Klasyczny Roth, ale tym razem poważniejszy. Dobre i smutne, bo każdego z nas to czeka, różni się tylko proces.

Klasyczny Roth, ale tym razem poważniejszy. Dobre i smutne, bo każdego z nas to czeka, różni się tylko proces.

Szczerość, to słowo, które nasuwa mi się po przeczytaniu tej książki. Roth jest w niej właśnie niesamowicie szczery. Bo choć zawsze pisał właściwie o sobie, nawet gdy bohaterowie jego książek byli teoretycznie fikcyjni, to tym razem przedstawia swoje życie i uczucia 1 do 1 i to uderza jeszcze mocniej niż zazwyczaj.

Szczerość, to słowo, które nasuwa mi się po przeczytaniu tej książki. Roth jest w niej właśnie niesamowicie szczery. Bo choć zawsze pisał właściwie o sobie, nawet gdy bohaterowie jego książek byli teoretycznie fikcyjni, to tym razem przedstawia swoje życie i uczucia 1 do 1 i to uderza jeszcze mocniej niż zazwyczaj.

Od wielkiego fana autora usłyszałam, że to najprawdopodobniej najlepsza książka Philipa Rotha. Mimo moich trudnych i burzliwych doświadczeń z tym autorem, którego z różnych powodów, czasem dość nieoczywistych i które zachowam dla siebie, darzę osobistą niechęcią, zdecydowałam się przeczytać ten tytuł.

Już pierwsze strony rozwaliły mnie na łopatki. To książka o stracie i umieraniu, o patrzeniu na odchodzenie bliskiej osoby. I sposób prowadzenia tej historii przez Philipa Rotha jest tu mistrzowski. Poruszający, chociaż surowy. Wzruszający, chociaż rzeczowy.

Nasza własna śmierć niewiele nas obchodzi. Bo to paradoksalnie nie nasza rzecz. Ale patrzenie na powolne odchodzenie kogoś bliskiego to prawdziwe cierpienie. Bo boli nas droga, która prowadzi do końca. Wiemy też, że na tym nasz ból, jako świadków, się nie zakończy. Być może dopiero na dobre się zacznie.

"Dziedzictwo" to bardzo osobiste zapiski ujęte w formę literacką, w związku z czym odczuwam pewien dysonans. Niektóre fragmenty były tak prywatne, że czułam się, jak bezczelny podglądacz, którego zupełnie nie powinno tam być.

Roth w "Dziedzictwie" pokazuje drogę, jaką sam musiał przejść, patrząc na chorobę i odejście swojego ojca. To dokument o umieraniu. Refleksje o tym, jak czas zmienia człowieka - jeśli nie zabija powoli jego ducha i umysłu, boleśnie osłabia ciało, pozostawiając je bezbronnym na przyjście ostatniego dnia.

Od wielkiego fana autora usłyszałam, że to najprawdopodobniej najlepsza książka Philipa Rotha. Mimo moich trudnych i burzliwych doświadczeń z tym autorem, którego z różnych powodów, czasem dość nieoczywistych i które zachowam dla siebie, darzę osobistą niechęcią, zdecydowałam się przeczytać ten tytuł.

Już pierwsze strony rozwaliły mnie na łopatki. To książka o stracie i...

Bardzo osobista, poruszająca opowieść o ostatnich miesiącach życia ojca autora, tak sugestywnie napisana, że miałam wrażenie, iż osobiście uczestniczę we wszystkich wydarzeniach.
Interesujące są zarówno bieżące wypadki, jak i retrospekcje dzięki którym lepiej poznajemy umierającego oraz jego relacje z synem i innymi członkami rodziny.

Bardzo osobista, poruszająca opowieść o ostatnich miesiącach życia ojca autora, tak sugestywnie napisana, że miałam wrażenie, iż osobiście uczestniczę we wszystkich wydarzeniach.
Interesujące są zarówno bieżące wypadki, jak i retrospekcje dzięki którym lepiej poznajemy umierającego oraz jego relacje z synem i innymi członkami rodziny.

ELEGIA

Każdy z nas zetknął się z tematem śmierci. Każdy z nas może też coś o tym powiedzieć. Ale tylko tacy, jak Roth potrafią o tej tragedii mówić tak pięknymi słowami i w tak wybitny sposób, z jakim mamy do czynienia w tej powieści.

Herman ma osiemdziesiąt sześć lat, cieszy się dobrym zdrowiem i… nagle, nieoczekiwanie, zapada na śmiertelną chorobę. Od tej chwili zaczyna się walka, obserwowana przez jego syna. Z życie trwa dalej…

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2022/05/dziedzictwo-philip-roth.html

ELEGIA

Każdy z nas zetknął się z tematem śmierci. Każdy z nas może też coś o tym powiedzieć. Ale tylko tacy, jak Roth potrafią o tej tragedii mówić tak pięknymi słowami i w tak wybitny sposób, z jakim mamy do czynienia w tej powieści.

Herman ma osiemdziesiąt sześć lat, cieszy się dobrym zdrowiem i… nagle, nieoczekiwanie, zapada na śmiertelną chorobę. Od tej chwili...

Rozumiem, dlaczego Roth napisał tę książkę, nie rozumiem natomiast dlaczego ją upublicznił. Nie dlatego, ze jest zła, ale dlatego, że jest tak intymna, że podczas lektury nie opuszczało mnie uczucie zażenowania, iż jestem bezczelnym, bezwstydnym podglądaczem. Ostatni akapit "Dziedzictwa" to znakomicie potwierdza: Roth wiedział i mimo to zrobił to. Korzystając z okazji, że jestem przy glosie pozwolę zwrócić się do mojego syna z ostrzeżeniem: kochanie, jeśli opiszesz moje ostatnie chwile i mnie jako staruszkę nie panującą nad fizjologią i lękiem, kompletnie bezbronną wobec grozy śmierci, tak jak amerykański pisarz Philip Roth opisał swojego odchodzącego ojca obiecuję solennie, że będę Cie straszyć po wsze czasy, do końca świata i o jeden dzień dłużej (a może nawet dwa). Amen!

Rozumiem, dlaczego Roth napisał tę książkę, nie rozumiem natomiast dlaczego ją upublicznił. Nie dlatego, ze jest zła, ale dlatego, że jest tak intymna, że podczas lektury nie opuszczało mnie uczucie zażenowania, iż jestem bezczelnym, bezwstydnym podglądaczem. Ostatni akapit "Dziedzictwa" to znakomicie potwierdza: Roth wiedział i mimo to zrobił to. Korzystając z okazji, że...

Emocje towarzyszące mojej lekturze chyba równie silne jak autora opisującego swego ojca - jeszcze niedawno pełnego wigoru, uroku i siły, nagle zmuszonego do podjęcia nierównej walki ze śmiertelną chorobą. Roth snuje opowieść pełną miłości, strachu, fascynacji, ale i krytycyzmu wobec starego ojca. Wszystkie te emocje przepełnia ogromny szacunek wobec niego. "Dziedzictwo" to piękna elegia o starości i przemijaniu; to opowieść o jego ojcu i moim...

Emocje towarzyszące mojej lekturze chyba równie silne jak autora opisującego swego ojca - jeszcze niedawno pełnego wigoru, uroku i siły, nagle zmuszonego do podjęcia nierównej walki ze śmiertelną chorobą. Roth snuje opowieść pełną miłości, strachu, fascynacji, ale i krytycyzmu wobec starego ojca. Wszystkie te emocje przepełnia ogromny szacunek wobec niego. "Dziedzictwo" to...

Wzruszające studium starości, przemijania i towarzyszących mu problemów. Książka bardzo osobista, opisujące relacje Rotha z ojcem oraz opiekę jaką nad nim roztoczył w najcięższych miesiącach poprzedzających jego śmierć. Swoista wiwisekcja charakteru seniora rodziny- niegdyś silnego, niezłomnego, apodyktycznego- teraz słabego, zależnego od innych, ale zarazem znoszącego z godnością swój stan i pogodzonego z losem człowieka. Tak jak swoistej przemianie ulega charakter ojca w obliczu nieuchronnie zbliżającego się kresu życia ,tak i jego relacja z synem ulega również przemianie. Z uczucia wstydu i zażenowania osobą ojca, z którym nieustannie prowadził walkę na różnych frontach, płynnie przechodzi do dumy i szacunku nad jego niezłomnym charakterem i wolą walki która prezentował na wszystkich etapach swego życia- łącznie z jego schyłkiem.

Wzruszające studium starości, przemijania i towarzyszących mu problemów. Książka bardzo osobista, opisujące relacje Rotha z ojcem oraz opiekę jaką nad nim roztoczył w najcięższych miesiącach poprzedzających jego śmierć. Swoista wiwisekcja charakteru seniora rodziny- niegdyś silnego, niezłomnego, apodyktycznego- teraz słabego, zależnego od innych, ale zarazem znoszącego z...

Intymna ale wcale nie jest lepsza od Everymana. Warto czytać każdą książeke Rotha dlatego i tą przeczytałam. Facet pisze esencjonalnie bez patosu bez udziwniania. Jest świetny. Warto go czytać ! Ileż nauki życia w tym.

Intymna ale wcale nie jest lepsza od Everymana. Warto czytać każdą książeke Rotha dlatego i tą przeczytałam. Facet pisze esencjonalnie bez patosu bez udziwniania. Jest świetny. Warto go czytać ! Ileż nauki życia w tym.

bolesna

bolesna