Bardzo dziękuję.Nie mogę się doczekać kiedy przeczytam tę wspaniałą książkę

Bardzo dziękuję.Nie mogę się doczekać kiedy przeczytam tę wspaniałą książkę

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka Żelazna
Ania M
MariaJolanta
Konik
Dejziaczek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agnieszka Żelazna
Ania M
MariaJolanta
Konik
Dejziaczek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Kiedy wyniki?

Kiedy wyniki?

Taki na którym poznaję księżniczkę swego życia.

Taki na którym poznaję księżniczkę swego życia.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Ubrana w koronkową suknię, w długich rękawiczkach wysadzanych kryształkami odbijającymi blask w kryształowych żyrandolach, z brylantową tiarą we włosach stoję u szczytu schodów przyglądając się parom już przybyłym , jak i przybywającym w ostatniej chwili, co jest oznaką lekkiej ignorancji miejsca, a już na pewno naszego nazwiska. Hrabia Henry, z żoną całą w perłach u boku, spogląda lubieżnie w stronę młodej hrabianki Zofii. Baron Tadeusz, trzydziestoletni fircyk i morfinista, z babką Luizą, która szuka odpowiedniej partii dla swego wnuka. Książę Jan z księżną Anną, baron Teofil i ponad setka zaproszonych gości, a pośród nich cisi, niewidzialni lokaje w smokingach i białych rekawiczkach z tacami pełnymi smukłych kieliszków z szampanem. Już czas. Przykładam karnawałową maseczkę do twarzy, głosy cichną, szmery sukien i wachlarzy rozlegają się w Sali Bankietowej.
- Witam, moi kochani, wszystkich razem i każdego z osobna. Jesteśmy zaszczyceni, iż przyjęliście nasze zaproszenie, zapraszamy do zajęcia miejsc. Służba spełni wszelakie wasze wymagania, a tymczasem wznieśmy toast, pierwszy dzisiejszego wieczoru, za nieobecnego męża mego, księcia Hansa, którego sprawy natury państwowej zatrzymały w Wiedniu. Proszę do stołu.
Stoły uginały się pod ciężarem pieczonych przepiórek, mięsiwa, kandyzowanych owoców i zachodnich specjałów, nie licząc trunków przeróżnych maści. Nad ranem, dla najbardziej wytrwałych, przypieczętowaniem wieczoru będzie polowanie w naszych bogatych w zwierzynę lasach.

Ubrana w koronkową suknię, w długich rękawiczkach wysadzanych kryształkami odbijającymi blask w kryształowych żyrandolach, z brylantową tiarą we włosach stoję u szczytu schodów przyglądając się parom już przybyłym , jak i przybywającym w ostatniej chwili, co jest oznaką lekkiej ignorancji miejsca, a już na pewno naszego nazwiska. Hrabia Henry, z żoną całą w perłach u boku,...

Byłam już prawie gotowa, aby zejść do gości. Czarna suknia spływała po moim ciele aż do ziemi. Usta pokryła już czerwona szminka, a upięte włosy odsłaniały szyję, którą skropił kuszący, słodki zapach perfum. Pozostała jedynie maska, obowiązkowy element każdej kreacji na balu weneckim.

Ruszyłam w kierunku, z którego dochodziły dźwięki muzyki. Sunąc opuszkami palców po poręczy, omiotłam wzrokiem tłum bawiący się w sali. Zamaskowane pary wirowały w rytm walca granego przez sekstet smyczkowy – kobiety w kolorowych sukniach rytmicznie obracały się wokół partnerów ubranych w eleganckie fraki. Niektórzy przystanęli z boku i sącząc szampana gawędzili z innymi uczestnikami balu. Ale jego nie było. Poczułam jednocześnie rozczarowanie i ulgę; tylko on potrafił wzbudzić we mnie tak skrajne emocje.

Już miałam zawrócić i opuścić salę balową, kiedy poczułam, że ktoś chwyta mnie za nadgarstek. Serce zabiło mi mocniej; wiedziałam, że to on. Odwróciłam się i spojrzałam w jego ciemne oczy, które niczym czeluści piekieł zdawały się nie mieć dna. Przyciągnął mnie do siebie i porwał w wir tańca.
- Boję się – powiedziałam niepewnie.
- Wiem – odpowiedział nie odrywając ode mnie wzroku.
Wiedziałam, że jest to mój ostatni taniec, mój danse macabre. Kiedy muzyka ucichnie, wykradniemy się do mojego pokoju, gdzie wiedziony zapachem perfum wbije kły w moją szyję, pożywiając się krwią. Potem na długo pogrążę się w nicości, a gdy już się obudzę, rozpocznę nowe życie w wieczności, jako dziecko nocy.

Byłam już prawie gotowa, aby zejść do gości. Czarna suknia spływała po moim ciele aż do ziemi. Usta pokryła już czerwona szminka, a upięte włosy odsłaniały szyję, którą skropił kuszący, słodki zapach perfum. Pozostała jedynie maska, obowiązkowy element każdej kreacji na balu weneckim.

Ruszyłam w kierunku, z którego dochodziły dźwięki muzyki. Sunąc opuszkami palców po...

Wytworny bankiet zasługuje na to, aby uczcić go nietuzinkową lokalizacją. Przestronne pałacowe wnętrza znakomicie wpiszą się w klimat dworskiej ceremonii. Jako spadkobierczyni rodzinnego majątku ziemskiego postanowiłam skorzystać z posiadanej możliwości. Zdecydowałam, że sala balowa przystrojona zostanie wedle wiktoriańskiej mody. Mosiężne kinkiety i kryształowy żyrandol rozświetlają pomieszczenie milionem tęczowych refleksów. Komnaty zdobne w ciężkie atłasowe zasłony i stoły przybrane muślinem zdają się niecierpliwić w oczekiwaniu na zacnych gości. Korytarzami nosi się woń wspaniałych potraw, będąca obietnicą wspaniałej uczty dla podniebienia. Stół ugina się pod naporem przystawek, wszelkiej maści mięsiw, sałatek oraz egzotycznych owoców.

W blasku świec orkiestra kończy stroić instrumenty i rozpoczyna grę walca wiedeńskiego. Pary poderwane w rytm muzyki, przemieszczają się po sali niczym ptaki podróżujące w harmonicznym kluczu. Roztańczeni goście w swych strojnych szatach przywodzą na myśl wielobarwne ary zamieszkujące zakamarki tropikalnych lasów. Cóż to za pokaz pięknych bogatych zdobień, fantazyjnych fryzur i dodatków.

Wytworny bankiet zasługuje na to, aby uczcić go nietuzinkową lokalizacją. Przestronne pałacowe wnętrza znakomicie wpiszą się w klimat dworskiej ceremonii. Jako spadkobierczyni rodzinnego majątku ziemskiego postanowiłam skorzystać z posiadanej możliwości. Zdecydowałam, że sala balowa przystrojona zostanie wedle wiktoriańskiej mody. Mosiężne kinkiety i kryształowy żyrandol...

Gdybym jakimś cudem znalazła się na takiej balowej sali wśród roziskrzonych lamp, zdobnych strojów i suto zastawionych stołów, a co więcej jeszcze mogła być organizatorką tegoż przedsięwzięcia i mogła nań zaprosić kogo, tylko zechcę to przecież byłoby idealne spełnienie jednego z moich dziecięcych marzeń.
Ale teraz nie liczyłabym już na to, że pojawi się na nim mój książę z bajki, poprosi mnie do tańca i odtąd będziemy żyli długo i szczęśliwie. Teraz zaprosiłabym na taką imprezę wszystkich tych, którzy po prostu są ze mną blisko na codzień. Tych, którzy teraz odwiedzają mnie w mojej ciasnej kawalerce popijając herbatę z imbirem. Ci sami właśnie ludzie dostaliby zaproszenie na tenże bal. Nikt inny.
Byłaby to bowiem z jednej strony taka okazja, aby im podziękować za to, że byli ze mną w tych czasach, kiedy w moim życiu nie było tego całego przepychu i blichtru. A poza tym chciałabym, by wszystkie moje przyjaciółki choć raz w życiu mogły się poczuć jak prawdziwe księżniczki. By raz w życiu ktoś je tak maksymalnie porozpieszczał. By mogły skosztować takich specjałów, których nigdy wcześniej nie jadły. By po prostu była to taka impreza, którą zapamiętają do końca życia i którą przy każdej okazji będą wspominać z sentymentem.
No a koledzy też zasługują na to, by móc się poczuć jak książęta. W końcu Panom też się coś od życia należy, prawda? :D

Gdybym jakimś cudem znalazła się na takiej balowej sali wśród roziskrzonych lamp, zdobnych strojów i suto zastawionych stołów, a co więcej jeszcze mogła być organizatorką tegoż przedsięwzięcia i mogła nań zaprosić kogo, tylko zechcę to przecież byłoby idealne spełnienie jednego z moich dziecięcych marzeń.
Ale teraz nie liczyłabym już na to, że pojawi się na nim mój książę z...

Nerwowo przygładziłam fałdy atłasowej sukni w kolorze nocnego nieba. Rozejrzałam się po pustej jeszcze sali. Musiałam przyznać, że wyglądała wyjątkowo pięknie. Podskoczyłam gdy pałacowy zegar głośno wybił godzinę dwudziestą. Jak na komendę drzwi do sali balowej delikatnie drgnęły i otworzyły się niespiesznie. Odświętnie ubrana służba zaprosiła wszystkich gości do środka. Obserwowałam twarze zaproszonych. Dominowały na nich zaskoczenie, zachwyt i onieśmielenie. Wysokie wnęki okienne dodawały sali wspaniałego charakteru a zasłonięte ciężkimi kotarami okna wydobywały piękno świetlistych kryształowych żyrandoli. Służba swobodnie manewrowała wśród błyszczących złotych posągów roznosząc szampana, wino i przekąski. Rozstawione w sali kominkowej stoły przykryte śnieżnobiałymi obrusami aż uginały się pod ciężarem porcelanowej zastawy i wykwintnych dań przygotowanych przez znakomitego pałacowego kucharza. Z zamyślenia wyrwał mnie mąż oznajmiwszy mi, że czas rozpocząć pierwszy taniec. Ujął mnie pod ramię i poprowadził na środek sali. Gdy rozbrzmiały pierwsze akordy, palce mojego ukochanego ciasno oplotły moją talię a uśmiech zagościł na jego wargach. Ciepłe bursztynowe oczy wpatrywały się we mnie z miłością. Zaczęliśmy wirować a razem z nami wszyscy goście.

Nerwowo przygładziłam fałdy atłasowej sukni w kolorze nocnego nieba. Rozejrzałam się po pustej jeszcze sali. Musiałam przyznać, że wyglądała wyjątkowo pięknie. Podskoczyłam gdy pałacowy zegar głośno wybił godzinę dwudziestą. Jak na komendę drzwi do sali balowej delikatnie drgnęły i otworzyły się niespiesznie. Odświętnie ubrana służba zaprosiła wszystkich gości do środka....