Zygmunt Łukawski

Nie znam innego opracowania historii Syberii i na tym polega główna zaleta tej książki, że po prostu jest. Wydana została w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, więc pisana jest tamtym stylem - trochę suchym, bez podlizywania się czytelnikowi, który, jeśli już sięgnął po pozycję popularno-naukową, to niech sobie pocierpi. Nadaje się do czytania tylko do połowy. I tu dowiedzieć się można wielu pasjonujących rzeczy o ludach zamieszkujących te tereny drzewiej, o tym, jak Syberia została podbita przez kozaków, jaki wkład w jej rozwój mieli Polacy i w ogóle, jak im się na tej Syberii wiodło, skoro już na nią trafili - jak wiadomo zupełnie niedobrowolnie. Druga połowa książki to bardzo obszerne omówienie świetlanych i szczęśliwych losów Syberii komunistycznej w ramach ZSSR. Tej drugiej części nie będę oceniać, bo szczerze mówiąc, darowałam sobie jej czytanie. Mam nadzieję, że nie muszę się tłumaczyć dlaczego :))