Nowa Fantastyka 387 (12/2014)

Do Nowej Fantastyki wracam po kilkuletniej przerwie, i prawdę powiedziawszy, gdyby nie (w końcu) wydanie ebookowe, długo chyba do jej lektury bym nie powrócił. I jakie wrażenia po przerwie? Średnie, niestety. We wcześniejszych dwóch opiniach wskazano na pierwsze opowiadanie, "najlepsze" z całego numeru. Mnie osobiście Działoszyński nie powalił. Momentami się męczyłem, bo nie wiedziałem, czy w danym momencie Georgos coś sobie wyobraża, myśli, czy mówi. Bardzo możliwe, że to wina kiepskiego złożenia ebooka. Świat wykreowany przez autora jest bardzo ciekawy, klimatyczny i oryginalny. Ale warstwa filozoficzna, najważniejsza, bo reszta tylko tłem, pretekstem do wywodu o wierze jest, mnie nie przekonała. Dużo gadania, żeby dość do wniosku, że prawdziwa wiara jest tylko wtedy, gdy oddamy za nią życie. Nawet nie wtedy, gdy to zadeklarujemy z przekonania, ale dopiero wtedy, gdy fizycznie nasze życie poświęcimy. A póki żyjemy nic to nie znaczy. Może coś przegapiłem, może czytanie w pociągu nie sprzyjało w odbiorze, bynajmniej po lekturze nie zgodziłem się z notatką redakcyjną "o najlepszym prezencie gwiazdkowym" - nie dla mnie. Nie poczułem się zachęcony do kolejnych części.
Radość Palińskiego - męczyłem się przy lekturze. Refleksyjna? Mnie znudziła. Banalnie to jakoś wyszło.
Król Rogoży - lepiej niż Radość, ale w sumie dla mnie bez emocji tekst. Tyle, że ani się nie męczyłem, ani nie nudziłem.
Proza zagraniczna lepiej się prezentuje w tym wydaniu, a już myślałem, że polską zawsze będę przekładał nad zagraniczną. Nie w tym zestawieniu.
Bohater z Five Points Alana Gratzy. Moje ulubione z tego numery. Świetny świat, postacie. W końcu jakaś pozycja steampunk, która zachęca mnie do tego gatunku. I w przeciwieństwie do Wiary, tutaj poczułem się zachęcony do zapoznania się ze światem "The League of Seven".
Cegły, patyki, słoma G. Jones- o fajna pozycja. Fajnie wstrzeliła się w tematyka w to, co ostatnimi czasy można zobaczyć w filmie, Automata (seans przede mną), itp. Gdzie jest granica między naszą świadomością, człowieczeństwem a tym, które potencjalnie mogą osiągnąć byty przez nas stworzone.
Recenzje? Tylko komiksy i Marsjanin mnie zainteresowały, reszta jakaś taka sztampowa i mdła.
Felietony i publicystyka? "Demontaż Mechanicznej Pomarańczy" i "Wszystkie stworzenia mądre i głupie" dla mnie zasługują na wyróżnienie, pozostałe słabo. Kilka po pierwszym akapicie przestawałem czytać.
Jako numer wieńczący rok 2014 i rozpoczynający epokę ebookowych wydań Nowa Fantastyka wypada dość blado. Nie znalazłem w niej nic, co wyróżniłoby ją, nic co mógłbym polecić znajomym. Tylko epub i mobi.
Oby otwarcie roku 2015 było ciekawsze, jużczeka u mnie na czytniku.

Do Nowej Fantastyki wracam po kilkuletniej przerwie, i prawdę powiedziawszy, gdyby nie (w końcu) wydanie ebookowe, długo chyba do jej lektury bym nie powrócił. I jakie wrażenia po przerwie? Średnie, niestety. We wcześniejszych dwóch opiniach wskazano na pierwsze opowiadanie, "najlepsze" z całego numeru. Mnie osobiście Działoszyński nie powalił. Momentami się męczyłem, bo...

Opowiadanie Działoszyńskiego jak dla mnie zasługuje na nominację do Zajdla. Jeden z najlepszych polskich tekstów w NF w ostatnim czasie.

Opowiadanie Działoszyńskiego jak dla mnie zasługuje na nominację do Zajdla. Jeden z najlepszych polskich tekstów w NF w ostatnim czasie.

(nieskoordynowane impresje) Bartosz Działoszyński przywraca mi wiarę w polską literaturę. Resztę polskich opowiadań pomińmy lepiej milczeniem i zasłoną miłosierdzia. Ale Działoszyńskiego więcej, więcej, jak najszybciej.
Tłumaczenia w porządku. (/nieskoordynowane impresje)

(nieskoordynowane impresje) Bartosz Działoszyński przywraca mi wiarę w polską literaturę. Resztę polskich opowiadań pomińmy lepiej milczeniem i zasłoną miłosierdzia. Ale Działoszyńskiego więcej, więcej, jak najszybciej.
Tłumaczenia w porządku. (/nieskoordynowane impresje)