Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesteś za gruba. Masz krzywy nos. Ale masz duże worki pod oczami. Schudnij wreszcie. Ile razy tak o sobie pomyślał*ś lub usłyszał*ś? Odkąd pamiętam zawsze nosiłam w sobie jakieś kompleksy, jakieś demony które mówiły mi, że źle wyglądam. Raz byłam tą pryszczatą w gimnazjum, raz przez diastemę naśmiewano się z tego. Miałam okres w życiu gdy ważyłam dużo, można powiedzieć, że był to początek otyłości. Kiedy patrzę na siebie teraz - nie pamiętam tej starej siebie. Schudłam sporo, trochę kilogramów nadrobiłam. Boję się powrotu do tej wagi sprzed czasu operacji. Bo zwyczajnie nie umiałam już na siebie patrzeć. Pracuję można powiedzieć twarzą, więc widzę się dosłownie co chwilę stąd, kompleksy patrząc na koleżanki w social mediach rosły. "Moja przyjaciółka Nore" wpadła mi w oko przez przypadek przeglądając Empik. Jest to komiks, w którym główna bohaterka próbuje zmierzyć się ze swoim wewnętrznym demonem, który wiecznie ją krytykuje i karze mniej jeść. Finalnie dziewczyna trafia do ośrodka, by ponownie nauczyć się jeść. Jest to bardzo trudna i ważna pozycja i bardzo się dziwię, że jest o niej tak cicho, bo kreska jest po prostu świetna. Historia jest po prostu w punkt, czasem mocna, czasem dającą nadzieję, czasem nawet się przy niej zaśmiałam. Była mi bardzo bliska i myślę, że wiele osób by wyniosło z niej coś dobrego. Fajnym aspektem jest też poradnik na końcu zarówno dla osób z zaburzeniami odzywania jak i dla osób, które podejrzewają u swoich bliskich takie zaburzenia.