Książka Małgorzaty Sobieszczańskiej to z pozoru zwykła książka na lato. Sam tytuł sugeruje powieść łatwą, szybką w czytaniu; przyjemny romans, w sam raz na leniwe letnie dni. Jednak im dalej zagłębiamy się w opowieści, otwiera się przed nami ciekawa, bardzo wciągająca i poruszająca historia. Każda z trzech kobiet (a także jeden mężczyzna), kryją w sobie niezwykłą opowieść o trudnym losie i miłosnych zawirowaniach, które pchają ją w różne podjęte decyzje, w konsekwencji układające się w obecne życie. Choć każdy może mieć swoje chwile smutku i żalu, doskonale zdaje sobie sprawę, że bez tych miłosnych potknięć i niefortunnych zwrotów, ich życie wyglądałoby zupełnie inaczej. To niebagatelna historia o tym, jak wiele żalu można mieć do losu i jak bardzo ten los może obrócić się w coś lepszego. Nie zawsze to, co nam się wydaje jest nam w życiu pisane i nie zawsze ta droga, którą chcielibyśmy podążyć będzie tą najlepszą. Czasem punktem zwrotnym jest zupełny przypadek. Spotkanie Janiny z Kostkiem na dworcu, dla obydwu jest odwróceniem się od dotychczasowej rzeczywistości, którą oboje uważali za największą gwarancję szczęścia – na bycie Janiny z Krzysztofem, na wspólne życie Kostka z Heleną.

Autorka w „Kilku dniach lata” przywołuje postaci, które powinny być dla siebie bardzo bliskie – matka, córka, wnuczka, babcia, żona, mąż… Niestety każda z tych osób ma swoją własną historię, swoje własne marzenia, wspomnienia i cząstkę żalu za tym, czego życie im nie ofiarowało. Każda ma jakiś zawód miłosny, każda ma życie budowane na jakieś krzywdzie. Czy to krzywda zdrady wobec koleżanki, jak w przypadku Mai, czy nakazu matki i zapewnienia małżeństwa brzemiennej Amelii, kosztem marzeń starszej córki, Józefy. Sobieszczańska subtelnie pisze analogie między losami bohaterek. Ta analogia widoczna jest dla czytelnika, a jednak zanika w relacjach między kobietami. Bliskie sobie osoby nie znają swoich najskrytszych tajemnic, nie wiedzą nic o żalu i marzeniach, które kierują i kierowały losem matek i córek. Każda indywidualnie uważa, że spotkałaby się z ogromnym niezrozumieniem, choć w rzeczywistości przy tak wielu podobieństwach, mogłyby liczyć na wielkie wsparcie.

Po śmierci Amelii Janina, jej córka, rozpoczyna desperacki wyścig z czasem, by odkryć tajemnicę swojej matki, dowiedzieć się, kim był tajemniczy Żora. Za życia nikt nie przykładał wagi do bajania starej kobiety i babcinych wspomnień. Po odejściu Amelii, nagle zaczynać boleć obawa, że szansa na poznanie bliskiej osoby zupełnie przepadła. To bolesna prawda, jak mało wiemy o drugim człowieku, jak mało jesteśmy w stanie się dowiedzieć i zrozumieć, i przede wszystkim jak mało jesteśmy otwarci by chcieć słuchać. Każdy potrzebuje pomocy i każdy ze swymi problemami pozostaje sam.

„Kilka dni lata” bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się odprężającej i niezobowiązującej lektury na plażę. Otrzymałam pełną głębi, niezwykle wciągającą opowieść o marzeniach, wspomnieniach, bliskości. To bardzo mądra lektura, sięgająca prawdy o człowieku, bez względu na czas (druga wojna światowa, strajki Solidarności, czasy obecne), miejsce (Warszawa, Gdańsk, Nowogrodek czy Bidziny, wieś obok Opatowa), czy nawet płeć (historia Kostka jest równie wciągająca i przejmująca jak opowieści Amelii, Janiny czy Mai). Trzy pokolenia składające się na tę samą prawdę. Głęboko polecam tę bardzo dobrze napisaną powieść o wspomnieniach splatających się z oczekiwaniami, marzeniami i rzeczywistością.

Monika Samitowska-Adamczyk