Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem jeszcze w trakcie czytania, ale już ponad połowa książki za mną, a idzie mi tak opornie z powodów przez niektórych już tutaj wspomnianych - masa błędów, brak przekładu na język czytany, z treści niczego zupełnie nowego się nie dowiedziałam. Właściwie o większości tych rzeczy chłopaki wspominali na swoich filmach, ale po prostu z mniejszą ilością szczegółów. Niestety, prawda jest taka, że sami często trochę na własne życzenie te dramy tworzyli. Akurat skończyłam czytać tę część o Joannie Koroniewskiej (i jeszcze drugi rozdział o Dodzie) i w zasadzie tej sytuacji mogłoby nie być. Lubię chłopaków, ich filmy poprawiają mi humor, aczkolwiek nie ukrywam, że po dramie z Wardęgą na pewien czas ich porzuciłam bo tamto wydarzenie też pozostawiało pewien niesmak. Mam wrażenie, że ta książka może nawet trochę zniechęcić do Vogule Poland. Ja dalej będę ich oglądać, ale żałuję pieniędzy wydanych na tę lekturę. A zapłaciłam (zresztą nie ja jedna) niemałą kwotę.

Jestem jeszcze w trakcie czytania, ale już ponad połowa książki za mną, a idzie mi tak opornie z powodów przez niektórych już tutaj wspomnianych - masa błędów, brak przekładu na język czytany, z treści niczego zupełnie nowego się nie dowiedziałam. Właściwie o większości tych rzeczy chłopaki wspominali na swoich filmach, ale po prostu z mniejszą ilością szczegółów. Niestety,...

"Modliłem się o to, aby złapać wysoką piłkę, a Bóg obdarzył mnie największym członkiem ze wszystkich" Ten cytat, zauważony na okładce, sprawił, że wręcz musiałam przeczytać ten, jakże szalony, zbiór opowiadań. Choć czytałam książkę dawno i tylko raz w życiu, ów zdanie pamiętam do dziś.

"Modliłem się o to, aby złapać wysoką piłkę, a Bóg obdarzył mnie największym członkiem ze wszystkich" Ten cytat, zauważony na okładce, sprawił, że wręcz musiałam przeczytać ten, jakże szalony, zbiór opowiadań. Choć czytałam książkę dawno i tylko raz w życiu, ów zdanie pamiętam do dziś.

Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek jakakolwiek książka wywarła na mnie tak ogromne wrażenie jak 'Spóźnione Wyznania'. Może to dlatego, że pierwszy raz czytałam książkę, której fabuła po części skupia się na tematyce wojennej. A jednak motyw wojny potrafi bardzo poruszyć. Ta książka wyciągnęła ze mnie wszystkie możliwe uczucia, jakie tylko mogła. I wcale nie przesadzam, nawet kilka razy się zaśmiałam, choć przy większości scen czułam smutek, współczucie dla poszczególnych bohaterów, momentami nawet złość i odrazę, lecz wcale nie odczuwałam jej względem jednego z bohaterów. Jakby nie patrzeć, wojna to coś okrutnego, a dzieło Boyne'a sprawiło, że znów zaczęłam się zastanawiać, dlaczego właściwie ludzie to robią. Jednocześnie wciąż przeżywam losy poszczególnych bohaterów i nie potrafię się otrząsnąć po tak wspaniałej lekturze.

Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek jakakolwiek książka wywarła na mnie tak ogromne wrażenie jak 'Spóźnione Wyznania'. Może to dlatego, że pierwszy raz czytałam książkę, której fabuła po części skupia się na tematyce wojennej. A jednak motyw wojny potrafi bardzo poruszyć. Ta książka wyciągnęła ze mnie wszystkie możliwe uczucia, jakie tylko mogła. I wcale nie przesadzam, nawet...