Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie da się ukryć, że Zabójcze ajlawiu to połączenie kryminału z powieścią obyczajową. I ze względu na to, że jestem przyzwyczajona do naprawdę soczystych opisów różnego typu występków, bardziej oceniłabym ją jako obyczajową z elementami sensacji. Dlaczego? Ponieważ wątków kryminalnych jest tutaj niewiele i mam wrażenie, że autorki skupiły się nieco bardziej na tej części opowieści, która dotyczy Justyny i jej poszukiwań ukochanego mężczyzny, Irenki i przebojów związanych z przedślubną gorączką oraz wielu innych, lżejszych tematów. Czy jest to przytyk? Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ zdaję sobie doskonale sprawę, że takie lekkie lektury z wątkiem sensacyjnym również mogą sprawić, że spędzi się przyjemnie czas. Mnie jednak brakuje takich typowych opisów pracy policyjnej, dociekania prawdy i ujawnienia zabójcy. Mało tego tutaj było, a szkoda. Zresztą sama konstrukcja bohaterów wskazuje na to, że celem napisania książki było raczej przedstawienie dylematów życiowych opisywanych osób (spójrzcie na relację z kłopotów małżeńskich Małgorzaty). Plusem jest styl, w którym napisana została książka. Jest on bardzo przyjemny, lekki. Dzięki temu powieść można było przeczytać szybko, bez zgrzytów. Ot, taki umilacz czasu na chłodne jesienne wieczory, w sam raz do herbatki.