Poświęciłem dwa dni na książki Erlina, i polecam tylko tym, którzy chcą coś wiedzieć więcej o patologii w policji. To moja ostatnia recenzja jego książek, szkoda mi czasu.

Poświęciłem dwa dni na książki Erlina, i polecam tylko tym, którzy chcą coś wiedzieć więcej o patologii w policji. To moja ostatnia recenzja jego książek, szkoda mi czasu.

Drugi tom "Policjanta" to ciąg dalszy opisywania patologii w polskiej Policji. Autor tym razem znaczącą część swego dzieła poświęcił na ukazanie układzików w "pizdowieckiej" komendzie oraz relacji panujących w garnizonie. Dowiemy się jak komendanci oszczędzają dosłownie na wszystkim, wydając przy tym pozbawione sensu polecenia generujące zbędne koszty, poznamy donosicieli oraz plecaków "zero jeden", jak również będziemy mieli do czynienia z kolejnymi zdarzeniami oraz śledztwami i dochodzeniami wartymi uwagi. Oczywiście nie ominie nas wątek nieszczęsnej statystyki i metod jej "fałszowania" dla osiągnięcia wyższego miejsca w rankingach, co w rzeczywistości, jeśli nie paraliżuje pracy funkcjonariuszy, to niekorzystnie wpływa na rozwiązywanie problemów szarych podatników.
Po przeczytaniu drugiej części "Policjanta" odczuwam mały niedosyt, ze względu na brak akcji podnoszących ciśnienie w żyłach (paradoksalnie to odczucie nieustannie towarzyszyło mi podczas poznawania polskich absurdów opisywanych przez Marcina Erlina) i momentami chaotycznie rozplanowaną fabułę. Na szczęście cyniczny humor, pikantny, barwny język oraz refleksje autora dotyczące społeczeństwa trzymają poziom pierwszego tomu.
Czas przekonać się, czy III tom zrekompensuje wyżej wymienione braki !

Drugi tom "Policjanta" to ciąg dalszy opisywania patologii w polskiej Policji. Autor tym razem znaczącą część swego dzieła poświęcił na ukazanie układzików w "pizdowieckiej" komendzie oraz relacji panujących w garnizonie. Dowiemy się jak komendanci oszczędzają dosłownie na wszystkim, wydając przy tym pozbawione sensu polecenia generujące zbędne koszty, poznamy donosicieli...

W mojej opinii ustępuje nieznacznie częsci pierwszej. Autor serwuje więcej "polityki" jaka rozgrywa się wewnątrz komisariatów, a mniej jest opisów akcji w terenie. Poza tym książka jest momentami mocno zakręcona i czasami nie wiadomo czy właśnie się czyta retrospekcję, czy patrzy oczami innej osoby biorącej udział w opisywanym zdarzeniu, i trzeba się po chwilii dłużej zastanowić jakiego skoku dokonał autor. Ale poza tym i tak się to rewelacyjnie czyta, jest mnóstwo czarnego humoru, intryg i ciekawostek z policyjnego życia. Kto przeczytał jedynkę i mu się spodobała to po kontynuację sięgnie bez wahania. A kto nie czytał części wcześniejszej to niech lepiej zacznie od niej, bo historie się zazębiają, a ta część jest po prostu kontynuacją.

W mojej opinii ustępuje nieznacznie częsci pierwszej. Autor serwuje więcej "polityki" jaka rozgrywa się wewnątrz komisariatów, a mniej jest opisów akcji w terenie. Poza tym książka jest momentami mocno zakręcona i czasami nie wiadomo czy właśnie się czyta retrospekcję, czy patrzy oczami innej osoby biorącej udział w opisywanym zdarzeniu, i trzeba się po chwilii dłużej...