Jestem fanem twórczości Hessego. Zacząłem od"Wilka stepowego". I od tamtej pory jest to mój pisarz. Opowiadania zawarte w tej książce są tak jak cała twórczość autora autobiograficzne. Tylko w tym przypadku jakby bardziej. Poznajemy autora i jego życie na przestrzeni wielu lat. Nie jest on łatwym człowiekiem. Pojawia się myśl że Hesse przez całe życie pozostał wilkiem stropowym.

Jestem fanem twórczości Hessego. Zacząłem od"Wilka stepowego". I od tamtej pory jest to mój pisarz. Opowiadania zawarte w tej książce są tak jak cała twórczość autora autobiograficzne. Tylko w tym przypadku jakby bardziej. Poznajemy autora i jego życie na przestrzeni wielu lat. Nie jest on łatwym człowiekiem. Pojawia się myśl że Hesse przez całe życie pozostał wilkiem...

Czytając odniosłem wrażenie, jakbym otworzył szufladę Hessego, wyjął arkusze przeróżnych - starszych i nowszych, zapisanych odręcznie i na maszynie, tych tylko dla siebie jak i z myślą o czytelniku - notatek i zaczął je wertować.

Zbiór sam w sobie nie jest dziełem, ale nigdy czymś takim nie miał być. Tu poznajemy Hessego od wewnątrz. To na czym się skupiał opisując daną chwilę czy okres życia świadczy o tym, co było najbliższe jego sercu. I podobnie jak w powieściach Hessego, tu też wyraźnie widać jak kształtował się jego charakter.

Jeśli się lubi Hermanna Hessego za powieści, polubi się za to, jaki był. Jedno i drugie jest ze sobą ściśle powiązane. Mając za sobą kilka powieści, biografię i teraz te teksty autobiograficzne, z przyjemnością wiążę życie Hessego z historią jego fikcyjnych bohaterów. To przenosi mnie gdzieś między fikcję, a rzeczywistość. Niewielu czarodziejów potrafi takie rzeczy…

Czytając odniosłem wrażenie, jakbym otworzył szufladę Hessego, wyjął arkusze przeróżnych - starszych i nowszych, zapisanych odręcznie i na maszynie, tych tylko dla siebie jak i z myślą o czytelniku - notatek i zaczął je wertować.

Zbiór sam w sobie nie jest dziełem, ale nigdy czymś takim nie miał być. Tu poznajemy Hessego od wewnątrz. To na czym się skupiał opisując daną...