Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W słowach wszyscy mężczyźni podobni są do siebie; czyny dopiero odsłaniają różnice

Bywa, że plan bogaty, a skutek ubogi, od zamiaru do rzeczy jest ładny szmat drogi.

Że cnota zwykle w świecie obudza nienawiść/ Że zawistni przeminą, ale nigdy zawiść

Jaką miarką kto mierzył, taką mu odmierzą:
Pan nie chciał wierzyć innym, dziś panu nie wierzą.

I bez względu , jak życie nasze sądzą inni,
Nam niech starczy, że w sercu jesteśmy niewinni.

Dziwna rzecz, co się dzieje z tych plotkarzów rzeszą,
Że ci najgłośniej krzyczą, co najwięcej grzeszą.

Mą szczerość zbyt otwartą niech mi pan wybaczy,
Lecz co w mowie,to w myśli-nie umiem inaczej!

A ja pójdę uściskać kochana szkatułkę.

Nie obdarzaj zbyt rychło ufnością nikogo/ I staraj się rozsądku kroczyć zawsze drogą

Po to się je, aby żyć, a nie po to żyje, aby jeść.

Ale największa bieda to, że pański ojciec jest pańskim ojcem.

Nikczemnych ludzi w tym zręczność prawdziwa,
płaszczem świetnych pozorów podłość się okrywa.

Gdy chodzi o pochlebstwo, najmędrsi ludzie posiadają istne skarby naiwności; nie ma nic tak bezczelnego ani tak niedorzecznego, czego by nie połknęli, skoro się należycie rzecz zaprawi pochwałami

Często człowiek sprawę przeinaczy/ I właśnie, co jest dobrem, jako złe tłumaczy.

Mówię najpoważniej
I nie myślę oszczędzać tego, co mnie drażni.
To, co widzę dokoła, na dworze czy w mieście,
Żółć mi porusza, muszę wybuchnąć nareszcie.
Patrzeć co dzień na ludzi, jak żyją ze sobą,
To grozi melancholią lub ciężką chorobą.
Gdzie spojrzeć, wszędzie zgraja pochlebców przebrzydła;
Podstęp, niesprawiedliwość; zdrady, fałszu sidła;
Dłużej już nie wytrzymam; dławię się; a zatem
Wolę do upadłego walczyć z całym światem.

Bo tej hańby sam sobie człowiek nie przebaczy,
by kochać tę, co sama kochać nas nie raczy.

Aby pozyskać sobie ludzi, nie ma na świecie lepszej drogi, jak stroić się we własne ich skłonności.

Nie wiem, na co tam panu zaraz idzie chętka,
Lecz ja znów do pożądań nie jestem taka prędka
I choćbyś stał tu nagi od dołu do góry,
Nie skusiłby mnie widok całej pańskiej skóry.

To nic! Bardzo panu do twarzy z ta astmą; kaszle pan z wielkim wdziękiem.

W sobie tylko różnicę tę od innych widzę,
że umiem poznać prawdę, a fałszem się brzydzę.

Nawet ojcu sprawić się nie uda, by sympatię w mych oczach zyskała obłuda.

Chcę cnoty, co nie zmienia kobiety w diablicę.

Duża dziewczyna nieprawdaż? Ale złe zielsko zawsze prędko rośnie.

Nazwiskiem się nie szczyci w nierozsądnej dumie,
bo ambicja z pokorą złączyć się nie umie.

Ludzie po większej części dziwną idą drogą.
Nic prawie nigdy słusznie ocenić nie mogą.

Tak, tyś jest najmądrzejszy z doktorów, a jakże,
W tobie jest cały rozum świata zgromadzony,
Sam jeden jesteś światły, sam jeden uczony,
Tyś jest Katon, wyrocznia, ty sam myślisz górnie,
A wszyscy inni ludzie są przy tobie durnie.

Dość. Nie pragnę słyszeć nic więcej; i tak wyrzucam sobie, żem usłyszała zbyt wiele. Słabością nikczemną jest kazać sobie tak jawnie tłumaczyć swą hańbę: w takich sprawach szlachetne serce od pierwszego słowa wie, co mu czynić wypada. Nie spodziewaj się, że wybuchnę obelgami i wyrzutami; nie, gniew mój nie należy do tych, które zaspokajają się w próżnych słowach. Cały jego żar zachowa się na zemstę. Powtarzam Ci raz jeszcze, niebo ukarze cię, nikczemniku, za zniewagę, którą mi wyrządził; a jeśli nieba lękać się nie umiesz, lękaj się bodaj gniewu obrażonej kobiety!

Cnota rzadko bardzo zyskuje uznanie,
zawistni umrą, ale zawiść pozostanie.

Lecz wszak to wiek w tej damie zbudził tchnienie boże,
I żyje cnotą, odkąd już grzeszyć nie może.

Ze wszystkich rzeczy wiecznych - miłość jest tą, która trwa najkrócej.