A to dlatego, co poświadczają teksty zebrane w tej książce, że od początku, przynajmniej od jesieni 2005 r., jaki jest koń, dobrze widzieliśmy. Bo Jarosław Kaczyński wyraźnie mówił, jak widzi świat, jak widzi Polskę i jak chce wszystko zmieniać, przepraszamy – naprawiać. Była to koncepcja bardzo przemyślana, integralna, w której obok tak zwanych mądrości ogólnych i założeń generalnych ściśle mieściły się instrumenty i która zapowiadała niezwykle zasadniczą przemianę Polski w silne, scentralizowane i wyczyszczone specjalnymi środkami pralniczymi państwo, podporządkowane jednej, słusznej partii, i w kraj zamieszkany przez lud, który jeszcze bardziej miał być narodem. To wystarczyło, by pojawiła się jakaś progowa nieufność, obawa, że zwycięzcy zafundują nam jakiś rewolucyjny horror, nieustanny spektakl nienawiści, że będą bezceremonialnie, używając wszelkich dostępnych metod, walczyć z wszystkimi, którzy narazili się im wcześniej i będą narażać się po drodze. I że władza, jako narzędzie najważniejsze, będzie dla nich najważniejsza.

A to dlatego, co poświadczają teksty zebrane w tej książce, że od początku, przynajmniej od jesieni 2005 r., jaki jest koń, dobrze widzieliś...

Ale demokracja to już od wielu lat nie tylko wolne wybory i wolność słowa. To są absolutne podstawy demokracji, minimum, o którym się już nie mówi. Dzisiaj liczy się cała skomplikowana siatka zależności pomiędzy instytucjami państwa, sposób mianowania na stanowiska, skłonność do uzgodnień i kompromisu, wciąganie do procesów decyzyjnych także opozycji, dobrowolne dzielenie się wpływami tam, gdzie trzymanie ich w jednym ręku nie jest niezbędne dla politycznej tożsamości władzy. To cała gra, która może być mniej demokratyczna lub bardziej. Mając w Sejmie większość, rzeczywiście można przegłosować niemal wszystko, ale demokracja dla zaawansowanych polega na tym, że się czegoś nie głosuje, nie przeprowadza, nie narzuca, choć jest pokusa, bo są możliwości.

Ale demokracja to już od wielu lat nie tylko wolne wybory i wolność słowa. To są absolutne podstawy demokracji, minimum, o którym się już ni...

Jarosław Kaczyński ma niezwykłą łatwość czynienia wszystkiego oczywistym i nieuchronnym, potrafił przekonać swoich zwolenników, ale też w jakimś stopniu przeciwników, że zawsze ma rację, że wykazuje mądrość etapu. Miał więc słuszność, kiedy mianował Marcinkiewicza premierem na cztery lata, a może i dłużej, i nie mylił się, dymisjonując go po kilku miesiącach, wykazywał przenikliwość, zarzucając niegdyś Samoobronie esbeckie korzenie, a potem odznaczył się politycznym instynktem, biorąc ją do rządu. Miał rację, że pozwolił przeczołgać przed Sądem Lustracyjnym Zytę Gilowską, i ma ją też, gdy przywrócił byłą panią wicepremier na poprzednie funkcje. Miał rację zaczynając z Lepperem, jak też kończąc z nim. Kaczyński zawsze daje do zrozumienia, że w każdym z tych wypadków nie ma żadnej sprzeczności, ponieważ najważniejszy jest szczytny cel.

Jarosław Kaczyński ma niezwykłą łatwość czynienia wszystkiego oczywistym i nieuchronnym, potrafił przekonać swoich zwolenników, ale też w ja...