Niestety nie mogę dać więcej gwiazdek. Materiału jest sporo, widać, że autorka się przygotowała, ale wszystko jest dość chaotyczne. W niektórych biografiach więcej informacji jest o rodowodach, przyjaciołach a nawet miejscach niż o samych bohaterkach. I ten styl! Ciągły zachwyt, patetyzm, to znacznie przeszkadza w odbiorze.

Niestety nie mogę dać więcej gwiazdek. Materiału jest sporo, widać, że autorka się przygotowała, ale wszystko jest dość chaotyczne. W niektórych biografiach więcej informacji jest o rodowodach, przyjaciołach a nawet miejscach niż o samych bohaterkach. I ten styl! Ciągły zachwyt, patetyzm, to znacznie przeszkadza w odbiorze.

Nieziemsko nakreślone 18 sylwetek kobiet,dziewcząt, dziewczynek które zginęły bohaterską śmiercią lub ocalały z tego ,,sierpnia nienawiści" cudem. Jest tu tyle przejmujących historii, tyle smutku, cierpienia, śmierci a jednocześnie czujemy atmosferę tamtych 63 dni. 63 dni podczas których powstańcy kochali, śmiali się ale i również umierali, chowali poległych. Czuć tą nadzieję, że odzyska się tą Polskę, Warszawę. Ci ludzie przez 5 lat okupacji widzieli straszne rzeczy: łapanki, wywózki, słyszeli coraz to nowe wieści z Pawiaka, kolejni najwartościowsi ludzie z naszego kraju, nasz kwiat młodzieży został zakatowany bestialsko przez hitlerowców. Jeśli myślicie, że tą książkę da się przeczytać migiem - nie wiecie, w jakim błędzie jesteście. Czytałam książki po 1200 stron w 3 dni. Ta ma 700 i zajęła mi koło półtora tygodnia. Bo żeby naprawdę przeczytać tę książkę należy wczuć się w historię tych ludzi, chociaż spróbować wyobrazić sobie to, co czuli. W tej książce szczególnie przeżywałam historię Lidki Daniszewskiej, Krystyny Krahelskiej, Krysi Niżyńskiej i Haneczki Graba-Łęckiej. A wiersz pana Zbigniewa Jasińskiego umiem już na pamięć bo tak złapał mnie za serce. Jeśli interesujecie się Powstaniem Warszawskim - to pozycja którą musicie przeczytać! Pozdrawiam, do zobaczenia '<3

Nieziemsko nakreślone 18 sylwetek kobiet,dziewcząt, dziewczynek które zginęły bohaterską śmiercią lub ocalały z tego ,,sierpnia nienawiści" cudem. Jest tu tyle przejmujących historii, tyle smutku, cierpienia, śmierci a jednocześnie czujemy atmosferę tamtych 63 dni. 63 dni podczas których powstańcy kochali, śmiali się ale i również umierali, chowali poległych. Czuć tą...

Piękna i zmuszająca do refleksji książka w której pisarka polskiego losu kreśli sylwetki kobiet walczących w Powstaniu Warszawskim.
Każda publikacja Barbary Wachowicz to ważne wydarzenie a ta szczególnie, bo przywraca pamięć o polskich bohaterkach niestety już zapomnianych i nieznanych młodemu pokoleniu a szkoda, bo ich biografie mają ogromny potencjał, aby inspirować właśnie młode pokolenia, aby nie uległy wpływowi cynicznej pogardy dla heroicznego etosu polskiego patriotyzmu jaką lansują antypolskie media.
Barbara Wachowicz nie kreśli portretów swoich bohaterek w oderwaniu lecz wspomina także ich rodziny, rodziców, koleżanki, kolegów i w ten sposób przedstawia czytelnikowi bardzo wierny i prawdziwy obraz tamtych pokoleń, tamtych ludzi, ich motywacji i wartości jakie ich kształtowały. W książce m.in. biografia Krystyny Krahelskiej, która „użyczyła” twarzy Syrenie warszawskiej. Doskonała lektura.

Piękna i zmuszająca do refleksji książka w której pisarka polskiego losu kreśli sylwetki kobiet walczących w Powstaniu Warszawskim.
Każda publikacja Barbary Wachowicz to ważne wydarzenie a ta szczególnie, bo przywraca pamięć o polskich bohaterkach niestety już zapomnianych i nieznanych młodemu pokoleniu a szkoda, bo ich biografie mają ogromny potencjał, aby inspirować...

Barbara Wachowicz oddała w ręce czytelników kolejny historyczno-literacki majstersztyk. Historie kobiet, które walczyły w powstaniu warszawskim, napisane są piękną, ozdobną polszczyzną, którą rzadko spotyka się już w literaturze pięknej, a już prawie wcale w książkach historycznych.

Autorka pochyla się nad historiami rodzin bohaterek, pokazuje jak ważna była rola rodziny w budowaniu postawy patriotyzmu i poświęcenia. Spotyka się z żyjącymi osobami, które znały tytułowe bohaterki. Rozmawia ze spadkobiercami ich tradycji. Zadaje sobie wiele trudu, by jak najlepiej, najdokładniej i najbarwniej oddać czytelnikowi krótką informację o każdej z bohaterek. Podziwiam Wachowicz za to, że stworzyła miniaturowe biografie, w których nie ma zbędnych informacji. Wymaga to nie lada sztuki i kunsztu. Urzekło mnie też w tej pozycji łączenie ze sobą różnych faktów z życia bohaterek, wspominanie o innych "zasłużonych" bohaterach w czasie wojny z okupantem. To nie tylko pojedyncze biografie kobiet, to też kompendium wiedzy o sytuacji Polski i Warszawy w czasie okupacji hitlerowskiej.

Barbara Wachowicz oddała w ręce czytelników kolejny historyczno-literacki majstersztyk. Historie kobiet, które walczyły w powstaniu warszawskim, napisane są piękną, ozdobną polszczyzną, którą rzadko spotyka się już w literaturze pięknej, a już prawie wcale w książkach historycznych.

Autorka pochyla się nad historiami rodzin bohaterek, pokazuje jak ważna była rola rodziny...

Książka przemawia najmocniejszym głosem dopiero, gdy przeczytasz ją w całości.
Pierwsza część to losy dziewcząt, które zginęły w Powstaniu, druga opisuje historie ocalałych. Przemyślany dwugłos autorki jest jak wstrząs- takie byłybyśmy, gdyby było nam dane żyć. Taka byłaby ojczyzna, dla której z pasją i poświęceniem pracowałybyśmy.
I to dopiero zasmuca, wzrusza i wywołuje dziesiątki refleksji. W obliczu dzisiejszego, odbitego w krzywym zwierciadle patriotyzmu, w odniesieniu do obojętności wobec spraw związanych z ojczyzną, postawa tych kobiet była czysta jak łza i niewzruszona jak skała. Teraz już nikt nie potrafi tak wychować dzieci, wpoić takich wzorców. Pojawiają się myśli, że gdyby Ich wszystkich, odważnych, oddanych, dzielnych, rozwijających się młodych ludzi nie zabrakło, bylibyśmy jako Polacy, kimś lepszym.
Stracone pokolenie, za którym nieustannie ujmuje się niestrudzony kronikarz tamtych dni- Barbara Wachowicz. Ze właściwą tylko sobie sumiennością, starannością, pietyzmem, z artyzmem pióra, z bogatym archiwum zdjęć, przybliża współczesnemu człowiekowi sylwetki Tych, o których świat już prawie zapomniał.

Czy wiesz drogi czytelniku, że Oni jeszcze są wśród nas? Ostatni świadkowie, uczestnicy tamtych dni. Ja zamierzam skorzystać z szansy i spróbować jednej z tych kobiet podziękować osobiście.
A pani Barbarze Wachowicz dziękuję raz jeszcze- za wszystkie cudowne biografie, za Wierną Rzekę Harcerstwa i za tę pozycję, dzięki której wiem, że niezależnie od tego co przyniesie los, nigdy nie wolno się poddawać. Wtedy śmierć tych dziewcząt, a także wieloletnie więzienie tych, którym dane było żyć po wojnie, po prostu poszłoby na marne.

Tak jak każdy myślący człowiek powinien być w Muzeum Auschwitz w Oświęcimiu, tak każdy powinien być na Powązkach, w kwaterze powstańczej i zapalić tam światło pamięci. Oni marzyli o tym, żeby niebo nad głowami było wolne i nie doczekali. Żyjmy tak, by nie przynieść Im wstydu.

Książka przemawia najmocniejszym głosem dopiero, gdy przeczytasz ją w całości.
Pierwsza część to losy dziewcząt, które zginęły w Powstaniu, druga opisuje historie ocalałych. Przemyślany dwugłos autorki jest jak wstrząs- takie byłybyśmy, gdyby było nam dane żyć. Taka byłaby ojczyzna, dla której z pasją i poświęceniem pracowałybyśmy.
I to dopiero zasmuca, wzrusza i wywołuje...

Książka pasjonująca, wciągająca, genialna 11/10.

Książka pasjonująca, wciągająca, genialna 11/10.

Barbara Wachowicz wkłada wiele serca w swoje książki.
Spotyka się z byłymi Zośkowcami, łączniczkami, powstańcami i dzięki temu możemy przeczytać relacje - często, gęsto z pierwszej ręki.
Bohaterki Powstańczej Warszawy to opowieść o niezwykłych kobietach, dziewczętach, które brały udział w tragicznych walkach Sierpnia '44 roku.
Były takimi samymi osobami jak my. Miały marzenia, wchodziły w dorosłość, posiadały rodziny, miłości i jedno tylko je różniło - przyszło im żyć i walczyć w tych mrocznych czasach II wojny światowej.
Są tutaj sylwetki osób, które przeżyły te tragedię, ale i tych którym nie było dane cieszyć się wolną Polską.
Opowieść zaczyna się od Matuli, czyli Matki Rudego - Jaśka Bytnara z "Kamieni na szaniec", poprzez znane nam dziewczęta z Batalionów - "Zośka" i "Parasol": Irki Kowalskiej, Haliny Dunin-Karwickiej, Krystyny Krahelskiej...
Możemy poznać nieznane może wielu - losy znanych aktorek Aliny Janowskiej, niezapomnianej Danuty Szaflarskiej i wielu innych...
Te które przeżyły musiały toczyć wciąż walkę z władzami PRL, niesłusznie więzione, skazywane - nie poddawały się. Kończyły studia, zakładały rodziny.
Moim zdaniem ta książka to cudowna perełka, z której możemy sporo się dowiedzieć, a także mały okruch pamięci - tych niezwykłych kobiet. Bo było ich tysiące. Bezimienne, odważne, którym należy się szacunek i nasza chwila zadumy.

Barbara Wachowicz wkłada wiele serca w swoje książki.
Spotyka się z byłymi Zośkowcami, łączniczkami, powstańcami i dzięki temu możemy przeczytać relacje - często, gęsto z pierwszej ręki.
Bohaterki Powstańczej Warszawy to opowieść o niezwykłych kobietach, dziewczętach, które brały udział w tragicznych walkach Sierpnia '44 roku.
Były takimi samymi osobami jak my. Miały...

Lubię styl pisania Barbary Wachowicz, ale tym razem ilość gwiazdek dana przez mnie książce to coś więcej, niż docenienie stylu.Życiorysy, wspomnienia bohaterek Powstańczej Warszawy tchną nieprawdopodobnym patriotyzmem, humanizmem oraz nadzieją. Jakże brakuje mi tych wartości we współczesnej Polsce, we współczesnej literaturze, we współczesnym człowieku! I nie chodzi bynajmniej o dywagacje na temat słuszności wybuchu Powstania Warszawskiego. Chodzi o wychowanie młodego człowieka do miłości Ojczyzny, do bronienia życia, ale i bronienia honoru. Czy nie cechuje nas czasem strach przed radykalizmem takiej właśnie miłości? Ale tylko radykalna, jasna, czysta i prawdziwa miłość zwycięża i daje wolność.

Lubię styl pisania Barbary Wachowicz, ale tym razem ilość gwiazdek dana przez mnie książce to coś więcej, niż docenienie stylu.Życiorysy, wspomnienia bohaterek Powstańczej Warszawy tchną nieprawdopodobnym patriotyzmem, humanizmem oraz nadzieją. Jakże brakuje mi tych wartości we współczesnej Polsce, we współczesnej literaturze, we współczesnym człowieku! I nie chodzi...

Książka trochę jak wykład coś się zanotuje, coś nas zaciekawi, ale większość się po prostu zapomni, a czasem można się złapać po prostu na tym że myślami jest się gdzie indziej... Myślę, że dla fanów literatury okresu wojennego jest to pozycja godna polecenia, niestety choć przebrnęłam przez całą lekturę nie stałam się jej fanką, książka okazała się dla mnie ciężka w odbiorze, zbyt dużo suchych faktów paradoksalnie nie dotyczących powstania...

Książka trochę jak wykład coś się zanotuje, coś nas zaciekawi, ale większość się po prostu zapomni, a czasem można się złapać po prostu na tym że myślami jest się gdzie indziej... Myślę, że dla fanów literatury okresu wojennego jest to pozycja godna polecenia, niestety choć przebrnęłam przez całą lekturę nie stałam się jej fanką, książka okazała się dla mnie ciężka w...

Tak naprawdę przeczytałam 200 z 700 stron. Nie dałam rady więcej. Zrobiło się ciepło i mam dosyć tak ciężkich tematów na najbliższe miesiące. Poza tym za bardzo nie odpowiada mi sposób pisania autorki. Szczególnie dziwny szyk zdania, w tym stawianie przymiotników, ni z tego ni z owego, na końcu zdania. Myślałam też, że w tej pozycji będzie więcej opisów tego co się działo podczas wojny. Jednak są to biografie, które sięgają dobrych kilka pokoleń wstecz. Nie do końca podoba mi się też to, że autorka wszystko wybiela. Wszyscy w Polsce przedsocjalistycznej wydają się kryształowo czyści i cudownie wspaniali.

Jeśli będę miała okazję to pewno wrócę do tej pozycji, żeby zapoznać się z biografiami "tych które przeżyły" - aktorek - Aliny Janowskiej i Danuty Szaflarskiej.

Tak naprawdę przeczytałam 200 z 700 stron. Nie dałam rady więcej. Zrobiło się ciepło i mam dosyć tak ciężkich tematów na najbliższe miesiące. Poza tym za bardzo nie odpowiada mi sposób pisania autorki. Szczególnie dziwny szyk zdania, w tym stawianie przymiotników, ni z tego ni z owego, na końcu zdania. Myślałam też, że w tej pozycji będzie więcej opisów tego co się działo...