Po moim pierwszym "spotkaniu" z autorką przy lekturze ksiązki "Ciemna strona miłości", byłam zachwycona. Niestety każda kolejna jej książka, którą przeczytałam, nie dorównuje tej pierwszej w żaden sposób. To znowu dobre i piękne pióro, ale trochę zbyt przyziemna i przygnębiająca historia, zwłaszcza o tej porze roku, która i tak niesie ze sobą pewną nostalgię...
Zgromadzenie w jednej książce tak wielu poranionych osób ciężko zrekompensować siłą wszechobecnej przyjaźni, a nieśpieszne tempo sprawia, że chciałoby się już dobrnąć do końca. A może tylko nie byłam w nastroju, aby chwycić taką własnie książkę? Oceńcie sami

Po moim pierwszym "spotkaniu" z autorką przy lekturze ksiązki "Ciemna strona miłości", byłam zachwycona. Niestety każda kolejna jej książka, którą przeczytałam, nie dorównuje tej pierwszej w żaden sposób. To znowu dobre i piękne pióro, ale trochę zbyt przyziemna i przygnębiająca historia, zwłaszcza o tej porze roku, która i tak niesie ze sobą pewną nostalgię...
Zgromadzenie...

Tutaj nie ma porywających i wartkich zwrotów akcji. Jest samo życie, codzienność, miłość, przyjaźń, tęsknota, rodzina i praca. Podczas czytania książki docenia się podstawowe wartości, o których tak łatwo zapomnieć. Daje wyciszenie i chwilę zatrzymania w codziennym pędzie.

Tutaj nie ma porywających i wartkich zwrotów akcji. Jest samo życie, codzienność, miłość, przyjaźń, tęsknota, rodzina i praca. Podczas czytania książki docenia się podstawowe wartości, o których tak łatwo zapomnieć. Daje wyciszenie i chwilę zatrzymania w codziennym pędzie.

Przykro mi, ale ta książka jest po prostu słaba. Losy Kasi i Renaty może i by okazały się ciekawsze, gdyby nie mętne, mdłe i przestarzałe dialogi. Podczas czytania powieści miałam wrażenie, że nadaje się ona dla dużo starszych osób albo dla ludzi, którzy nie mają ze sobą wspólnych tematów i mogą jedynie porozmawiać o pogodzie. Autorka pisała bowiem o przemijaniu, wyższości komputerów i innych bzdurach, o których wiemy wszyscy. Szczytem bezczelności było wplatanie w tekst innych tytułów swoich książek. Oj, to był słaby, nieelegancki i denerwujący zabieg stylistyczny. Niestety, ale nie polecam tej książki i szkoda mi opisywać szerzej fabułę. Inne jej książki są dużo ciekawsze, tym razem doznałam dość solidnego zawodu.

Przykro mi, ale ta książka jest po prostu słaba. Losy Kasi i Renaty może i by okazały się ciekawsze, gdyby nie mętne, mdłe i przestarzałe dialogi. Podczas czytania powieści miałam wrażenie, że nadaje się ona dla dużo starszych osób albo dla ludzi, którzy nie mają ze sobą wspólnych tematów i mogą jedynie porozmawiać o pogodzie. Autorka pisała bowiem o przemijaniu, wyższości...

+

+

Bardzo ciepła książka z wieloma pozytywnymi emocjami i z ogólnym przesłaniem, o którym niby każdy wie, ale rzadko pamięta.
Cieszmy się z tego co mamy zamiast ciągle narzekać i szukać czegoś więcej.
Wiadomo, że życie nie jest idealne i nie zawsze nas rozpieszcza, dlatego każda szczęśliwa chwila powinna być celebrowana a posiadanie rodziny to skarb, którego nie można spychać na dalszy plan.

Autorka pięknie i bardzo osobiście opisała miejsca w Polsce dobrze jej znane, w których (jak można wywnioskować z książki) nierzadko bywa i się nimi zachwyca.
Jeszcze nigdy nie byłam w okolicach Lublina i Nałęczowa, ale zamierzam się tam wybrać i już sobie zanotowałam miejsca, które warto odwiedzić. Zobaczymy czy staną się dla mnie tak magiczne jak dla autorki :)

Bardzo ciepła książka z wieloma pozytywnymi emocjami i z ogólnym przesłaniem, o którym niby każdy wie, ale rzadko pamięta.
Cieszmy się z tego co mamy zamiast ciągle narzekać i szukać czegoś więcej.
Wiadomo, że życie nie jest idealne i nie zawsze nas rozpieszcza, dlatego każda szczęśliwa chwila powinna być celebrowana a posiadanie rodziny to skarb, którego nie można...

Nudna i prorodzinna i moralizatorska jak jasna cholera. Tyle dobrego nasłuchałam się o książkach pani Oleksy, że aż chwyciłam i strasznie się rozczarowałam męcząc się z tą książka caluśki tydzień. Fakt, niektóre momenty były wciągające, inne naprawdę zabawne, ale generalnie szału ni ma.

Nudna i prorodzinna i moralizatorska jak jasna cholera. Tyle dobrego nasłuchałam się o książkach pani Oleksy, że aż chwyciłam i strasznie się rozczarowałam męcząc się z tą książka caluśki tydzień. Fakt, niektóre momenty były wciągające, inne naprawdę zabawne, ale generalnie szału ni ma.

Książka z gatunku przytulnych, według mojej prywatnej klasyfikacji. Pełna ciepła, życiowej mądrości, postaci, które łatwo polubić i wyobrazić sobie, że to nasze przyjaciółki. Zwykła historia o zwykłych kobietach. A jednak w masie powieści o dziennikarkach, pracownicach agencji reklamowych, rzutkich kobietach interesu, ta powieść to miła odmiana, przeczytać książkę, której głównymi bohaterkami są zwykłe "sklepowe". Monika Oleksa ma charakterystyczny styl, który bardzo mi się podoba. Prozaiczną codzienność ubiera w poezję. Bo jej proza ma w sobie coś z poezji. Przy tym nie jest sztuczna. Czas spędzony z tą powieścią to był miły czas. Polecam, bo warto.

Książka z gatunku przytulnych, według mojej prywatnej klasyfikacji. Pełna ciepła, życiowej mądrości, postaci, które łatwo polubić i wyobrazić sobie, że to nasze przyjaciółki. Zwykła historia o zwykłych kobietach. A jednak w masie powieści o dziennikarkach, pracownicach agencji reklamowych, rzutkich kobietach interesu, ta powieść to miła odmiana, przeczytać książkę, której...

Powieść życiowa, ciepła i pełna życzliwości, pachnąca dobrą kawą lub herbatą i pysznym ciastem, często z kruszonką. Książka o zwyczajnych, w dobrym znaczeniu tego słowa, kobietach w różnym wieku, pracujących razem w osiedlowym sklepie lub mieszkających w pobliżu. Kobiety zwykłe, jakich bardzo wiele, ale niezwykłe w swoich decyzjach, marzeniach, przyjaźniach. Poleca, dobrze się czyta i nastraja optymistycznie.

Powieść życiowa, ciepła i pełna życzliwości, pachnąca dobrą kawą lub herbatą i pysznym ciastem, często z kruszonką. Książka o zwyczajnych, w dobrym znaczeniu tego słowa, kobietach w różnym wieku, pracujących razem w osiedlowym sklepie lub mieszkających w pobliżu. Kobiety zwykłe, jakich bardzo wiele, ale niezwykłe w swoich decyzjach, marzeniach, przyjaźniach. Poleca, dobrze...

Ciepła książka opowiadająca historie pań "zza lady", pokazuje ich problemy i troski,ale również zwraca uwagę, jak bogatym są źródłem informacji. W książce jest też wątek emigracji, który choć na początku wydaje się samym złem, to z czasem ma też swoje dobre strony. Książka o zwykłych ludziach, niepolukrowana. Dzięki niej czytelnik dowiaduje się, że czasem trzeba coś stracić, żeby zyskać jeszcze więcej.

Ciepła książka opowiadająca historie pań "zza lady", pokazuje ich problemy i troski,ale również zwraca uwagę, jak bogatym są źródłem informacji. W książce jest też wątek emigracji, który choć na początku wydaje się samym złem, to z czasem ma też swoje dobre strony. Książka o zwykłych ludziach, niepolukrowana. Dzięki niej czytelnik dowiaduje się, że czasem trzeba coś...

"(...)Pachnąca drożdżowym ciastem z kruszonką historia prowadzi nas przez życie Renaty, Kasi, Emilii i Melanii, pozwalając podpatrzeć, jak przez dziurkę od klucza, fragmenty ich życia. W nich to czytelnik niejednokrotnie odnajdzie siebie i natrafi na pytania, na które każda z bohaterek próbuje odpowiedzieć po swojemu."
Polecam

"(...)Pachnąca drożdżowym ciastem z kruszonką historia prowadzi nas przez życie Renaty, Kasi, Emilii i Melanii, pozwalając podpatrzeć, jak przez dziurkę od klucza, fragmenty ich życia. W nich to czytelnik niejednokrotnie odnajdzie siebie i natrafi na pytania, na które każda z bohaterek próbuje odpowiedzieć po swojemu."
Polecam