Maurizio Viroli

Nie tracę nadziei, lecz nadzieja pomnaża cierpienia, płaczę, a płacz karmi umęczone serce, śmieję się, lecz śmiech mój do wnętrza nie przenika, goreję, lecz ognia na zewnątrz nie widać, boję się tego, co widzę i czuję, wszystko napawa nową udręką, z nadzieją w sercu płaczę, śmieję się i płonę, i boję tego, co słyszę i widzę (SL, 422).

Nie tracę nadziei, lecz nadzieja pomnaża cierpienia,
płaczę, a płacz karmi umęczone serce,
śmieję się, lecz śmiech mój do wnętrz...