Ostatni tom serii "Ziemiomorze' lata temu dodałam na półkę swoich ulubieńców. Zwykle nie robię re-readów, ale musiałam sprawdzić, czy po tak długim czasie nadal jest się nad czym zachwycać.

Jak widać po ocenie - wciąż uważam "Inny wiatr' za kawał świetnej literatury.

Piękna, mocno nostalgiczna, mądra książka. Prawdziwe high fantasy. Rewelacyjne zakończenie serii.

Ponowne jej czytanie było dla mnie czystą przyjemnością.

Ostatni tom serii "Ziemiomorze' lata temu dodałam na półkę swoich ulubieńców. Zwykle nie robię re-readów, ale musiałam sprawdzić, czy po tak długim czasie nadal jest się nad czym zachwycać.

Jak widać po ocenie - wciąż uważam "Inny wiatr' za kawał świetnej literatury.

Piękna, mocno nostalgiczna, mądra książka. Prawdziwe high fantasy. Rewelacyjne zakończenie serii....

Bodaj najsłabsza część Ziemiomorza - albo mi się spodobała najmniej.

Bodaj najsłabsza część Ziemiomorza - albo mi się spodobała najmniej.

Opinie przytoczę do całości cyklu ziemiomorze, ponieważ przesłuchałem całość w jednym miesiącu. Są oczywiście delikatne różnice pomiędzy poszczególnymi tomami, ale całość jak dla mnie to mocne 7. Książki maja już swoje lata bo 1 tom to już 55 lat ale dopiero przy drugim tomie to sprawdziłem i jak bardzo się zaskoczyłem że fantasy jest bardziej uniwersalne bo czas aż tak nie oddziałowuje na nie jak w przypadku np. Si-fi (Lem) gdzie to jest podobny czas wydania, a tam jednak od razu można wychwycić datę pisania. Polecam każdemu jako klasyk bo to solidne i ciekawe pozycje.

Opinie przytoczę do całości cyklu ziemiomorze, ponieważ przesłuchałem całość w jednym miesiącu. Są oczywiście delikatne różnice pomiędzy poszczególnymi tomami, ale całość jak dla mnie to mocne 7. Książki maja już swoje lata bo 1 tom to już 55 lat ale dopiero przy drugim tomie to sprawdziłem i jak bardzo się zaskoczyłem że fantasy jest bardziej uniwersalne bo czas aż tak nie...

Najlepsza książka z serii

Najlepsza książka z serii

,,Inny wiatr'' to piąty tom cyklu ,, Ziemiomorze''.
Ta seria przeszła już do kanonu światowego fantasy, świetnie napisana przez Le Guin i też po mistrzowsku przeczytana przez Andrzeja Ferenca.
Polecam.

,,Inny wiatr'' to piąty tom cyklu ,, Ziemiomorze''.
Ta seria przeszła już do kanonu światowego fantasy, świetnie napisana przez Le Guin i też po mistrzowsku przeczytana przez Andrzeja Ferenca.
Polecam.

Na papierze nie powinno mi się to podobać, ale mi się podobało. Mógłbym to powiedzieć o każdym poprzednim tomie i w większym lub większym stopniu byłaby to prawda. Tu jest tak samo - mało akcji, miejscami strasznie powolnie to idzie, lecz czytało mi się bardzo przyjemnie. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że "Inny Wiatr" to mój drugi ulubiony tom Ziemiomorza.

Mamy tutaj logiczne zwieńczenie wielu wątków, zapoczątkowanych w poprzednich tomach; odpowiedzi na wiele zadanych pytań; nawet niektóre rzeczy, które poznaliśmy, zostały wywrócone do góry nogami, rzucono na nie nowe światło. Był to bardzo dobry epilog i w mojej opinii jest to również wada. O co mi chodzi? A no o to, że miałem wrażenie, iż kolejne wątki były "odhaczane z listy", jakby ta część powstała przede wszystkim po to, by wyjaśnić i dopowiedzieć kilka wymagających wyjaśnienia i dopowiedzenia rzeczy a opowiadana historia była elementem drugorzędnym. Jako zwieńczenie i podsumowanie było świetnie, ale jako książka już minimalnie gorzej.

Akcja ciągle skakała z bohatera na boharera a trochę ich się finalnie zebrało. Poza starymi znajomymi, pojawiło się sporo całkiem nowych, niestety spora część zdawała się być tam całkiem zbędna lub uczestniczyć w wydarzeniach tylko dlatego, że tak wypada. Nowe twarze wypadły ciekawie i aż szkoda, że niektórzy nie dostali nieco więcej czasu. Co mnie zaskoczyło to fakt, że słabiej wypadły w moich oczach bohaterowie znani z poprzednich części.

Przekaz ponownie bardzo fajny, choć pod pewnym względem budzący negatywne emocje. Co mi się podobało w tej książce jak i poprzednich? Nie wiem. Podobało mi się po prostu. Mimo swoich wad przeprawa przez Ziemiomorze była, chyba nie będzie to przesadą, piękna i cudowna. Co prawda przede mną jeszcze "Opowieści z Ziemiomorza", ale już mogę powiedzieć, że cały ten cykl to mimo wszystko jedna z najlepszych rzeczy, jakie dane mi było przeczytać.

Na papierze nie powinno mi się to podobać, ale mi się podobało. Mógłbym to powiedzieć o każdym poprzednim tomie i w większym lub większym stopniu byłaby to prawda. Tu jest tak samo - mało akcji, miejscami strasznie powolnie to idzie, lecz czytało mi się bardzo przyjemnie. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że "Inny Wiatr" to mój drugi ulubiony tom Ziemiomorza.

Mamy tutaj...

Hm... hm... No i jest, epilog, który był potrzebny, odpowiedział na wszystkie właściwe pytania, a jednak mnie nie zadowolił.

Le Guin odeszła bardzo daleko od mityczno-baśniowego stylu "Czarnoksiężnika z Archipelagu" i "Grobowców Atuanu", przekroczyła nawet fazę poezji dnia codziennego z "Tehanu". Trudno mi jednoznacznie określić styl "Innego wiatru". Niestety książka nie ma za bardzo fabuły i jest po prostu przegadana - i nie chodzi mi po prostu o liczbę dialogów, tylko o to, że połowa z nich referuje rzeczy, które zdarzyły się w poprzednich tomach, zwłaszcza w "Najdalszym brzegu", w "Tehanu" i w "Ważce", a kolejna jedna czwarta powtarza inne dialogi w obrębie "Innego wiatru".

Sama koncepcja światotwórcza-filozoficzna jest utkana bardzo sensownie, zdaje się, że na taoistycznych podstawach; zmienia całkowicie to, co dotąd było wiadomo o Ziemiomorzu, choć jednocześnie logicznie wypływa z wcześniejszych wątków. Niestety, rozwiązanie narastającego problemu z rozpadającą się krainą zmarłych było dla mnie jasne już w połowie książki i kolejne dialogi niewiele już do niego wniosły, z wyjątkiem ostatnich dziesięciu stron. A większość mrowia postaci, które się na kartkach powieści plenią, nie jest na tyle interesująca, bym chciała to czytać tylko ze względu na nie. Wyjątkiem jest kargijska księżniczka Seserakh, ucząca się odwagi w zupełnie obcym otoczeniu, i może biedny Olcha. Tenar i Irian doszły już w swoim rozwoju tam, gdzie miały dojść, więc żadnej ciekawej nowości nie są w stanie zaoferować; tak samo Ged; Lebannen jest, bo jest; cała reszta to imiona na kartce. I niby rozumiem, że ta mnogość postaci jest potrzebna, bo rozwiązanie akcji jest dzięki temu dziełem prawdziwie kolektywnym, zgodnie z filozofią książki - tyle że pusty jest dla mnie ten kolektyw, pusty i nieciekawy.

Są w "Innym wietrze" fragmenty naprawdę wspaniałe, napisane tak jak to Le Guin potrafi, kilka zdań tu i ówdzie, dzięki którym odkrywa się cudowność rzeczywistości; ale po cóż rozcieńczać ten czar nadmiarem ględy?

Hm... hm... No i jest, epilog, który był potrzebny, odpowiedział na wszystkie właściwe pytania, a jednak mnie nie zadowolił.

Le Guin odeszła bardzo daleko od mityczno-baśniowego stylu "Czarnoksiężnika z Archipelagu" i "Grobowców Atuanu", przekroczyła nawet fazę poezji dnia codziennego z "Tehanu". Trudno mi jednoznacznie określić styl "Innego wiatru". Niestety książka nie...

Wszystko zaczęło się ze sobą łączyć. Mam wrażenie że tomy od drugiego, do czwartego Ziemiomorza były jednym wielkim wprowadzeniem do tego co stało się w tej właśnie części.
Wątki zaczynają się łączyć, elementy które myślałam że były tylko "zapychaczami świata" odgrywają bardzo duże znaczenie, wiele z tego czego nie rozumiałam w końcu zaczyna się wyjaśniać.
Cieszę się, że wytrwałam, chociaż gdyby nie audiobook mam wrażenie że byłoby ciężko - cała seria do tej pory jest przesiąknięta rozwlekaniem historii, przemyśleniami i powtarzaniem pewnych rzeczy dziesiątki razy.
Jednak - tutaj historia pięknie się zamyka, i jestem zadowolona z tego że poświęciłam czas na jej poznanie.

Wszystko zaczęło się ze sobą łączyć. Mam wrażenie że tomy od drugiego, do czwartego Ziemiomorza były jednym wielkim wprowadzeniem do tego co stało się w tej właśnie części.
Wątki zaczynają się łączyć, elementy które myślałam że były tylko "zapychaczami świata" odgrywają bardzo duże znaczenie, wiele z tego czego nie rozumiałam w końcu zaczyna się wyjaśniać.
Cieszę się, że...

Podsumowuje całą serię w bardzo satysfakcjonujący sposób. Podobało mi się dogłębne spojrzenie na relacje pomiędzy bohaterami, niejednokrotnie zagmatwane i ciężkie emocjonalnie. Satysfakcjonująca, choć raczej nie na tyle, by czytać ją znowu.

Podsumowuje całą serię w bardzo satysfakcjonujący sposób. Podobało mi się dogłębne spojrzenie na relacje pomiędzy bohaterami, niejednokrotnie zagmatwane i ciężkie emocjonalnie. Satysfakcjonująca, choć raczej nie na tyle, by czytać ją znowu.

Ależ się wynudziłam! Wydaje się napisane na siłę, sztuczne szukanie połączeń wątków. Jest to potwierdzenie znanego faktu, że wszystko da się przedobrzyć.

Ależ się wynudziłam! Wydaje się napisane na siłę, sztuczne szukanie połączeń wątków. Jest to potwierdzenie znanego faktu, że wszystko da się przedobrzyć.