Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Antoni Palluth urodził się w 1900 roku w Pobiedziskach w Wielkopolsce a zginął w 1944 podczas bombardowania przez aliantów zakładów lotniczych Heinkla w Oranienburgu, gdzie znajdował się też tzw. zewnętrzny obóz Sachsenhausen, który dostarczał niewolniczą siłę roboczą do fabryki. Żył tylko 44 lata. Jednakże to co robił starczyłoby na kilka życiorysów. Pracę w sekcji niemieckiej Biura Szyfrów w „dwójce” łączył z obowiązkami współwłaściela Wytwórni Radiotechnicznej AVA, gdzie opracowywano i produkowano wyposażenie radiowe dla tegoż biura . W AVIE powstały kopie niemieckiej maszyny szyfrującej „Enigma” oraz urządzenia do odczytywania jej meldunków. Nie raz i nie dwa wyjeżdżał do ekspozytur zagranicznych wywiadu, by naprawiać i konserwować sprzęt, wykorzystywany przez agentów a produkowany w AVIE. Za każdym razem ze świadomością, że może zostać zdemaskowany ze wszystkimi tego faktu konsekwencjami, co oznaczało strzał z browninga we własną skroń. A miał przecież rodzinę (żonę, dwóch synów i pasierba),której też musiał poświęcić nieco czasu. Książkę czyta się świetnie ze względu na niezwykle plastyczną narrację. Miałam wrażenie, że oglądam film z wydarzeniami, w których Antoni brał udział, które najpierw go ukształtowały, a których potem był współsprawcą. Aż by się prosiło o nakręcenie filmu na podstawie tej biografii. Bo to jest kawał dynamicznej historii, co prawda bez Pana Samochodzika, ale z chociażby polowaniem... na ludzi podczas ucieczki z Francji. Gdyby nie autentyczna groza, która bije z niektórych epizodów życia bohatera i jego rodziny dałabym radę przeczytać tę książkę tzw. jednym tchem. Emocje na to nie pozwoliły, choć przecież jako osoba urodzona kilka lat po wojnie wyrosłam wśród opowieści z tamtego okresu i zasadniczo powinnam być odporna na potworności okupacji i Powstania Warszawskiego. A tu przy opisie perypetii żony i synów w dniu 4 sierpnia 1944 na ulicy Marszałkowskiej po prostu wymiękłam. Książka znakomita dla nastolatków. Dorośli też znajdą w niej coś dla siebie. Po jej przeczytaniu być może odetchną z ulgą, że nie mieli tak barwnego życia.