Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak już niektórzy wiedzą z mojej poprzedniej opinii nie byłam zachwycona „Zimnymi wodami Wenisany” autorstwa Pani Linor Goralik. Co mi przeszkadza w cyklu o Wenisanie? Przede wszystkim język. Autorka utworzyła w obydwu tomach całkiem sporą ilość neologizmów. Według mnie to przez nie dosyć trudno było mi przedrzeć się przez fabułę i w sposób ciągły oraz z należytym skupieniem zapoznać się z jej powieścią. Absolutnie nie mam nic do neologizmów, jednak w tych publikacjach jak na mój gust było ich zbyt wiele. Niemniej jednak chyba już nieco przyzwyczaiłam się do stylu, gdyż zaznajamianie się z „Podwójnymi mostami Wenisany” poszło mi dużo sprawniej. Każdy kto czytał tom pierwszy był zaintrygowany tym jak potoczą się dalsze losy tego niezwykłego świata oraz jego dwunastoletniej bohaterki - Agaty. No cóż, wieści nie są optymistyczne, gdyż wraz z pierwszą stronicą wkraczamy do kraju, który jest objęty wojną. Dzieci już nie uczą się w koledżu. Nie mają na to czasu, gdyż wszystkie ręce są potrzebne do pracy, do niesienia pomocy potrzebującym w tym oszalałym, pełnym przemocy świecie. Agata oraz jej znajomi unikają się nawzajem. Ci drudzy niezwykle często okazują jej jawną pogardę w związku z wydarzeniami, które miały miejsce w poprzednim tomie. Czy słusznie? Myślę, że będzie najlepiej jeśli każdy sam po przeczytaniu cyklu odpowie sobie na to pytanie. Cóż mogę jeszcze dodać? Agata w dalszym ciągu niezmiernie mnie irytuje. Jej zachowanie, sposób postrzegania wzbudza we mnie awersję do jej osoby. I znowu nasuwa mi się pytanie, czy dwunastolatka może być tak dziecinna i nieprzystosowana do życia? Czytając tę powieść odnoszę wrażenie, że wszyscy znajomi bohaterki są bardziej dojrzalsi od niej samej. Czy jest to celowy zabieg Pani Linor? Nie wiem. Być może. Mam jeszcze tylko dwie uwagi do przyszłych czytelników, proszę zwróćcie uwagę na piękną okładkę, która wiele mówi o treści. Na przykład dlaczego można podróżować tylko jedną odnogą mostu? Kolejna moja aluzja również wiąże się z mostami, bo to nie tylko tytuł, to alegoria. Odnajdą ją Ci, którzy z uwagą przeanalizują przeczytany tekst. Za egzemplarz pragnę podziękować Wydawnictwu Dwukropek.