Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak sam tytuł wskazuje - "Filozofia życiowa" - autor nie wyrusza w książce na metafizyczno-aksjologiczne podboje, ale stara się pewnie stąpać po ubitej ziemi i przy okazji udziela czytelnikowi rad, wskazówek, ostrzeżeń, czy wybitnie autorskich konstatacji. Wszystkie one są efektem obecności autora w swojej epoce i oddają niewątpliwie koloryt francuskiej ziemi, ale niektóre mogą być wykorzystane również współcześnie, nie wykluczając oczywiście, naszej pszennoburaczanej krainy. Pierwsza z brzegu sugestia to ta: "...przebywając w gościnie w domu, gdzie służba jest marnie traktowana, raczej nie należy próbować potraw sosem podlanych. Dlaczego? Bo służący mógł wcześniej siarczyście splunąć na talerz i później rozcieńczyć to sosem". Albo taka - dosyć kontrowersyjna - uwaga: "Lepiej zmarnować swoją młodość, niż nic z nią nie zrobić". Sugestia: "Każdego, kto dożyje sześćdziesiątki winno dekorować się odznaczeniem, ponieważ ludzie są tak próżni, że większość z nich zamiast uganiać się za dziwkami, pić na umór i zachowywać się nierozsądnie, zachowywałaby czystość, mądry umiar i abstynencję, w nadziei, że kiedy się zestarzeją, otrzymają order zasługi". To ciekawe, ale dla niektórych osób może być drażliwe: "Pewna dama wyznała mi kiedyś sama ot tak, najzwyczajniej w świecie i sama z siebie: - Nigdy nie myślę i to mnie męczy; a jak myślę, to o niczym." Spostrzeżenie opisujące, chyba nie tylko francuską rzeczywistość: "Mężczyzna to jedyny samiec, który bije swoją samicę. Jest zatem najbardziej brutalnym z samców., chyba, że założymy, iż kobieta jest najbardziej nieznośną z samic, co w sumie nie jest wykluczone". Są też ciekawe historie. Na przykład historia młodego, ledwo wiążącego koniec z końcem małżeństwa: Pawła i Wirginii. W końcu jednak Pawełek chwali się koledze: "Los jej sprzyja, nie ma co mówić! W czwartek znalazła dwadzieścia franków! Miesiąc temu wygrała na loterii w domu starców dwanaście chustek. Jeszcze wcześniej na loterii na rzecz dzieci chorych na gruźlicę wygrała zmysłowe pończoszki!" Paweł chwali się koledze, ale z niedowierzaniem kiwa głową: "Słowo daję, nie mam pojęcia, jak ona to robi!