Opowieść o przedwojennej polskiej wsi. Oczami prokuratora wojewódzkiego śledzimy sprawę dwukrotnego mordercy – Wojciecha Trepy, historię jego życia i okoliczności, które pchnęły tego prostolinijnego skądinąd człowieka do zbrodni. Relacja ta posiada zdecydowanie dramatyczny rys, wynikający z tego, że oskarżyciel w sprawie pochodzi z równie małorolnej i skrajnie biednej rodziny chłopskiej co oskarżony, a swój awans zawdzięcza – jak sam wielokrotnie przyznaje – nadejściu nowych powojennych czasów, które umożliwiły wiejskiej biedocie naukę w szkole, uzyskanie małego majątku na Ziemiach Odzyskanych albo pracę w fabryce. Czasów, które znosiły dyktat ziemi, tych kilku mórg, decydujących o przetrwaniu zamieszkających ją ludzi. I to właśnie sylwetka prokuratora jest najciekawszym elementem powieści, pokazuje bowiem, że awans społeczny jest w gruncie rzeczy iluzją, gdyż każdy tego typu inteligent w pierwszym pokoleniu – nawet jeśli później nosi dobrze skrojone garnitury i poślubia córkę profesora – dalej nosi w sobie piętno determinizmu chłopskiego życia, jest „ziemi przypisany”. I właściwie tylko przypadek decyduje o tym, gdzie się znajdzie w sali rozpraw – na prokuratorskim krześle czy na ławie oskarżonych.

Opowieść o przedwojennej polskiej wsi. Oczami prokuratora wojewódzkiego śledzimy sprawę dwukrotnego mordercy – Wojciecha Trepy, historię jego życia i okoliczności, które pchnęły tego prostolinijnego skądinąd człowieka do zbrodni. Relacja ta posiada zdecydowanie dramatyczny rys, wynikający z tego, że oskarżyciel w sprawie pochodzi z równie małorolnej i skrajnie biednej...