Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak, wiem. Znów Dom i znów z łącznikiem. Znów Fae i znów książę i dziewczyna z ludu. Ale nie dajcie się zwieść pozorom, bo te prowadzą na manowce, to nie jest kolejne tak sztampowe fantasy.
Jasne. Fallon ma skłonności do bycia zaślepioną z miłości pipą, ale przy tym jest autentyczna i przechodzi przemianę.
Książę jest bubkiem, może i początkowo dobrze się kryje (tak, prawie udało mu się mnie oszukać!), ale z czasem wychodzi, że to narośl na męskim członku. I nie, to żaden spoiler, no proszę Was.

Jest też pewien mroczny on, choć na tym etapie każde słowo na temat tajemniczego jegomościa byłoby zwyczajnym spoilerem. On JEST. I to intensywnie! Całym swoim jestestwem, majestatem i mrokiem. Poznacie władcę serc czytelniczek, gdy przyjdzie na to czas :D

Książka reklamowana jest jako romantasy. I mimo że nie zgadzam się tak do końca z tą romantysowatością, tak rozumiem, skąd się ona bierze. Wszelkie kroki Fallon determinuje miłość. Dziewczyna bardzo chce połączyć się z ukochanym, dzięki czemu, i w wyniku usłyszanej przepowiedni, rusza w drogę, by odnaleźć pięć żelaznych wron i je uwolnić.
Cokolwiek to znaczy, jest gotowa na wszystko, by stać się królową.
A gdy piszę “wszystko”, naprawdę dzieje się… “Wszystko” :D

Początek Domu trzepoczących skrzydeł był dla mnie dość spokojny, romansowy, choć od pierwszego zdania czułam, że w Fallon siedzi coś więcej. Natomiast w chwili, gdy nasza pół-Fae uwolniła pierwszą z wron Lore’a… Wydarzyła się magia. Opowieść wbiła we mnie szpony i nie puściła do ostatniej strony, przeciągając przez siebie brutalnie, wręcz bezlitośnie. Zostawiła mnie w stanie zawieszenia i pragnienia natychmiastowego powrotu do bohaterów zarówno pierwszoplanowych (Ach, Panie Mroczny i Tajemniczy!), jak i drugoplanowych (Pheebs, uwielbiam Cię!).

Z pozoru książka może się wydać czymś, co było już grane wielokrotnie i na każdą melodię, ale… to pozory ;) znane i lubiane motywy są podane inaczej, świeżo, porywają i sycą, a jednak zostawiają w niedosycie. Cieszmy się więc, że drugi tom już dostępny, a trzeci… Trzeci miejmy nadzieję, że też niedługo wpadnie w chciwe czytelnicze rączki.

Tak, wiem. Znów Dom i znów z łącznikiem. Znów Fae i znów książę i dziewczyna z ludu. Ale nie dajcie się zwieść pozorom, bo te prowadzą na manowce, to nie jest kolejne tak sztampowe fantasy.
Jasne. Fallon ma skłonności do bycia zaślepioną z miłości pipą, ale przy tym jest autentyczna i przechodzi przemianę.
Książę jest bubkiem, może i początkowo dobrze się kryje (tak,...

Twórczość Marty Kisiel kocham od czasów pierwszego wydania Dożywocia i miłość ta jedynie rośnie. W ciemno kupuję każdą książkę, dla mnie Marta mogłaby napisać instrukcję pralkosuszarki, a i tak pochłonęłabym jak dzika.

Wtem denat to godny następca Nagle trupa. Obsada co prawda nie jest dokładnie ta sama, ale zbiór bohaterów okazał się równie... barwny i wyjątkowy, jak w każdej książce Ałtorki. Na tym polu Marta Kisiel nigdy nie zawodzi, jej postacie zawsze się wyróżniają i wzbudzają emocje, nie da się przejść obojętnie dosłownie obok żadnego z nich.

Ta książka jest dla mnie podwójnie zabawna - jako dla czytelnika kochającego twórczość autorki (no też mi odkrycie) i jako dla osoby pracującej od kilku lat w wydawnictwie. Ale nie, nie napiszę, że drodzy Państwo, tak, to prawda!, ani też nie napiszę, że to konfabulacja.
Zastanawiajcie się dalej, moi mili :D

Twórczość Marty Kisiel kocham od czasów pierwszego wydania Dożywocia i miłość ta jedynie rośnie. W ciemno kupuję każdą książkę, dla mnie Marta mogłaby napisać instrukcję pralkosuszarki, a i tak pochłonęłabym jak dzika.

Wtem denat to godny następca Nagle trupa. Obsada co prawda nie jest dokładnie ta sama, ale zbiór bohaterów okazał się równie... barwny i wyjątkowy, jak w...

Romans z pumpkin spice late w tle - czyli to, co jesieniara lubi i poleci z gwizdem. Tylko czy faktycznie warto było rzucać się tak?

Przypadkowo Amy to naprawdę przyjemna i lekka lektura. Dobra na chłodny jesienny wieczór pod kocykiem i niestety tylko tyle. Tak szybko jak wchodzi, tak szybko z głowy wietrzeje, bo - ku mojemu rozczarowaniu - niczym szczególnym się nie wyróżnia.
Sympatyczni bohaterowie zarówno pierwszo, jak i drugoplanowi, na dalszym planie również koty, co oczywiście dodaje smaczku, ale to nie wystarczyło, by książka zapadła w serduszko.
Jako przerywnik do lektur wymagających lub obszerniejszych - jak najbardziej. Tak właśnie ją czytałam, aby odpocząć od pracy, i do tego nadaje się idealnie.

Sama Amy-Izzy może i nie taka schematyczna, bo bohaterek tego typu ze świecą szukać, a Blake uroczy, zadziorny i męski. Ale to tyle, Drodzy Państwo ;) nic tu nie zaskoczy romansowych wyjadaczy, niestety, bo Pan Zły Numer Lynn Pantier to był sztos i liczyłam na powtórkę.

Romans z pumpkin spice late w tle - czyli to, co jesieniara lubi i poleci z gwizdem. Tylko czy faktycznie warto było rzucać się tak?

Przypadkowo Amy to naprawdę przyjemna i lekka lektura. Dobra na chłodny jesienny wieczór pod kocykiem i niestety tylko tyle. Tak szybko jak wchodzi, tak szybko z głowy wietrzeje, bo - ku mojemu rozczarowaniu - niczym szczególnym się nie...