Alonso Cueto

Po tych wszystkich luksusach, po podróżach po świecie pragnień i wyobraźni, musimy powrócić do tego, co nas otacza. Rezeczywistość to rezygnacja. Jesteśmy zmuszeni zdać sobie sprawę z tego, że naszą istotą jest samotność i że to ona określa naszą rzeczywistość. Musimy więc pokonać jakoś stromą drogę, która wyprowadzi nas ze świata wyobraźni, stanąć twarzą w twarz z obiektywnym faktem posiadania rodziny oraz partnera, którym obdarzyła nas kiedyś nasza przypadkowa wola i który sprawił, że któregoś dnia tłum ludzi wyraźnie usłyszał, że wypowiedzieliśmy słowo "tak" w jakimś kościele. Naszą tragedią nie jest to, że stwierdzamy, że przestaliśmy kochać tę osobę, lecz to, że mimo wszystkich gorzkich przeżyć dalej ją kochamy; nie pojmując dlaczego darzymy ją zrezygnowanym uczuciem przyzwyczajenia. Bo wiemy, że wszystkie marzenia, które nas otaczają to tylko krzywe lustra. Że tak naprawdę jesteśmy częścią tej osoby, której kiedyś dawno przyrzekliśmy wierność. I że nie chodzi o to, że ta osoba jest dobrym partnerem, tylko o to, że kiedy człowiek się starzeje, zdaje sobie sprawę, że nie ma nikogo lepszego niż ona. Kwestia samotności jest w tej sprawie fundamentalna - to klatka, wewnątrz której przechadzamy się jak dzikie, choć obłaskawione zwierzę, natykając się ciągne na nasze własne odbicie.

Po tych wszystkich luksusach, po podróżach po świecie pragnień i wyobraźni, musimy powrócić do tego, co nas otacza. Rezeczywistość to rezygn...