Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł pracy budzi zaciekawienie jej zawartością. Wprowadzenie słowa „pedagogia” zapo¬wia¬da inne rozumienie nauki o edukacji niż to, które utrwaliło się w tradycyjnej, miejscami zmurszałej pedagogice, a człony „dyskretne” i „odlotowe” zapowiadają inne ujęcie tej nauki, wykraczające poza to, co zwykle mieści się w ujęciach podręcznikowych. Praca ta, dedykowana Profesorowi Lechowi Witkowskiemu, zdaje się być dobrze dostosowana do okoliczności: wszak to właśnie Jubilat – jak trafnie zauważają Autorzy książki – „od początku wkroczenia do obszaru dyskusji, badań, studiów i pisarstwa naukowego dotyczącego edukacji i pedagogiki był mistrzem odwagi i niekonwencjonalnego sięgania po nieznane teorie i najważniejsze omijane kategorie, podejmowania najtrudniejszych problemów i twórczego ich rozwiązywania, otwieranie pedagogiki polskiej na całą humanistykę współczesną…” (s. 15). […] Inspiracją naukową do napisania pracy stała się refleksja nad opublikowanym w 2004 roku esejem Zbigniewa Kwiecińskiego o głównych i pobocznych nurtach pedagogii. Zbigniew Kwieciński charakteryzuje różne szczegółowe odmiany pedagogii. W grupie pedagogii perswazyjno-patetycznych są to: panpedagogizm, pedagogia aktualna, pedagogiczna kariologia, rozrachunek, błędne interpretowanie pedagogiki Makarenki, socpedagogia, pedagogia dekorowana ideologią, „logika pożyczonego garnka”, teoria podwójnego agenta, pedagogie: konwersji, agonistyczna, nawiedzona, pedagogia „powrotu do czystych źródeł” oraz pedagogia teonomiczna. W tej samej grupie znalazły się też pedagogie” esencjalistyczna, systemologiczna, holistyczna, fraktalna, dynamiki potencjałów, utraconej nadziei, lęku, kosmiczna, tragiczna, metapedagogia ambiwalencji zrównoważonej i asymetrii uspójnienia, etnopedagogie, folk-pedagogie, pop-pedagogie. Kwieciński analizuje też „podwójne przesunięcie paradygmatyczne” jako „potrójne złudzenie andragogiczne”. Cała część pedagogika po przejściach – pozytywne aspekty przemian (Autor wymienia również negatywne, ale ich świadomie nie rozpatruje) napisana jest erudycyjnie i świadczy o bardzo dobrej znajomości problemów polskiej pedagogiki współczesnej. Wysoka wartość opracowania nie jest zaskoczeniem, wszak Autor w omawianym okresie przez wiele lat był dziekanem Wydziału Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, od dłuższego czasu jest przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, aktualnie odgrywa wiodącą rolę w dynamicznie rozwijającej się Dolnośląskiej Szkole Wyższej. Druga część przygotowywanej książki, napisana przez Monikę Jaworską-Witkowską, ma cha¬rakter aplikacyjny. Nosi tytuł Próby czytania pedagogicznego po śladach i tropach kultury. Intencja została tu wyrażona jasno, chodzi o kulturowe inspiracje dla pedagogiki. Praca Zbigniewa Kwiecińskiego i Moniki Jaworskiej-Witkowskiej wnosi nowe, ale już pogłębione tematy analiz, które Autorzy sytuują w ramach pedagogii. […] Prof. dr hab. Mirosław J. Szymański