Iwan Biełyszek

Doprawdy nie wiem dlaczego autor uparł się by zatytułować książkę "Uparty kotek". Właściwie uparty jest przez chwilkę. Jasne, że pociągnęło to za sobą całą lawinę zdarzeń, ale bardziej by pasowało "Zagubiony kotek". Wtedy pewnie nie byłoby takiego morału - słuchaj swoich opiekunów... ewentualnie nie chodź sam do lasu. Phi! Lis nie raz, nie dwa był sam w lesie. Nooo zgubiłem się dwa razy, ale nigdy nie permanentnie :) I zawsze wiedziałem, że jestem lisem... kotek nie wiedział, że jest kotkiem. Rozkoszniutka jest ta historyjka. Musiała być popularna skoro zdecydowano się aż na trzy wydania. Czytałem to najmłodsze z 1961 roku, z ilustracjami Zofii Fijałkowskiej. Obrazek na którym kotek siedzi na pieńku i płacze, jest taaaaka rozczulająca. Oczywiście wszystko się dobrze kończy a kotek dostaje nauczkę. Kolejna książeczka z archiwum literatury dziecięcej. Te książeczki za jakiś czas pójdą w zapomnienie. Nikt ich nie wznowi, znikną drugiego obiegu. Szkoda ich.