Styl gawędziarski, bardzo lekki , dyskretnym poczuciem humoru. Główny bohater sympatyczny i oddany swemu powołaniu. Generalnie książka stoi stylem i przygodowością . I to chyba tyle jeśli chodzi o zalety. Bowiem opisywane sytuacje są tak wymyślne i niepowiązane ze sobą, że tworzą tylko barwną panoramę pomysłowości ,ale nie koncept powieściowy . Do tego brutalność wojny jest opowiadana w zbyt żartobliwy sposób, który raził mnie mimo ,że rozumiem konwencję utworu. Do polecenia tym, którzy chcą odpocząć po trudniejszych lekturach albo po prostu wyłączyć na jakiś czas myślenie czytelnicze.

Styl gawędziarski, bardzo lekki , dyskretnym poczuciem humoru. Główny bohater sympatyczny i oddany swemu powołaniu. Generalnie książka stoi stylem i przygodowością . I to chyba tyle jeśli chodzi o zalety. Bowiem opisywane sytuacje są tak wymyślne i niepowiązane ze sobą, że tworzą tylko barwną panoramę pomysłowości ,ale nie koncept powieściowy . Do tego brutalność wojny...

Dawno nie sięgałem po dorobek sir Arthura Conan-Doyle’a. Być może poczułem się znużony przygodami uwielbianego przeze mnie najsłynniejszego detektywa świata. Ale zapamiętałem jego charakterystyczny styl narracji. I oto zupełnym przypadkiem, będąc przejazdem w moim ulubionym Lublinie, natknąłem się na stoisku księgarskim na tom z Etienne Gerardem w roli głównej. Wiedziałem wprawdzie, że Conan-Doyle to nie tylko opowiadania kryminalne, ale ten tytuł zaskoczył mnie kompletnie.
Jakoś nie wyobrażałem sobie, jak pisarz angielski będzie w stanie wcielić się w rolę francuskiego oficera kawalerii. A jednak ! Napisane z zębem i humorem, autor potrafi przy tym żartować z własnej nacji oraz żołnierzy – dodajmy suma summarum zwycięskich w starciu z napoleońską armią. Co ciekawe, są wątki polskie; część wydarzeń dzieje się na ziemiach polskich, pojawia się polska jazda. Etienne, opowiadając o swoich przygodach z perspektywy steranego życiem weterana, jest w swoich gawędach bardzo autentyczny. Jest to człowiek niezwykle pomysłowy, zarazem wykazuje cechy samochwały. Dyskretnie opowiada o swoich podbojach miłosnych, lecz nade wszystko jest żołnierzem zauroczonym osobą Cesarza. Misje powierzane głównemu bohaterowi nie zawsze są udane, nie mamy do czynienia z przykładem kolejnego super-bohatera, któremu wszystko się udaje. Nie sposób zatem nie darzyć go sympatią. W wielkim skrócie: bardzo solidna siódemka, warto przeczytać!

Dawno nie sięgałem po dorobek sir Arthura Conan-Doyle’a. Być może poczułem się znużony przygodami uwielbianego przeze mnie najsłynniejszego detektywa świata. Ale zapamiętałem jego charakterystyczny styl narracji. I oto zupełnym przypadkiem, będąc przejazdem w moim ulubionym Lublinie, natknąłem się na stoisku księgarskim na tom z Etienne Gerardem w roli głównej. Wiedziałem...

Aż wstyd się przyznać, ale Arthura Conana Doyle’a kojarzyłam zawsze tylko jako twórcę książek o Sherlocku Holmesie. Jako że do przeczytania tak wiele książek a tak mało czasu to nawet nie sprawdzałam, jakie dzieła wyszły też spod pióra autora. Do czasu! Dzięki Wydawnictwu Dragon miałam okazję zapoznać się z książką „Przygody brygadiera Gerarda” i zupełnie tego nie żałuję.

Tytułowy Brygadier – Etienne Gerard, to żołnierz wojsk napoleońskich. Powstało o nim aż 17 opowiadań historycznych i 2 zbiory nowel. Książka powstała w 1903 roku i co ciekawe, w 1970 roku na jej podstawie Jerzy Skolimowski nakręcił film. Pierwszym moim skojarzeniem, po przeczytaniu pierwszego rozdziału, było to, że bardzo przypominał mi on Sienkiewiczowskiego Zagłobę. Gerard jest próżny i całkowicie przekonany o tym, że jest najdzielniejszym żołnierzem, najlepszym szermierzem i oczywiście też najlepszym kochankiem we Francji. Bardzo podobało mi się to, że cała historia Gerarda opowiedziana jest przez niego samego, w pierwszej osobie, bardzo często zwraca się bezpośrednio do czytelnika, a jego opowieści przypominają formę gawędziarską. Miałam wrażenie, jakbym przyszła w odwiedziny do dziadka, a on po prostu opowiadałby mi o swoich przygodach. A miał ich niemało! Rosja, Italia, Niemcy, Hiszpania, Portugalia i Anglia – po tych krajach wędrował nasz Gerard, a my razem z nim. Przeczytamy m.in. jak brygadier zasłużył na medal, był kuszony przez diabła, tracił ucho czy jak radził sobie pod Waterloo. Powieść osadzona jest w czasach napoleońskich i opowiedziana ze swoistym humorem oraz finezją, nie można się tu nudzić. Choć to wszystko brzmi tylko jak przechwałki i można traktować te przygody z przymrużeniem oka, to nie można Gerardowi odmówić męstwa. Chociaż tak jak i nasz Zagłoba, czasami po prostu Brygadier miał więcej szczęścia, niż rozumu. Ale o tym przekonajcie się już sami :)

Aż wstyd się przyznać, ale Arthura Conana Doyle’a kojarzyłam zawsze tylko jako twórcę książek o Sherlocku Holmesie. Jako że do przeczytania tak wiele książek a tak mało czasu to nawet nie sprawdzałam, jakie dzieła wyszły też spod pióra autora. Do czasu! Dzięki Wydawnictwu Dragon miałam okazję zapoznać się z książką „Przygody brygadiera Gerarda” i zupełnie tego nie...

Kiedy czyta się tą książkę to naprawdę można się poczuć jakby słuchało się opowieści starego wiarusa, weterana wielu potyczek i śmiałego dowódcy oddziału. Sama opowieść jest "wypaczona" i bardzo jednostronna, ma to też swój smaczek humorystyczny.
Już po kilku stronach będziemy wiedzieć kto jest najlepszym szermierzem w całej Francji, kto najprzystojniejszym huzarem i jak wiele pięknych kobiet kręci się wokół kawalera Gerarda.
Każdy czytelnik wyrobi sobie na pewno opinię na temat naszego brygadiera. Każdy też będzie mógł ocenić czego najwięcej ma bohater: szczęścia czy rozumu... ;)

Kiedy czyta się tą książkę to naprawdę można się poczuć jakby słuchało się opowieści starego wiarusa, weterana wielu potyczek i śmiałego dowódcy oddziału. Sama opowieść jest "wypaczona" i bardzo jednostronna, ma to też swój smaczek humorystyczny.
Już po kilku stronach będziemy wiedzieć kto jest najlepszym szermierzem w całej Francji, kto najprzystojniejszym huzarem i jak...

O dziwo bardzo lekko się ją czyta. Bałam się że tematyka związana z wojskami napoleońskimi będzie znacznie cięższa, na szczęście nie miałam racji. Same przygody są zwykle zabawne i wciągające. Polecam.

O dziwo bardzo lekko się ją czyta. Bałam się że tematyka związana z wojskami napoleońskimi będzie znacznie cięższa, na szczęście nie miałam racji. Same przygody są zwykle zabawne i wciągające. Polecam.

Sympatyczne i wciągające chociaż skażone typowo angolskim podejściem do "małego kaprala" :)

Sympatyczne i wciągające chociaż skażone typowo angolskim podejściem do "małego kaprala" :)

Chwacka, pełna humoru historia, troszkę awanturnicza, troszkę mniej historyczna. Gerard jest wspaniale wykreowanym bohaterem, nie da się go nie lubić mimo jego pyszałkowatości i brawury.

Chwacka, pełna humoru historia, troszkę awanturnicza, troszkę mniej historyczna. Gerard jest wspaniale wykreowanym bohaterem, nie da się go nie lubić mimo jego pyszałkowatości i brawury.