25
dół
"Porucznik marynarki Schäffer otrzymał przydział..." jako kto?

strona 29
góra
FuMB 7 Naxos U nowoczesny ale wprowadzany już od września 1943 r.
FuMB Ant. 24 CubaIa - Fliege - używany od lutego 1944 r.
FuMB Ant 25 Mücke - znany od maja 1944 r.

Okręty typu VIIC od 1944 r. miały w etacie czterech ludzi w dziale radiowym.

strona 30
środek
Odmiana rzeczownika chrapa:

Przypadek Liczba pojedyncza Liczba mnoga
Mianownik (kto? co?): chrapa chrapy
Dopełniacz (kogo? czego?): chrapy chrap
Celownik (komu? czemu?): chrapie chrapom
Biernik (kogo? co?): chrapę chrapy
Narzędnik (z kim? z czym?): chrapą chrapami
Miejscownik (o kim? o czym?): chrapie chrapach
Wołacz (hej!): chrapo chrapy

Chrapy był urządzeniem umożliwiającym wypuszczanie i wpuszczanie powietrza przy jednoczesnej blokadzie wody. Początkowo posiadały one zawór pierścieniowy (Ringschwimmer). Później udoskonalony zawór kulowy (Kugelschwimmer). Ten drugi zawór był seryjnie montowany na masztach chrapów od 1944 r. Maszt posiadał długość 8,3 m licząc od poziomu pokładu. Miał on średnicę 22 cm i mieściły się w nim dwie rury. Pierwsza służyła do odprowadzania spalin z silników wysokoprężnych, druga do dostarczania świeżego powietrza do wnętrza okrętu. Stojący pionowo, po lewej stronie kiosku, maszt był opuszczany hydraulicznie do pozycji poziomej i chowany z specjalnym zagłębieniu w kadłubie. Korzystanie z chrap mogło się odbywać jedynie przy prędkościach wynoszących 6 w, co było zdecydowanie ich wadą.


strona 31
góra
Wg. M. Borowiak - U-Booty typu II chrapy elektropneumatyczne były zainstalowane na U-149.

dół
Właściwie to wszystkie niemieckie OP były jednokadłubowe.


strona 32
środek
Załadowano środki bojowe (torpedy i skrzynie z amunicją).

Zgodnie z Type VIIC Manual

Zbiorniki paliwowe typ VIIC:
Main ballast and reserve fuel oil tank 2 SB 11,3 m3
Main ballast and reserve fuel oil tank 2 PS 11,3 m3
Main ballast and reserve fuel oil tank 4 SB 13,3 m3
Main ballast and reserve fuel oil tank 4 PS 13,3 m3
Regulating and reserve fuel oil tank 1 SB 4,7 m3
Regulating and reserve fuel oil tank 1 PS 4,7 m3
Fuel oil tank 1 (internal) 37,9 m3
Fuel oil tank 2 (internal) 32,8 m3
Fuel oil collecting tank 0,425 m3

Total capacity: 129,7 m3

Co przy średniej gęstości oleju napędowego 0,876 t/m3 daje wynosiło 113,7 t.




. Okręty typu VIIC posiadały także się zbiornik nr 1, 2 i 3 (Torpedozellen) umieszczone po obu burtach. Ich zadaniem było równoważenie ciężaru wystrzelonych torped. Zbiornik nr 1 znajdował się w rufowym przedziale torpedowym i mógł kompensować brak dwóch torped rufowych. Pozostałe zbiorniki 2 i 3 znajdywały się pod magazynem torped w dziobowym przedziale torpedowym. Paliwo można było bunkrować do zb. kompensacyjnych nr. 1 i 3 (około 8 ton) a nie do komór torpedowych. Zbiorniki zasadnicze 32 i 37 m3 były największe na okręcie ale nie były "olbrzymie".

strona 36
środek
Podporucznik marynarki Albert Kauhn. Na stronie 27 i 132 występuje jako Albert Kahn (II oficer).

strona 39
środek
Z U977 usunięto część uzbrojenia. Autor nie podaje jakie uzbrojenie usunięto. Zgodnie ze str. 32 załadowano w Kilonii torpedy. Ile torped załadowano w Frederikshaven?
Stan paliwa w Frederikshaven wynosił 85 ton co przy średniej gęstości oleju napędowego 0,876 t/m3 wynosiło 97 m3. (na standardowe 129,7 m3.

Na U977 był jeden oficer - mechanik (nie I oficer mechanik).





6. Torpedy zapasowe


strona 40
środek
10 % szans na zatopienie statku to znaczy 1 zatopiony na 10 spotkanych?

strona 42
środek
Tlenek uranu tak jak i pozostały ładunek U234 był zdobyczą wojenną USA.

strona 43
góra
Pokładowe (lotnicze) radary nie wykrywają zanurzonego OP.

środek
Niekierowane pociski rakietowe nie nadają się do ataku na zanurzony okręt podwodny. Relacja dowódcy U977 mogła wyrażać jedynie jego przypuszczenia.
Niestety Autor nie podaje daty wyjścia U977 z Frederikshaven. Ataki powietrzne na U977 miały miejsce między 16 a 20 kwietnia.

strona 73
środek
Specjalny basen był na terenie Gdyni.

strona 78
góra
Dla Autora istnieją dwa położenia okrętu podwodnego: w zanurzeniu i na głębokości peryskopowej. Okręt chroniony przez radar? Pracujący radar jest jak latarnia morska w nocy.

środek
Instrukcja obsługi okrętu typu VIIC ma odmienne zdanie na temat wykorzystania peryskopów.


dół
Peryskopy:
Okręty typu VII posiadały dwa peryskopy firmy Zeiss umieszczone w kiosku według schematu sprawdzonego na typie UB III. Peryskop bojowy (ASR – Angriffssehrohr) był wysuwany hydraulicznie na wysokość 5,3 m ponad kiosk. Średnica jego rury wynosiła 18 cm, długość optyczna 750 cm, długość zaciskowa 2 m. Głowica obserwacyjna posiadała średnicę 31 mm, średni-cę zewnętrznej soczewki 4 mm oraz powiększenie od 1,5 do 6x. Zakres obserwacji poziomej wynosił 360º oraz pionowej od -15º do +20º. Drugim mniejszym peryskopem był bojowy peryskop nocny (NLSR – Nachtluftzielsehrohr). Wysuwał on się hydraulicznie na wysokość 2,7 m ponad kiosk. Jego głowica miała średnicę 80 mm, średnica zewnętrznej soczewki 7 mm oraz powiększenie od 1,5 do 6x. Zakres obserwacji poziomej wynosił 360º oraz pio-nowej od -10º do +90º. Peryskopy były produkowane przez firmy Zeiss w Jenie, Askania w Berlinie oraz w Nedinsco w Holandii.


strona 93
góra
Większość źródeł podaje datę 10 maja 1945 r. a nie noc z 10 na 11 maja.

strona 94
góra
Przegłębienie 30 stopni przy wynurzonych dziobowych sterach głębokości to znaczna przesada.







strona 103
środek
Instalacja odsalania wody morskiej była przeznaczona do produkcji wody do akumulatorów a nie do spożycia przez załogę.



strona 104
góra
Poślizg sprzęgła objawia się wzrostem obrotów silnika i spadkiem jego obciążenia.

dół
Specyfika okrętu podwodnego polega na tym że załoga zawsze pozostaje pod pokładem, niezależnie od położenia OP.

Autor używa określenia "głębokość podsłuchowa". Jaka by ona nie była to ciężko sterować na jakąkolwiek głębokość przy zastopowanych maszynach.

Autor powinien zdecydować czy warstwa wody chroniła okręt czy też była śmiercionośna.


strona 106
środek
Pozycja 1500 km od Półwyspu Iberyjskiego i na północ od Azorów wydaje się być błędna. Odpowiada pozycji AK9919.
Bardziej prawdopodobna jest "na południe od Azorów"
strona 107
góra
"Zapas paliwa skurczył się o połowę". Pozostało 40-45 ton oleju napędowego. To znaczy że na wyjściu było 80-90 ton. Czyli tyle ila na wyjściu z Frederikshaven.

dół
Przez ostatnie 50 dni płynęli tylko w zanurzeniu a teraz "po staremu".

strona 115
środek
Cztery okręty podwodne wraz z U977 i U530? Które to okręty? Dziś znamy już los chyba wszystkich niemieckich okrętów podwodnych.


strona 117
środek
W kwietniu 1945 roku Admirał Dönitz miał do dyspozycji w Europie jeden okręt typu XB - U234 i właśnie go wykorzystał do celów transportowych.
Dostępne były trzy okręty typu IXD2: U875, U874, U761.
Z okrętów typu XXI w kwietniu 1945 roku jedynie okręty U2506, U2511, U3008 były w stanie gotowości bojowej.

strona 9
góra

Niektóre źródła (strona IV) tej książki podają że to było 66 dni.

strona 13
środek
Według Marcina Westphala do końca wojny wcielono do marynarki 120 okrętów typu XXI ale jedynie trzy z nich uzyskały pełną gotowość bojową.
Czy masa baterii akumulatorów OP jest wyznacznikiem przegranej bitwy o Atlantyk?


strona 15
środek
Na terenie okupowanej Polski elementy...

Znakomicie napisana historia tajemniczego rejsu U 977 do Argentyny. Autor dość głęboko zanurzył się w temat. Poznajemy Uboota od podszewki. Mamy też zarysowaną sylwetkę kapitana. Czyta się lekko z dużym zainteresowaniem. Jedną gwiazdkę zabieram za dość często powtarzające się zwroty "o tym w dalszej części książki".
Jeszcze jedną wadą jest czasami zbyt "literacki" zasób określeń autora.
"Uboot na niespojonym morzu zachowywał się jak dzika świnia"
Autor nie rozwija tego typu myśli i przechodzi do następnych kwestii. Mnie zaś męczy brak odpowiedzi na powyższe stwierdzenie. Co oznacza, że okręt zachowywał się jak dzika świnia? Ja wiem... bo jestem w temacie, ale inni?
Nie prościej napisać, że okręt był niesterowny, lub trudny w prowadzeniu w sztormowych warunkach ? Mój wujek na wsi ma tylko udomowione świnki, nie mam pojęcia jak zachowuje się dzika świnia na oceanie podczas gdy Neptun ma trudne dni.
Na szczęście takich sformułowań jest niewiele i z czystym sumieniem mogę polecić tą lekturę.

Znakomicie napisana historia tajemniczego rejsu U 977 do Argentyny. Autor dość głęboko zanurzył się w temat. Poznajemy Uboota od podszewki. Mamy też zarysowaną sylwetkę kapitana. Czyta się lekko z dużym zainteresowaniem. Jedną gwiazdkę zabieram za dość często powtarzające się zwroty "o tym w dalszej części książki".
Jeszcze jedną wadą jest czasami zbyt "literacki" zasób...