Jennifer Wolf

Kolejna książka o wampirach. Na co ja ostatnio trafiam... Temat głupi i wydarzenia też niespecjalnie godne uwagi, ale jedno muszę autorce przyznać - pisać to ona potrafi! Mnóstwo odwołań do serii Zmierzch/Twilight, np. możliwość, by ludzka dziewczyna stała się wampirem, jak jej nieśmiertelny ukochany - aczkolwiek w inny sposób, niż u panny Meyer. Dla odmiany nieśmiertelny ukochany jest całkiem młody, nie ma ani stu, ani tym bardziej tysięcy lat (jak jego rodzice, którzy żyli wtedy, co Jezus i słuchali jego nauk, dlatego, że słyszeli go na własne uszy, byli wierzący i tak wychowali swoje dzieci). Ale dobra, może po kolei: Gdy Miriam miała 11 lat, nastąpił coming-out wampirów. Przedstawiciel prasowy tej rasy pojawił się w programie talk-show w tv. 5 lat później rząd zdecydował, że obowiązek szkolny dotyczy również wampirów. Do klasy Miriam trafia Elias, który właśnie przeprowadził się do Kolonii wraz z rodziną (siostrą bliźniaczką Anastasiją oraz rodzicami) z Rumunii. Ze względu na otwartą wrogość społeczeństwa wobec wampirów wkrótce Anastasija trafia do ich klasy, tak więc cała piątka (Miriam ma jeszcze 2 przyjaciółki, Evę oraz muzułmankę Aishę) jest teraz w jednej klasie. Dużo czasu nie mija, a Elias i Miriam zakochują się w sobie. Okazuje się, że: Miriam też nie jest człowiekiem, a zmiennokształtną (może przybierać postać pantery, a w przyszłości również czarnego łabędzia, co jest niezwykłe u jej gatunku, każdy może przyjąć tylko jedną postać),a Miriam i Eliasa dotyczy jakaś prastara przepowiednia, która czyni ich w przyszłości królem i królową wampirów. Ponadto wilkołaki postawiły sobie za punkt honoru z niejasnego powodu zabić młodych zakochanych... jak to się skończy? Ha, to dopiero pierwsza część trylogii... To logiczne, że skoro Miriam jest zmiennokształtna, to jej cała rodzina też - brat może być sokołem, ojciec psem, ciotka kotem. Właściwie oba gatunki nie żyły nigdy w przyjaźni... ale teraz muszą się zjednoczyć, co nie wszystkim się podoba (np. babcia i dziadek Miriam nie są zachwyceni sytuacją, ale już ciocia Tessa nie ma nic przeciwko wampirom). Aha, Elias ma kotkę Minkę. To tak dla wyjaśnienia - na koniec jako dowód kunsztu autorki przetłumaczę krótki, lecz komiczny fragmencik książki - zwłaszcza w odniesieniu do całości. "- A jak ma się mała Minka? - zapytałam, a twarz Eliasa rozjaśniła się z radości. - Miziała się z twoją ciocią Tessą, gdy zszedłem na dół. - A ta co tutaj znowu robi? - Nie miałem okazji zapytać. Ona i Minka miały przez większą część czasu pyszczki pełne kociej karmy. O rety! Elias zaczął się śmiać z mojej miny. - Myślę, że twoja ciocia mnie lubi. Wraz z Minką ocierała mi się o nogi. Przesłodkie, ale jednocześnie... dziwaczne."