Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Banał i rzecz niewarta uwagi. Netsuke to miniaturowe - naprawdę miniaturowe, średnia wielkość to 3 centymetry - "breloczki" tudzież guzy ozdobne zawieszane przy inro, pudełeczkach noszonych na ogół przez Japończyków płci męskiej jako podręczny schowek na medykamenty lub inne drobiazgi. Inro potrafią być małymi dziełami sztuki, których artyzm zapiera dech w piersi - i netsuke również, ale jakby no... trochę rzadziej, nie tylko z powodu niewielkich rozmiarów, a tym samym mniejszego "pola do popisu". Sam temat jest więc umiarkowanie ciekawy - praca, która brzmi zresztą na dość parszywy licencjat, to opis artefaktów ze zbioru netsuke muzeum Manggha. Rozumiem, że brak takiej publikacji był pewnego rodzaju luką w literaturze polskiej, tylko zastanawiam się, po co ją wypełniać, albo po co wypełniać ją tak słabo. Opracowanie składa się zatem z historii netsuke, ich typologii, wykonaniu i najczęściej pojawiających się motywów miniaturowych rzeźb. Problem w tym, że pracę napisał historyk sztuki - fakt, specjalizujący się w Oriencie, ale nie konkretnie w Japonii - i nie-japonista, co niestety widać. Nawet przy mojej liście lektur miałam pewne kłopoty, żeby zaskoczyć, o jakich nawiązaniach, mitach, legendach, bajkach czy spektaklach pisze autorka - a są to rzeczy "kanoniczne", nie znane garstce pasjonatów tytuły bez polskich wersji językowych. Pomysł na podział treści może i miał sens, ale wykonanie znowu poległo: w rozdziale drugim mamy "zajawkę" źródeł inspiracji i symboli wykorzystywanych w tworzeniu netsuke, która kompletnie nic nie wnosi, bo nie operuje przykładami. Czemu? Bo przykłady są w rozdziale trzecim - kto szuka np. informacji o wizerunkach świętych mędrców i ascetów, ma pecha, bo musi kartkować ten cud wydawniczy i na własny rachunek "odsiewać" sobie powtarzające się informacje. Ni wiem, po co i dlaczego ten cud powstał. Wiem, że nie było warto.