Mała książeczka Liona Feuchtwangera Odyseusz i wieprze opowiada dalsze losy Odyseusza po latach swojej świetności, który znów chce poczuć zew przygody. Ciekawy byłem co otrzymam, bo lubię takie mitologiczne historie napisane w inny sposób przez autorów. Dlatego po nią sięgnąłem spodziewając się miłej i lekkiej lektury.

Książka nie jest długa, ale opisuje przygody Odyseusza, który ma około sześćdziesiąt lat i nadal rządzi swoim państwem. Ciekawym pomysłem było nawiązanie do poszczególnych wydarzeń z jego wczesnego życia. Dzieje się za sprawą retrospekcji i przemyśleń bohatera na temat przygód w jakich brał udział. Autor z łatwością zabiera nas w opowiedzianą historie i wciąga w fabułę od samego początku. Nie ma tutaj dłużyzn i nijakich opisów. Ze względu na zastosowanie oszczędnego stylu i zwięzłego nie można nudzić się przy czytaniu. Wszystko jest na miejscu tak jak powinno być przy takiej opowieści. Mimo swojej mizernej wielkości książka zawiera ciekawą i wciągającą wizje Odyseusza starego, któremu jeszcze marzą się przygody jakie miały miejsce w młodości. Opisy jego przygód i nawiązanie do jednej z opowieści, a dotyczącej wieprzy dało świetny rezultat. Autor sobie radzi z ukazaniem myśli i przemyśleń mądrego Odyseusza. Dlatego bohater staje się nam taki bliski, bo dzięki zastosowaniu tego typu zabiegu poznajemy jego samego od czasów świetności po stateczne życie i rządzenie państwem.

Książka Odyseusz i wieprze okazała się dobrym wyborem nieznanego mi wcześniej autora, który sobie poradził w stworzeniu dalszych losów Odyseusza. Opowieść nie długa, ale ciekawa i wciągająca od samego początku. Nie spodziewałem się, ze taka mała powieść da mi tyle radości z czytania. Napisana została przystępnie, z lekkością, dozą humoru, pięknym językiem i przyjemnym stylem jakim posługuje się autor. Nie ma tutaj nie potrzebnych opisów lub męczących scen. Wszystko pasuje do siebie tworząc razem dobrą opowieść napisaną w lekkim stylu. Dlatego miło spędziłem czas przy niej i mimo swoich lat nadal jest ciekawą, chociaż krótką historią, którą czyta się świetnie od samego początku. Bohaterowie dobrze zarysowani i nie jednowymiarowi jak można byłoby się spodziewać po takiej małej książce. Wydarzenia lecą szybko do przodu i sama akcja ma wartkie tempo sprawiające, że nie można nudzić się podczas czytania. Zakończenie świetne, ciekawe, z pewną dozą humoru i może podobać się. Odyseusz i wieprze jest pozycją na tyle ciekawą, ze kiedyś do niej wrócę, bo lubię klimaty mitologiczne. W tym przypadku zostałem zaskoczony pozytywnie mimo moich obaw. Autor znakomicie sobie poradził i szkoda mi było, że tak szybko kończy się, bo chciałem poznać kolejne przygody Odyseusza napisane przez tego autora. Książka warta uwagi i poświęconego jej czasu. Dlatego nie żałuje sięgnięcia po nią, bo dobrze bawiłem się podczas czytania.

Mała książeczka Liona Feuchtwangera Odyseusz i wieprze opowiada dalsze losy Odyseusza po latach swojej świetności, który znów chce poczuć zew przygody. Ciekawy byłem co otrzymam, bo lubię takie mitologiczne historie napisane w inny sposób przez autorów. Dlatego po nią sięgnąłem spodziewając się miłej i lekkiej lektury.

Książka nie jest długa, ale opisuje przygody...

Piękny język.

Piękny język.

Krótka i łatwa w odbiorze książeczka, która opowiada o perypetiach tytułowego bohatera w wiele lat po jego słynnych dokonaniach. Autor, posługując się przykładem mitologicznej postaci, poddaje w wątpliwość wartość przekazów, jakie znamy z przeszłości.

Krótka i łatwa w odbiorze książeczka, która opowiada o perypetiach tytułowego bohatera w wiele lat po jego słynnych dokonaniach. Autor, posługując się przykładem mitologicznej postaci, poddaje w wątpliwość wartość przekazów, jakie znamy z przeszłości.

Feuchtwanger opowiada na nowo historię Odyseusza. Jest ona w zasadzie podobna do znanych nam wersji przybliżonych przez innych autorów, ale pojawiają się tu także inne wątki i motywy: Odys rezygnujący z odczarowania współtowarzyszy zamienionych w wieprze, dyskusyjna liczba zabitych zalotników Penelopy, przełom cywilizacyjny po wprowadzeniu żelaza i pisma. Książeczka jest krótka, a styl, w jakim jest napisana nie jest męczący w odbiorze.

Feuchtwanger opowiada na nowo historię Odyseusza. Jest ona w zasadzie podobna do znanych nam wersji przybliżonych przez innych autorów, ale pojawiają się tu także inne wątki i motywy: Odys rezygnujący z odczarowania współtowarzyszy zamienionych w wieprze, dyskusyjna liczba zabitych zalotników Penelopy, przełom cywilizacyjny po wprowadzeniu żelaza i pisma. Książeczka jest...