Ogromnie dziękuję za wyróżnienie! Serdeczne gratulacje dla pozostałej czwórki :)

Ogromnie dziękuję za wyróżnienie! Serdeczne gratulacje dla pozostałej czwórki :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kamillo121
wrzos
Ann81
Martina
MistySun

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kamillo121
wrzos
Ann81
Martina
MistySun

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

- Truteń Kolonialny R2D2 do Królowej Matki, dziennik pokładowy, dzień 7; Potencjalny obiekt badawczy: Ziemianka Anna L., połknął haczyk. Przykrywka działa śpiewająco. Zaginione młode: Klara L., odnalezione po latach. Zmieniacz formy sprawdza się śpiewająco. Nawet Robert L. mąż obiektu, kolejny potencjalny obiekt badawczy, nie ma wątpliwości co do autentyczności młodego. Po metamorfozie Truteń Kolonialny R2D2 przypomina wyrośnięte młode Ziemianki Anny i Roberta L. Opracowana przez Imperium Wewnątrz Galaktyczne Sixam technologia nigdy nie zawodzi.. frrr... wyczuwam zagrożenie..
- AAAAAAA! Co zrobiłeś z moją córką potworze?! Gdzie jest Klara, wessałeś ją tą przyssawą?! Oddawaj moje dziecko! Robert!
- Truteń Kolonialny R2D2 rozpoczyna procedurę czyszczenia pamięci, cała misja pod przykrywką poszła się...

- Truteń Kolonialny R2D2 do Królowej Matki, dziennik pokładowy, dzień 7; Potencjalny obiekt badawczy: Ziemianka Anna L., połknął haczyk. Przykrywka działa śpiewająco. Zaginione młode: Klara L., odnalezione po latach. Zmieniacz formy sprawdza się śpiewająco. Nawet Robert L. mąż obiektu, kolejny potencjalny obiekt badawczy, nie ma wątpliwości co do autentyczności młodego. Po...

— Zabierz wszystkie zioła i eliksiry — powiedziała do telefonu, krzątając się po pokoju. — Broń też, przyda się. Ja będę mówić zaklęcia, a ty będziesz mnie osłaniał. Damy radę — rozłączyła się.
Zwróciła się ku drzwiom, lecz w progu stała jej zszokowana i przerażona matka.
— Jaka broń? Eliksiry, zioła, zaklęcia?
— Mamo... — Dziewczyna zagryzła wargę. — Ja muszę wyjść. Wszystko wyjaśnię, kiedy wrócę.
Chciała wyminąć kobietę w progu, ale ta złapała ją za ramię.
— Nie! Nie pozwolę ci wyjść. Powiedz mi, o co chodzi — rzekła stanowczo.
— Mamo, proszę. To ważna sprawa.
— A wyjawienie matce prawdy już nie jest takie ważne?!
— Ech... Chcesz wiedzieć? Posiadam niezwykłe moce i zabijam potwory. Możesz mnie uznać za nienormalną, jak sobie chcesz, ale teraz mnie puść. Mój przyjaciel jest w niebezpieczeństwie — wyjaśniła zdenerwowana.
Jej rodzicielka nie wyglądała, jakby uwierzyła w którekolwiek słowo córki.
— Nie wierzę, że możesz mówić mi takie bajeczki prosto w oczy.
— To nie są bajeczki! Puść mnie!
— To dlatego ostatnio coraz częściej cię nie ma w domu? Przychodzisz w środku nocy, ledwo trzymasz się na nogach, a później spóźniasz się do szkoły. Chodzi o jakiegoś chłopaka? Wplątałaś się w jakieś podejrzane towarzystwo? — dopytywała kobieta.
Córka miała już dość tej sytuacji. Przyłożyła do skroni matki dwa palce i wypowiedziała kilka słów w nieznanym języku, aby po chwili ta osunęła się śpiąca na ziemię.
— Przepraszam — szepnęła dziewczyna i wybiegła z domu.

— Zabierz wszystkie zioła i eliksiry — powiedziała do telefonu, krzątając się po pokoju. — Broń też, przyda się. Ja będę mówić zaklęcia, a ty będziesz mnie osłaniał. Damy radę — rozłączyła się.
Zwróciła się ku drzwiom, lecz w progu stała jej zszokowana i przerażona matka.
— Jaka broń? Eliksiry, zioła, zaklęcia?
— Mamo... — Dziewczyna zagryzła wargę. — Ja muszę wyjść....

- Mamo, odnosiłaś czasem wrażenie, że droga którą wybrałaś nie przynosi Ci szczęścia, zadowolenia?
- Kochana ja od dziecka chciałam być lekarzem, Ty zresztą też. Marzyłaś o tym!
- Mhmm to znaczy …
- Jestem szczęśliwa, spełniam się zawodowo i Ty też będziesz, zobaczysz.
- No właśnie bo ja nie do końca uważam, że chce pracować …
- W szpitalu? Kochana oczywiście, że chcesz, to bardzo dobry, prestiżowy zawód! Jeszcze się przekonasz, za kilka lat, tylko skończysz stu..
- Mamo nie przekonam się.
- Słucham?
- Nie przekonam się.
- O czym Ty mówisz?
- Nie przekonam się, na zajęciach nie byłam już od kilku miesięcy.
- No i jak możesz stroić sobie ze mnie żarty?
- Mamo, nie chcę pracować na etacie, nie chcę być więźniem tego systemu. Moją pasją są podróże, takie dzikie, nieokiełznane, niezaplanowane. Mogłabym zająć się wolontariatem w miejscach tak bardzo niedostępnych na co dzień.
- Pasja, wolontariat, dzikie podróże … cóż za głupoty! Dziecko, jak mogłaś rzucić studia?! Kim Ty chcesz zostać? Podróżnikiem? Włóczykijem? Bezrobotnym?!
- Szczęśliwym człowiekiem.
- Nie wiesz co mówisz, nie wiesz! Tylko stabilna praca prowadzi do szczęś..
- Mamo wiem, wiem doskonale o czym mówię, a teraz pomimo wszystko wsiądę w transsyberyjski wehikuł i za jakiś tydzień będę piła kawę z termosu na tym małym końcu świata. Tak zamierzam żyć. Po swojemu, nie po Twojemu. Będę, jak to nazywasz włóczykijem i uwierz, nie widzę w tym nic złego, a wiesz dlaczego? Bo w końcu będę sobą.

- Mamo, odnosiłaś czasem wrażenie, że droga którą wybrałaś nie przynosi Ci szczęścia, zadowolenia?
- Kochana ja od dziecka chciałam być lekarzem, Ty zresztą też. Marzyłaś o tym!
- Mhmm to znaczy …
- Jestem szczęśliwa, spełniam się zawodowo i Ty też będziesz, zobaczysz.
- No właśnie bo ja nie do końca uważam, że chce pracować …
- W szpitalu? Kochana oczywiście, że chcesz, to...

Drodzy rodzice, mam dla Was wyznanie,
Dopijcie kawę, dojedzcie śniadanie,
Bo gdy wypowiem to jedno zdanie,
Zmienicie o mnie swoje mniemanie.
Codziennie gdy idę do toalety,
Czy gdy na obiad tłukę kotlety,
Gdy w tramwaju sprawdzają bilety,
Ja czuję w sobie zew poety.
Nie chcę dłużej być sekretarką,
Męża mojego prywatną kucharką,
Dla dzieci pralką i zmywarką,
Zostanę pisarką.
Zwiedzę tak Lazurowe Wybrzeże całe,
Przeżyję przygody duże i małe,
Poznam rycerzy, piratów, krasnale,
Za szarym życiem nie zatęsknię wcale.

Drodzy rodzice, mam dla Was wyznanie,
Dopijcie kawę, dojedzcie śniadanie,
Bo gdy wypowiem to jedno zdanie,
Zmienicie o mnie swoje mniemanie.
Codziennie gdy idę do toalety,
Czy gdy na obiad tłukę kotlety,
Gdy w tramwaju sprawdzają bilety,
Ja czuję w sobie zew poety.
Nie chcę dłużej być sekretarką,
Męża mojego prywatną kucharką,
Dla dzieci pralką i zmywarką,
Zostanę pisarką.
...

— Proszę, proszę — podniosłam wzrok znad komputera i zobaczyłam tą mendę — mojego kuzyna Dawida.

— Czego chcesz...Pulpet? — uśmiechnęłam się złośliwie nazywając go jak w dzieciństwie, kiedy wyglądał jak mała kulka mięsa.

— Zamknij się buraczku. — odparł patrząc na mnie z błyskiem w oku. Zacisnęłam palce wiedząc, że zbliża się kłótnia.

— No dobra, Pulwid, czego chcesz no bo chyba nie tego bym przyznała się, że widziałam cię kilka dni temu z Karoliną nad jeziorem. — Ściszyłam głos konspiracyjnie. — Przecież rodzicom to się nie spodoba.

— Oczywiście, że nie. — usiadł przede mną. — W końcu cioci i wujkowi nie przypadnie do gustu prawda, że ich córka ukradła z otwarcia muzeum narodowego cenny kamień a później wrzuciłaś go do jeziora. Do dzisiaj ślad o nim przepadł. A media tylko czekają na wieść o grupie przestępczej.

— Nie masz dowodów.

— Ależ mam, niech twoja główka o tym się nie martwi.

— A tak w ogóle to po co tu przyszłeś?

— I to jest, moja droga kuzynko, najmądrzejsze pytanie jakie zadałaś w życiu. — wzruszył ramionami. — Mama wzywa na obiad.

— Proszę, proszę — podniosłam wzrok znad komputera i zobaczyłam tą mendę — mojego kuzyna Dawida.

— Czego chcesz...Pulpet? — uśmiechnęłam się złośliwie nazywając go jak w dzieciństwie, kiedy wyglądał jak mała kulka mięsa.

— Zamknij się buraczku. — odparł patrząc na mnie z błyskiem w oku. Zacisnęłam palce wiedząc, że zbliża się kłótnia.

— No dobra, Pulwid, czego chcesz...

-Kochanie, spotykamy się już od pół roku, pomieszkujemy razem, nie sądzisz, że fajnie by było gdybym poznał Twoich rodziców?
- (czuję jak tężeje mi twarz, zaciskam zęby.. nie nie nie tak miało być, nie podejrzewałam, że się w Nim zakocham) tymczasem na głos mówię.. to nie jest dobry moment, zaczekajmy jeszcze
-wstydzisz się mnie? boisz się, że mnie nie polubią?
Podchodzi do mnie bliżej i szeptem wypowiada do mojego ucha... Obiecuję, że użyję tego samego uroku osobistego, który wykorzystałem by zdobyć Twoje serce, proszę zgódź się.
- dobrze, odpowiadam krótko i namiętnie Go całuję ( wiem, że nadchodzi moment w którym mój związek zaraz się skończy, rozpadnie pozostawiając w moim sercu dziurę, Adam nie odpuści więc nie mogę dłużej zwlekać)

Dwa dni później podjeżdżamy pod piękny duży dom, serce bije mi jak szalone.. już za kilka chwil wydarzy się nieuniknione.
I wtedy otwierają się drzwi, a w ich progu stają ONA i ONA rozkładając ramiona i wołając..

-Kochanie, spotykamy się już od pół roku, pomieszkujemy razem, nie sądzisz, że fajnie by było gdybym poznał Twoich rodziców?
- (czuję jak tężeje mi twarz, zaciskam zęby.. nie nie nie tak miało być, nie podejrzewałam, że się w Nim zakocham) tymczasem na głos mówię.. to nie jest dobry moment, zaczekajmy jeszcze
-wstydzisz się mnie? boisz się, że mnie nie polubią?
Podchodzi...

Po ciężkim dniu wróciłam do domu. W drzwiach czekała na mnie mama.
- Gdzie byłaś?
- W pracy, jak zawsze. Dzień mija zbyt wolno, doba jest za krótka, a wszyscy dookoła Cię wkurzają.
- Czym Ty się właściwie zajmujesz? - zapytała mama.
- Mamo, przecież wiesz, pracuje w bibliotece, później na kilka godzin idę do baru u Stanlaya, gdzie muszę się użerać z bandą pijaków.
- Ja wiem... - powiedziała mama. Wpadłam w osłupienie, nie wiedziałam o czym mówi. Nie, ja wiedziałam, ale nie chciałam się przyznać.
Usłyszałam nagle za plecami znajomy głos:
- Ona wie, nie możesz tego dłużej ukrywać. - Kątem oka dostrzegłam, że szkatułka z pozytywką, którą dostałam od babci, otwiera się, a baletnica w środku zaczyna tańczyć do ustawionej melodyjki.
Odwróciłam się i spojrzałam jej prosto w oczy.
- Co wiesz mamo? - czułam, że płonę.
- Wiem, że nie jesteś moją córką. Moja córka nie zachowuje się w ten sposób, nie rozmawia ze zmarłymi i nie przeprwadza ich przez podziemie wprost do Hadesu.
- Mamo... Ja... Ehh...
- Kim lub raczej czym jesteś? - zapytała ze złością.
- To wszystko jest zbyt skompikowane... Zostałam WYBRANĄ, mam moc uśmiercania tych, którzy zasłużyli złymi czynami, oraz wskrzeszania niewinnie zgładzonych.
- Ale jak? - wydukała moja ukochana mama w rozpaczy.
- Pewnej nocy, idąc ulicą potrącił mnie samochód, wyszedł z niego mężczyzna i powiedział, że będę żyć, że zwróci mi to co odebrał, ale muszę zawrzeć z nim pakt. Tak też się stało. Od tego czasu stałam się Wybraną...

Po ciężkim dniu wróciłam do domu. W drzwiach czekała na mnie mama.
- Gdzie byłaś?
- W pracy, jak zawsze. Dzień mija zbyt wolno, doba jest za krótka, a wszyscy dookoła Cię wkurzają.
- Czym Ty się właściwie zajmujesz? - zapytała mama.
- Mamo, przecież wiesz, pracuje w bibliotece, później na kilka godzin idę do baru u Stanlaya, gdzie muszę się użerać z bandą pijaków.
- Ja...