Nic ująć z opinii, które już tu są, niewiele też dodać. Autorowi udała się trudna sztuka przedstawienia fascynującej historii Azji Środkowej w postaci monotonnego strumienia imion i dat. Nie widzę tu dużo powodów do krytyki. To po prostu solidna i konkretna książka, a zarazem zmarnowana szansa na coś więcej. Jedyna rzecz, która zwróciła moją uwagę: "W tym samym czasie [XI-XII wiek] (...) formował się język dari, zwany nowoperskim, który miał stać się w przyszłości językiem narodu tadżyckiego." ??? Na ile mi wiadomo, z nowoperskiego wywodzą się współczesny perski używany w Iranie, dari w Afganistanie i tadżycki w Tadżykistanie.

Nic ująć z opinii, które już tu są, niewiele też dodać. Autorowi udała się trudna sztuka przedstawienia fascynującej historii Azji Środkowej w postaci monotonnego strumienia imion i dat. Nie widzę tu dużo powodów do krytyki. To po prostu solidna i konkretna książka, a zarazem zmarnowana szansa na coś więcej. Jedyna rzecz, która zwróciła moją uwagę: "W tym samym czasie...

Książka Łukawskiego jest syntetycznym zarysem dziejów Azji Środkowej od czasów najdawniejszych po przejęcie władzy przez bolszewików. Ze względu na ogrom materiału Autor musiał się oprzeć przede wszystkim na ustaleniach innych badaczy, więc siłą rzeczy większa część rozprawy ma charakter mocno odtwórczy i bazuje na publikacjach rosyjskich. Łukawski w swoich badaniach zajmował się głównie Polakami na Syberii i chyba tym polskim tropem "dotarł" też do Azji Środkowej. Rzeczywiście, o obecności naszych rodaków w tym regionie świata mamy tu całkiem sporo informacji, natomiast wiele innych tematów omówionych zostało naprawdę pobieżnie, głównie - jak już wspomniałem - uczonymi rosyjskimi. Stąd można czasem odnieść wrażenie, że związki z Rosją, a potem carski podbój Turkiestanu to najważniejsze wydarzenie w dziejach całego regionu. Książka jest lepsza i bardziej szczegółowa dla historii XIX w. i tutaj rzeczywiście dobrze spełnia rolę syntezy, jednak dla wcześniejszego okresu jest nazbyt pobieżna.

Książka Łukawskiego jest syntetycznym zarysem dziejów Azji Środkowej od czasów najdawniejszych po przejęcie władzy przez bolszewików. Ze względu na ogrom materiału Autor musiał się oprzeć przede wszystkim na ustaleniach innych badaczy, więc siłą rzeczy większa część rozprawy ma charakter mocno odtwórczy i bazuje na publikacjach rosyjskich. Łukawski w swoich badaniach...

I jak ocenić taką książkę?
"Dzieje Azji Środkowej" to klasyczna ilustracja powiedzenia "na bezrybiu i rak ryba": źródeł do historii Azji Centralnej w Polsce praktycznie nie ma (nie licząc Gafurowa i Składanków),zatem każde w miarę rzetelne opracowanie tego tematu powinno być na wagę złota.
Co z tego jednak, że książka jest naprawdę rzetelnie napisanym podręcznikiem akademickim, co z tego, że omówiono i złożoną sytuację polityczną, i bogate tło etniczno-kulturowe, skoro przebrnięcie przez te skromniutkie trzysta stron było prawdziwym sprawdzianem dla cierpliwości? Nie wiem, czy to ja zrobiłam się wymagająca po "Sercu Azji" Składanków, która okazała się doskonałym czytadłem, czy rzeczywiście autorowi zabrakło gawędziarskiego talentu, dość, że suche wyliczenie przymierzy, wojen i nowych podbojów nie porywa czytelnika.
Dodatkowo przystojnie trzeba natrzeć uszu osobom odpowiedzialnym za skład tej książki: wydłużenie wiersza nie sprawia, że uwaga czytelnika pozostaje napięta, a tylko niepotrzebnie męczy i irytuje.

I jak ocenić taką książkę?
"Dzieje Azji Środkowej" to klasyczna ilustracja powiedzenia "na bezrybiu i rak ryba": źródeł do historii Azji Centralnej w Polsce praktycznie nie ma (nie licząc Gafurowa i Składanków),zatem każde w miarę rzetelne opracowanie tego tematu powinno być na wagę złota.
Co z tego jednak, że książka jest naprawdę rzetelnie napisanym podręcznikiem...