Śmiało mogę powiedzieć, że "Ulica Rzeczna" to najlepsza książka ostatnich miesięcy, jaką udało mi się przeczytać. Osoby lubujące się w science fiction i fantasy, a także fani kryminałów i sensacji nie znajdą tutaj nic dla siebie. Nie ma latających stworów, elfów czy gęsto ścielącego się trupa. Nic z tych rzeczy. Zamiast tego mamy codzienne życie w Nairobi w połowie lat 70. XX w. To czasy, kiedy Hindusi całkiem nieźle jeszcze trzymali się w Kenii (w pobliskiej Ugandzie szalał Idi Amin, który Azjatów wyrzucił z kraju).
Bohaterem książki jest Ben Wachira, były pracownik wojskowości, który po wyrzuceniu go z państwowej posady próbuje odnaleźć się w nowej, niezbyt ciekawej rzeczywistości. Idzie mu raz lepiej, raz gorzej, potrafi się jednak utrzymać na powierzchni. Nie jest to łatwe, życie co chwila zadaje mocny cios obuchem w głowę. Ale Ben idzie wtedy do swojej ulubionej mordowni, wychyla kilka butelczyn pilznera lub miejscowej taniej berbeluchy i dogłębnie omawia problem ze swym najlepszym kumplem Ochollą. I jakoś daje radę.
Być może dlatego tak bardzo spodobała mi się ta książka, bo Ben przypomina nieco mnie samego, to biedak, ale nie kloszard, osobnik, któremu z trudem starcza do kolejnej wypłaty, ale w żadnym wypadku nie ofiara złapana w szpony ciągłych pożyczek lichwiarzy. Nie jest łebskim facetem, ale i nie życiowym niedojdą. Ma serce.
Tak, zdecydowanie utożsamiam się z głównym bohaterem "Ulicy Rzecznej". To bez dwóch zdań. A książkę serdecznie polecam. Warto przeczytać.

Śmiało mogę powiedzieć, że "Ulica Rzeczna" to najlepsza książka ostatnich miesięcy, jaką udało mi się przeczytać. Osoby lubujące się w science fiction i fantasy, a także fani kryminałów i sensacji nie znajdą tutaj nic dla siebie. Nie ma latających stworów, elfów czy gęsto ścielącego się trupa. Nic z tych rzeczy. Zamiast tego mamy codzienne życie w Nairobi w połowie lat 70....

Proza życia

Ulica Rzeczna nie jest przyjemnym miejscem. Wszędzie walają się śmieci, śmierdzi moczem, a w okolicy kręci się mnóstwo podejrzanych typów. Zaraz obok leniwie toczy się rzeka Nairobi, która w lecie pachnie jeszcze gorzej niż przydomowe latryny. W tej nieprzyjemnej okolicy Meja Mwangi umieścił akcję swojej powieści Ulica Rzeczna. Jedynej z jego dorobku, która ukazała się w Polsce. Bohaterowie Mwangiego to prości ludzie, którzy codziennie muszą walczyć o przetrwanie. Łapią dorywcze prace, a smutki topią w butelkach taniej karary. Pewnie nawet nie zastanawiają się nad przyczynami swojego nieszczęścia. Może tylko czasem, kiedy już za dużo wypiją, ponarzekają trochę na skorumpowanych polityków czy "przeklętych Hindusów".

Głównym bohaterem Ulicy Rzecznej jest Ben, który razem ze swoim przyjacielem Ochollą pracuje przy budowie gmachu Ministerstwa Rozwoju. To dość tajemnicza postać. Jedyne, czego się dowiadujemy o jego przeszłości, to że kiedyś został wyrzucony z wojska. Na pewno jest też lepiej wykształcony i więcej w życiu widział niż pozostali robotnicy. Rozumie, dlaczego nikt mieszkający w jego okolicy nigdy nie dostanie się do parlamentu i że nie ma sensu tego tłumaczyć kolegom z pracy. Od jakiegoś czasu Ben mieszka ze swoją dziewczyną Wini, byłą prostytutką, i jej kilkuletnim synem Małym. Zajmują niewielki, obskurny pokój w kamienicy należącej do pewnego Hindusa. Kiedyś mógł to być całkiem okazały budynek. Teraz jednak został podzielony na takie właśnie pokoiki do wynajęcia, których mieszkańcy słyszą przez cienkie ściany wszystkie odgłosy, jakie wydają z siebie sąsiedzi. Jest też jedna wspólna umywalnia, nigdy nie grzesząca czystością. Prawdziwy raj dla karaluchów. Czy w takim miejscu człowieka w ogóle może spotkać coś dobrego?

Mwangi nie szczędzi czytelnikowi szczegółów, czasem wręcz epatuje naturalizmem. Razem z Benem i Ochollą odwiedzamy te wszystkie spelunki i tanie domy publiczne, które wcale nie wydają się miejscami rozpusty, a raczej siedliskami rozpaczy. Gdyby jednak książka miała ograniczyć się do opisu patologii w Nairobi czy nawet krytyki młodej kenijskiej demokracji, do której budowania zabrano się ewidentnie w zły sposób, nie miałaby takiej wartości. Autor udowadnia, że nawet w tak niesprzyjających warunkach mogą rodzić się prawdziwe uczucia. Jak szczera przyjaźń Bena i Ocholli czy ojcowska miłość, którą bohater obdarzy obcego chłopca, syna prostytutki.

http://zapiekankakulturalna.blogspot.com/2014/06/proza-zycia.html

Proza życia

Ulica Rzeczna nie jest przyjemnym miejscem. Wszędzie walają się śmieci, śmierdzi moczem, a w okolicy kręci się mnóstwo podejrzanych typów. Zaraz obok leniwie toczy się rzeka Nairobi, która w lecie pachnie jeszcze gorzej niż przydomowe latryny. W tej nieprzyjemnej okolicy Meja Mwangi umieścił akcję swojej powieści Ulica Rzeczna. Jedynej z jego dorobku, która...

Speluny, gorzałka, dziwki. Marzenia o lepszej przyszłości. Brutalna, surowa, 'samcza' proza. Życie.

Speluny, gorzałka, dziwki. Marzenia o lepszej przyszłości. Brutalna, surowa, 'samcza' proza. Życie.