Ludzie Północy. Tom 1. Saga anglosaska

Spodziewałem się dużo po tym komiksie, może dlatego tak bardzo się nim rozczarowałem. Rysunki- bardzo nierówne, tylko dwie historie trzymają wyższy poziom. Jednak najbardziej zawiodłem się na fabule, która okazuje się miałka i naiwna, jakby pisał ją zafascynowany wikingami uczeń liceum. Największymi plusami są tu świetna okładka oraz solidne, piękne wydanie. Dam jeszcze szansę kolejnym tomom, choć tym razem oczekiwania będą znacznie niższe.

Spodziewałem się dużo po tym komiksie, może dlatego tak bardzo się nim rozczarowałem. Rysunki- bardzo nierówne, tylko dwie historie trzymają wyższy poziom. Jednak najbardziej zawiodłem się na fabule, która okazuje się miałka i naiwna, jakby pisał ją zafascynowany wikingami uczeń liceum. Największymi plusami są tu świetna okładka oraz solidne, piękne wydanie. Dam jeszcze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta antologia komiksowa chodziła za mną już dawno (jak wiele innych, gwoli ścisłości) i w końcu szczególnie rozbudowana oferta jednego z empików nadrobiła tę zaległość. I od razu mogę zapewnić: jest godna polecenia! Ponury, bezlitosny charakter Północy podkreśla zarówno kreska (no, może poza „Córką Thora” która negatywnie odstaje), jak i fabuły tych pięciu opowieści. Są proste, brutalne, utrzymane w ciemnych lub chłodnych tonacjach. Moim ulubieńcem jest opowieść „Panny tarcz”, gdzie rysownik te cechy uwypuklił najwyraźniej. Nie oczekujcie tu wyrafinowanych, pełnych zakrętów narracji: to opowieści o okrucieństwie, północnej teorii odwagi i braku nadziei.
7/10
#book #książka #instabook #kochamksiążki #watcherowabiblioteka Ta antologia komiksowa chodziła za mną już dawno (jak wiele innych, gwoli ścisłości) i w końcu szczególnie rozbudowana oferta jednego z empików nadrobiła tę zaległość. I od razu mogę zapewnić: jest godna polecenia! Ponury, bezlitosny charakter Północy podkreśla zarówno kreska (no, może poza „Córką Thora” która negatywnie odstaje), jak i fabuły tych pięciu opowieści. Są proste, brutalne, utrzymane w ciemnych lub chłodnych tonacjach. Moim ulubieńcem jest opowieść „Panny tarcz”, gdzie rysownik te cechy uwypuklił najwyraźniej. Nie oczekujcie tu wyrafinowanych, pełnych zakrętów narracji: to opowieści o okrucieństwie, północnej teorii odwagi i braku nadziei. No, ta ostatnia czasem się pojawia, ale cóż z tego, skoro wszystko skończy się masakrą pod Clontarf i obłędem...

Ta antologia komiksowa chodziła za mną już dawno (jak wiele innych, gwoli ścisłości) i w końcu szczególnie rozbudowana oferta jednego z empików nadrobiła tę zaległość. I od razu mogę zapewnić: jest godna polecenia! Ponury, bezlitosny charakter Północy podkreśla zarówno kreska (no, może poza „Córką Thora” która negatywnie odstaje), jak i fabuły tych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Super komiks!
Świetne ilustracje, super kreska. Aż chce się oglądać.
Czytać oczywiście też.
Polecam.

Super komiks!
Świetne ilustracje, super kreska. Aż chce się oglądać.
Czytać oczywiście też.
Polecam.

Pokaż mimo to

Dobrze się czyta, świetnie się ogląda! Jedyny minus to wątła objętość, jak na ilość wątków.

Gorąco polecam!

Dobrze się czyta, świetnie się ogląda! Jedyny minus to wątła objętość, jak na ilość wątków.

Gorąco polecam!

Pokaż mimo to

Saga anglosaska jest pierwszym z trzech komiksów poświęconych Wikingom. Głównym autorem wszystkich pięciu historii jest Brian Wood, ale każdą z nich zilustrował inny artysta. Zaprezentowane tutaj opowieści nie są ze sobą powiązane, ani nie mamy jednego, głównego bohatera. Również ich akcja rozgrywa się niekiedy w dość dużych odstępach czasowych i z wielu różnych perspektyw. Jednak wszystkie te historie pokazują jak wyglądały normandzkie wyprawy na Anglię - zarówno z punktu widzenia najeźdźców, jak i wyspiarzy. Świat, jaki przedstawia Brian Wood jest brutalny, nie ma w nim miejsca na skrupuły, ani okazywanie słabości. A jak przystało na opowieści o Wikingach, nie brak tutaj bitew, potyczek, pościgów i zbrojnych napadów. Walki są przedstawione bardzo dynamicznie, z wieloma szczegółami i detalami, które można długo oglądać i się nimi zachwycać.

Historie, które znajdziemy w tym komiksie mają różną długość. Najdłuższą jest Sven, który powrócił, licząca blisko 200 stron z 450, które ma cały komiks. Jest to zarazem najlepsza moim zdaniem opowieść ze wszystkich zaprezentowanych. Tytułowy bohater był synem wodza, ale wstąpił do gwardii wareskiej na dalekim południu. Pewnego dnia, po otrzymaniu informacji, że jego stryj przejął rodzinny majątek, postanawia powrócić w rodzinne strony, aby odzyskać utracone dziedzictwo. Jest to jednak zdecydowanie trudniejsze zadanie niż się spodziewał. W trakcie walki o ojcowiznę, Sven zaczyna się zmieniać, jak również to, co jest dla niego ważne. Przy okazji tej historii, Wood w subtelny sposób przemyca wiele różnych kwestii, z którymi kojarzymy Wikingów, dzięki czemu mamy okazję lepiej poznać ich życie, sposób myślenia i czym się trudnili. Co więcej, autor na podstawie losów Svena pokazuje co jest tak naprawdę najważniejsze w życiu, nawet jeżeli przed światem mówi się co innego i jest to bardzo uniwersalne przesłanie. Dlatego historia Svena zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie i przeczytałem ją jednym tchem.

W komiksie znajdziemy też kilka krótszych historii, ale nie zrobiły one na mnie już takiego dobrego wrażenia. Jedną z nich jest Córka Thora, która choć zamknięta fabularnie, wydaje się być bardzo prostą i niewiele wnoszącą historią, po której spodziewałem się czegoś więcej. Podobnie sytuacja przedstawia się z Pannami tarcz, które z początku wzbudziły moje zainteresowanie, ale później opowieść zostaje dość szybko zakończona. Stąd po obu historiach pozostaje pewien niedosyt i poczucie, że Brianowi Woodowi zdecydowanie lepiej wychodzą opowieści z mężczyznami w roli głównej aniżeli z kobietami.

Pomimo aż pięciu różnych stylów rysowania, całość odbiera się jako spójne i utrzymane w podobnych klimatach dzieło. Kolorystyka, jaka dominuje we wszystkich historiach, jest utrzymana w ciemniej tonacji, co buduje odpowiedni klimat i nastrój w poszczególnych opowieściach. Nie wszystkie style polubiłem w jednakowym stopniu, ale każdy z nich ma swój urok.

Ludzie Północy tom 1. Saga anglosaska jest zbiorem pięciu opowieści w formie komiksu, które opowiadają o normandzkich wyprawach na Anglię. Znajdziemy tutaj bardzo dobre, jak i dość przeciętne historie, ale wszystkie z nich czytałem z wielkim zainteresowaniem. Polecam, szczególnie fanom Wikingów.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję księgarni Gandalf.com.pl!

https://hrosskar.blogspot.com/2019/11/ludzie-ponocy-tom-1-saga-anglosaska.html

Saga anglosaska jest pierwszym z trzech komiksów poświęconych Wikingom. Głównym autorem wszystkich pięciu historii jest Brian Wood, ale każdą z nich zilustrował inny artysta. Zaprezentowane tutaj opowieści nie są ze sobą powiązane, ani nie mamy jednego, głównego bohatera. Również ich akcja rozgrywa się niekiedy w dość dużych odstępach czasowych i z wielu różnych perspektyw....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wewnątrz znajdziemy pięć opowieści. Dwie z nich są całkiem przeciętne, dwie zupełnie dobre, jedna jest arcydziełem... Warto wziąć się za ten tom właśnie dla tej jednej historii, która osiąga wyżyny nie tylko pod względem fabuły, ale także artyzmu każdego z kadrów. Mowa o części III zbioru pt. "Swen, który powrócił". Jest to prawdziwa epopeja Wikingów, która łączy kontynenty i dzieje się na przestrzeni całego życia głównego bohatera. Jeśli chodzi o komiksy - już dawno nie czytałem czegoś tak dobrego.

Wewnątrz znajdziemy pięć opowieści. Dwie z nich są całkiem przeciętne, dwie zupełnie dobre, jedna jest arcydziełem... Warto wziąć się za ten tom właśnie dla tej jednej historii, która osiąga wyżyny nie tylko pod względem fabuły, ale także artyzmu każdego z kadrów. Mowa o części III zbioru pt. "Swen, który powrócił". Jest to prawdziwa epopeja Wikingów, która łączy kontynenty...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy okazało się, że na tom I składa się aż 5 różnych opowieści, których bohaterami zostali ludzie nieprzeciętni. Każdego z nich cechował upór, wielka odwaga, determinacja oraz niezłomność. Wierni swoim wartościom, oddani rodzinie i skłonni poświęcić życie dla najwyższych celów, wzbudzają w czytelniku wielki podziw i ogromną sympatię. Sprawiają, że z całego serca pragniemy, by ich losy zakończyły się szczęśliwie. Znalazło się także miejsce dla wielu czarnych charakterów, a ci z kolei byli na wskroś źli - bezwzględni, żądni krwi i niewyznający absolutnie żadnych zasad moralnych.
Jeśli chodzi o samą fabułę, to nie była ona łatwa i wzbudzała w czytelniku wiele emocji. Niektóre z tych historii charakteryzowały się otwartym zakończeniem, które raczej nie pozostawiało odbiorcy w niedosycie, a jedynie bardziej potęgowało w nim uczucia i zmuszało do refleksji.
Największe wrażenie wywarła na mnie część IV (,,Swen, który przeżył) oraz część V (,,Krzyż i młot), a głęboko w pamięci zapadła mi ,,Córka Thora", przedstawiona w niezwykle zwięzłej formie.
Te opowieści dowodzą jedynie tego, że życie dla tych ludzi rzadko kiedy bywało łaskawe. Codziennie musieli walczyć o swoją wolność, godność, wyznawane wartości, a przede wszystkim o życie. A każdy dzień przynosił im ogrom niebezpieczeństw i trudności, z którymi zmuszeni byli się zmierzyć.

Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy okazało się, że na tom I składa się aż 5 różnych opowieści, których bohaterami zostali ludzie nieprzeciętni. Każdego z nich cechował upór, wielka odwaga, determinacja oraz niezłomność. Wierni swoim wartościom, oddani rodzinie i skłonni poświęcić życie dla najwyższych celów, wzbudzają w czytelniku wielki podziw i ogromną sympatię....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna obłędna cegła od Egmontu, jak zawsze przepięknie wydane tomiszcze.

Kolejna obłędna cegła od Egmontu, jak zawsze przepięknie wydane tomiszcze.

Pokaż mimo to

Na seriale o Wikingach trochę trzeba poczekać więc trzeba było poszukać innej rozrywki. I tak oto na moją półkę zawędrowali Ludzie Północy. Tom pierwszy to całkiem solidny album liczący ponad 450 stron (uwielbiam takie wydania), który składa się z czterech historii. Historii, które wrzucają nas w czasy Wikingów i uświadamiają, że życie wtedy wyglądało całkiem inaczej.. że miało inną cenę. Najazdy, brutalne bitwy, pragnienie sławy i przede wszystkim starcie kultur i religii. Życie było dużo krótsze i bardziej intensywne.


https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2136-ludzie-polnocy-tom-1-saga-anglosaska

Na seriale o Wikingach trochę trzeba poczekać więc trzeba było poszukać innej rozrywki. I tak oto na moją półkę zawędrowali Ludzie Północy. Tom pierwszy to całkiem solidny album liczący ponad 450 stron (uwielbiam takie wydania), który składa się z czterech historii. Historii, które wrzucają nas w czasy Wikingów i uświadamiają, że życie wtedy wyglądało całkiem inaczej.. że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam wyraźny problem z tą serią na kilku płaszczyznach, a nie chce się rozpisywać, jak jakiś Nabokov. Także: wybaczcie lenistwo, ale będę się streszczał. Fascynują mnie czasy wikingów, waregów i pozostałych oszołomów z dalekiej północy, nie są to łatwe tematy, bo wymagają skrupulatnego przygotowania do pracy, a Brian Wood (scenarzysta) pomimo znajomości tematu popełnia błędy historyczne - gubi się w szczegółach, a czasem koloryzuje, jak Frank Miller w swoim albumie o spartiatach. Boli mnie to, że na rzecz przygody czy taniej sensacji unika dokładnego przywiązania do dat historycznych czy oznaczeń na herbach. Psuje to kontekst oraz całkiem niezłe rozpisanie ważnych wydarzeń dla Irlandii czy wikingów mieszkających w Rusi, dlatego jeszcze bardziej doceniam europejskich twórców, jak Bourgeon, który dba nawet o słownictwo miejscowych tubylców!

Mierzi też podkręcona na maksa estetyzacja przemocy. Krew leje się hektolitrami, łby odpadają co odcinek, toć to Krwawy Sam (Peckinpah) w swoich dziełach kulturowych nie nakręcał się na tyle, by ,,upiększać'' krew w obrazie, ażeby wyglądała ,,atrakcyjnie'' pod kątem artystycznym. Takie to niebezpieczne, żeby zachłystywać się rzeźnią we własnej twórczości. Prowadzi to do ambiwalentnych uczuć, bo doceniasz, że autor dba o zachowanie krwawych reali, natomiast nie trzeba tego dodatkowo ,,wywyższać'' jako jeden z elementów fabularnych. Mało subtelne. Czasem popełnia te same błędy, co ,,Saga Winlandzka'' - też o wikingach. Tonie w mieliznach scenariuszowych, zahacza o przewidywalność wydarzeń, psuje historię swoimi ,,wygłupami'', ja wiem, że twórcy lubią sobie pofolgować i ,,olać'' prawdziwość zdarzeń, ale skoro już Wood trzyma się historycznych momentów, dlaczego stara się zrobić wszystko, żeby wyszła z tego jedna wielka pompa z Hollywood?

Mam wyraźny problem z tą serią na kilku płaszczyznach, a nie chce się rozpisywać, jak jakiś Nabokov. Także: wybaczcie lenistwo, ale będę się streszczał. Fascynują mnie czasy wikingów, waregów i pozostałych oszołomów z dalekiej północy, nie są to łatwe tematy, bo wymagają skrupulatnego przygotowania do pracy, a Brian Wood (scenarzysta) pomimo znajomości tematu popełnia błędy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to