W moich wizjach zmiksowała się Taormina z Syrakuzami. Rosjanki zespojone z futro-skórą i balejazem, stragany z plastikowym szajsem i starożytne kolumy zlepione kamiennym barokiem i ciemne tło Caravaggia z mrokiem kościoła. I te rożki cytrynowym serkiem.
Najpierw oglądane przez kontrast potem to się w czortu zrosło.
Książeczka jest naprawdę spoko ale nie mogę się uwolnić od wspomnienia Taorminy kiedy patrzę na Syrakuzy.
Pokemon przebił Totoro? A zdychaj, żółty dziadu, od mocy poezji.

W moich wizjach zmiksowała się Taormina z Syrakuzami. Rosjanki zespojone z futro-skórą i balejazem, stragany z plastikowym szajsem i starożytne kolumy zlepione kamiennym barokiem i ciemne tło Caravaggia z mrokiem kościoła. I te rożki cytrynowym serkiem.
Najpierw oglądane przez kontrast potem to się w czortu zrosło.
Książeczka jest naprawdę spoko ale nie mogę się uwolnić od...

Delikatna, zbudowana z plam światła, jak na obrazach macchiaioli.

Delikatna, zbudowana z plam światła, jak na obrazach macchiaioli.

Jarosław Mikołajewski "Syrakuzańskie",

"Z jakiegoś niezdrowego ciepła podziemi wychodzimy na ciepło słońca. Jest szesnaście stopni, punktowo pewnie więcej. Wzdłuż via della Giudecca, szerszej ulicy, od której odchodzi seria wąskich numerowanych zaułków, czyli vicoli della Giudecca, próbujemy wywąchać morze. Z planu wynika, że prędzej czy później na nie wyjdziemy. Możemy śmiało się gubić, a gubienie się to moja ulubiona forma poznawania miasta. Absolutnie skuteczna w miejscach takich jak Ortigia - cypelkowata wysepka, najstarsza część Syrakuz, połączona z resztą miasta dwoma mostamiprzepuszczonymi nad morskim kanałem. Sycylia jest wyspą, Ortigia jest wyspą przy wyspie".

Miniaturowa publikacja, krótki esej, w którym Jarosław Mikołajewski opisuje swój styczniowy pobyt w Syrakuzach, zabrałam ze sobą jako jedną z książek, które miały towarzyszyć mi podczas kilkudniowej podróży wzdłuż wschodniego wybrzeża Sycylii.

Ortigia jest miejscem idealnie skrojonym na podróżowanie bez mapy, kiedyś papierowej, dziś tej którą otwieramy w Google. Niewielka, pełna krętych uliczek, którymi pozwoli się cieszyć nawet podczas kilkudniowego pobytu. Tu nigdy nie wiesz dokąd dotrzesz, zawsze też będziesz zastanawiać się czy Twoje zmysły są na tyle uważne, by zapamiętać powrotną drogę.

Rozmyślania nad tym co dostrzegalne wzrokiem, połączone z rozważaniami nad kryzysem uchodźczym, zajmują umysł Jarosława Mikołajewskiego, towarzysząc mu podczas kolejnych stawianych na wyspie kroków. W przerwach na oglądanie obrazu Caravaggia i Parku Archeologicznego, w katakumbach i podczas tak prozaicznych czynności, jak choćby poszukiwanie posiłku.

Jarosław Mikołajewski "Syrakuzańskie",

"Z jakiegoś niezdrowego ciepła podziemi wychodzimy na ciepło słońca. Jest szesnaście stopni, punktowo pewnie więcej. Wzdłuż via della Giudecca, szerszej ulicy, od której odchodzi seria wąskich numerowanych zaułków, czyli vicoli della Giudecca, próbujemy wywąchać morze. Z planu wynika, że prędzej czy później na nie wyjdziemy. Możemy...

Od powrotu z Sycylii kilka dni minęło. Szkoda moja że nie odebrałem książeczki przed wylotem. A nie mogłem tego zrobić bo nie było w mojej księgarni. Ale nie ma tego złego. Do Syrakuz nie dojechałem. Najdalej do Taorminy z powodu teatru, ogrodu i zapisków Iwaszkiewicza. Książeczka niewielka ale za to podróżna, o czym przekonałem się po powrocie. Kilka tych małych form już czytałem wcześniej. Wszystkie poprzednie były jak ciąg dalszy podróży. To jest naprawdę ciekawe doświadczenie gdy usiądziesz już u siebie, a czujesz jakbyś dalej był tam. Nawet poszum morza miedzy zdaniami brzmi wyraźnie. I co z tego że to się liście o siebie obijają... Kilka lat temu przyciągnęły mnie do tej serii Austerii, oczywiście obok autorów, trzy miasta: Kraków, Budapeszt, Syrakuzy. I powinienem tam wrócić aby zobaczyć to wielkie słońce, Ortigię i Św. Łucję Caravaggia. Przeczytam wtedy raz jeszcze :Syrakuzańskie" Wrzesień byłby dobry, o ile bogowie znowu nas nie zaskoczą.

Od powrotu z Sycylii kilka dni minęło. Szkoda moja że nie odebrałem książeczki przed wylotem. A nie mogłem tego zrobić bo nie było w mojej księgarni. Ale nie ma tego złego. Do Syrakuz nie dojechałem. Najdalej do Taorminy z powodu teatru, ogrodu i zapisków Iwaszkiewicza. Książeczka niewielka ale za to podróżna, o czym przekonałem się po powrocie. Kilka tych małych form już...

Jarosław Mikołajewski pisząc o Syrakuzach — włoskim mieście, gdzie czas rządzi dwie swoimi prawami — skupia się na tym, co widzi, myśli i czuje podczas swoich spacerów kamiennymi uliczkami. Znajduje się w miejscu, gdzie chrześcijaństwo żyje obok śladów pogaństwa, a pomimo ciszy i spokoju, który panuje poza sezonem, łatwo odwiedzić zabytki i usłyszeć ich historie. Te o Żydach, którzy w piętnastym wieku zostali z miasta przepędzeni. O obrazach Caravaggia. O bombardowaniach podczas drugiej wojny światowej. O historii świętej Łucji... Autor odwiedza miasto w styczniu, a jednak miałam wrażenie, że czuję promienie słońca na twarzy. Że wszędzie jest równie gorąco, co w katakumbach, których jest tam niemało. „Syrakuzańskie" to kolejny dobry tekst z serii rękopisów, czyli miniaturowych reportaży podróżniczych. Kolejny miło spędzony czas.

„Czy książeczka podróżnicza może kończyć się na >>donikąd<<? Nie wiem. Ale się kończy. Choć nie kończy się nic."

Jarosław Mikołajewski pisząc o Syrakuzach — włoskim mieście, gdzie czas rządzi dwie swoimi prawami — skupia się na tym, co widzi, myśli i czuje podczas swoich spacerów kamiennymi uliczkami. Znajduje się w miejscu, gdzie chrześcijaństwo żyje obok śladów pogaństwa, a pomimo ciszy i spokoju, który panuje poza sezonem, łatwo odwiedzić zabytki i usłyszeć ich historie. Te o...

Idealna lektura na niedzielne przedpołudnie, w łóżku z plamą słońca lub jak Mikołajewski się słusznie zachwyca - struna światła. Idealne czytanie na pandemiczną tęsknotę za Włochami, bo przez godzinkę dwie znów tam jesteś 🙂

Idealna lektura na niedzielne przedpołudnie, w łóżku z plamą słońca lub jak Mikołajewski się słusznie zachwyca - struna światła. Idealne czytanie na pandemiczną tęsknotę za Włochami, bo przez godzinkę dwie znów tam jesteś 🙂