Samotna podróż - niby to niewiele, a jednak bardzo dużo. Brak kudłatego pożeracza wszystkiego co do jedzenia, i co przez chwilę zostanie samo na stole pod moją nieobecność. Dużo osób chce wybrać się w samotną podróż do innego państwa, miasta, w góry. Ale ja myślałam o innym miejscu. O czymś oryginalnym i... bajkowym. Zawsze marzyłam, żeby podczas wieczornego czytania książki, gdy na dworze szaleje wichura, zamknąć oczy i znaleźć się w zupełnie innym miejscu. Miejscu, o którym będę wiedzieć tylko ja. Pierwszy przystanek: świat dinozaurów. Moja samotna podróż ma jedno ułatwienie: mogę zamienić się w co tylko chcę. Lecę przez pustynię, obserwując diplodoki. Ach, uwielbiam te stworzenia. Nagle moją szyja wydłuża się, skóra przybiera zielonkawy odcień. Zjadam liście, podziwiając świat oczami dinozaura. Ale czas goni, zwiedzam dalej. Drugi przystanek: księgarnia, w której po raz pierwszy ukazał się do kupienia "Harry Potter". Wpadam do księgarni, przepycham się do kasy, łapiąc jeden egzemplarz z autografem J. K. Rowling (no, może nie jeden...może z 5...?) i biegnę do lady, pilnując, aby żaden z zazdrośników nie wcielił w życie snutych wcześniej planów o wyrwaniu mi tych najpiękniejszych i jedynych egzemplarzy z autografami. Kupuję moje kochane książki, wydając majątek za te autografy x5.
Nagle czuję, jak wychodząc z księgarni moje oczy wolno się zamykają... Zmęczenie. Po chwili odpływam w naprawdę samotną podróż. Podróż do świata moich własnych snów.

Samotna podróż - niby to niewiele, a jednak bardzo dużo. Brak kudłatego pożeracza wszystkiego co do jedzenia, i co przez chwilę zostanie samo na stole pod moją nieobecność. Dużo osób chce wybrać się w samotną podróż do innego państwa, miasta, w góry. Ale ja myślałam o innym miejscu. O czymś oryginalnym i... bajkowym. Zawsze marzyłam, żeby podczas wieczornego czytania...

Jeszcze nie tak dawno bez zastanowienia powiedziałabym: JAPONIA! Od lat mnie fascynowała; bożki, liczne kolorowe festyny z okazji wielu shintoistycznych świąt, barwna historia, piękna i pociągająca architektura, jakiej nie znajdziemy nigdzie indziej...

Ale teraz bez wahania mówię: polska wieś. I nie chodzi mi tutaj o banały typu "spokój, cisza, z dala od problemów". Odkąd zaczęłam interesować się mitologią słowiańską, mam ogromną ochotę wyjechać do jakiejś małej polskiej wsi, najlepiej w góry, gdzie uczyłabym się gwary i słuchała przesądów i słowiańskich porad, które wbrew pozorom do końca nie zanikły.

Spróbowałabym poczuć się jak prawdziwa słowianka; i to nie taka z obecnych czasów. Przyjrzałabym się więc matce Mokosz, rozkoszowałabym się naturą wokół mnie, ogrzewałabym się Swarożycowym ogniem, kąpałabym się w jeziorze przy świetle Chors. A jeśli taka wycieczka zdarzyłaby się pod koniec roku, to może i dziady bym odprawiła tak, jak robili to nasi przodkowie. Poznałabym ludzi, którzy nie interesują się ilością lajków na Facebooku czy Instagramie, których nie obchodzi kino, teatr czy opera, bo kulturą są sami w sobie.

Zanurzyć się w historię naszych rodaków, Słowian, posmakować ich życia i wierzeń, to coś, czego spróbowałabym z ogromną chęcią! Choćby kury karmić, krowy doić, w polu robić, czy owce paść – spróbować obcego dla mnie życia, z dala od miasta, ale nie po to, by zaznać spokoju, ale właśnie poczuć się jak moja x-prababcia i pracować prawdziwie i czuć, że ma to sens.

Jeszcze nie tak dawno bez zastanowienia powiedziałabym: JAPONIA! Od lat mnie fascynowała; bożki, liczne kolorowe festyny z okazji wielu shintoistycznych świąt, barwna historia, piękna i pociągająca architektura, jakiej nie znajdziemy nigdzie indziej...

Ale teraz bez wahania mówię: polska wieś. I nie chodzi mi tutaj o banały typu "spokój, cisza, z dala od problemów". Odkąd...

Dawno, dawno temu w zamierzchłym dzieciństwie wraz z kochanymi dziadkami jeździłam nocnymi pociągami nad morze. Pociągi były wtedy zdezelowane, brudne, a dziadek przerzucał mnie przez okno,żebym zajęła miejsca w przedziale. Dla mnie była to jednak wielka przygoda. Z emocji nie mogłam zasnąć, przyklejałam nos do szyby i obserwowałam zmieniające się krajobrazy: z gór nad samo morze.
Teraz marzę o podróży koleją transsyberyjską z serca Rosji Moskwy prosto do Pekinu.
Usiądę wygodnie przy oknie i popijając gorącą herbatkę zajrzę za kotarę życia na wschodzie. Podziwiając cudowne krajobrazy będę mieć wreszcie czas na przemyślenia i może odnalezienie samej siebie. A na koniec moja destynacja - Pekin.
Podobno Chińczycy postrzegali świat jako kwadrat, a miasta budowano z poszanowaniem ładu kosmicznego i według pradawnej zasady feng shui, która pomaga osiągnąć harmonię pomiędzy człowiekiem a przyrodą. Może mi też uda się osiągnąć harmonię.
A na razie chodzę i nucę:
"Uciec pociągiem od przyjaciół, wrogów, rachunków, telefonów. Nie trzeba długo się namyślać. Wystarczy tylko wybiec z domu.
W taką podróż chcę wyruszyć,gdy podły nastrój i pogoda. Zostawić łóżko, ciebie, szafę. Niczego mi nie będzie szkoda.
Wsiąść do pociągu byle jakiego. Nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet. Ściskając w ręku kamyk zielony. Patrzeć jak wszystko zostaje w tyle."

Dawno, dawno temu w zamierzchłym dzieciństwie wraz z kochanymi dziadkami jeździłam nocnymi pociągami nad morze. Pociągi były wtedy zdezelowane, brudne, a dziadek przerzucał mnie przez okno,żebym zajęła miejsca w przedziale. Dla mnie była to jednak wielka przygoda. Z emocji nie mogłam zasnąć, przyklejałam nos do szyby i obserwowałam zmieniające się krajobrazy: z gór nad samo...

W trudnej chwili, gdybym chciała SAMA rozliczyć się z życiem- udałabym się w podróż tam dokąd nie ma wstępu codzienny haos, zgiełk i gdzie żaden człowiek nie spróbuje mi pomagać na swój, kolejny sposób. Moim celem byłaby podróż wgłąb siebie, odnalezienie nowej ścieżki...Dlatego udałabym się do klasztoru Cystersów w Wąchocku! Dwunastowieczne mury pamiętające niejedno, przepełnione duchem zadumy, historii i dobrej - bożej energii pozwoliłyby mi zdystansować się do codzienności i życiowych zawodów. Klasztor położony wśród
świętokrzyskich lasów, nad szemrzącą rzeką Kamienną byłby moim azylem i miejscem doskonałym do przemiany duszy, aby rozkwitła, dojrzała , wypiękniała, zapomniała co złe, uwierzyła na nowo w dobro...i w Miłość!

W trudnej chwili, gdybym chciała SAMA rozliczyć się z życiem- udałabym się w podróż tam dokąd nie ma wstępu codzienny haos, zgiełk i gdzie żaden człowiek nie spróbuje mi pomagać na swój, kolejny sposób. Moim celem byłaby podróż wgłąb siebie, odnalezienie nowej ścieżki...Dlatego udałabym się do klasztoru Cystersów w Wąchocku! Dwunastowieczne mury pamiętające niejedno,...

Gdyby dane byłoby mi wyjechać choćby na trochę w samotną podróż celem mojej wyprawy stałaby się niewątpliwie Hajnówka,miejscowość leżąca na Podolu. I przywołując we wspomnieniach Hajnówkę wcale nie chodzi mi o tętniące życiem centrum miasteczka, ale raczej o jego marginalne obrzeża. Drewniany domek,pamiętający czasy prapraprzodków, bez elektryczności,bieżącej wody.Istniejący w rzeczywistym świcie,ale jednak tak daleko. Cisza,samotność, obcowanie z naturą, piękna soczysta zieleń i ten trel ptaków. Tyle byłoby mi potrzebne,żeby móc w pełni się zrelaksować, wyciszyć, odnaleźć swoje własne "ja", które zostało zagubione w pędzie za smaczkami naszego "realno-fikcyjnego" życia.
Chciałabym poczuć się wolna, zrzucić chomąto technologicznych zniewoleń, odkleić się od ekranu smartfona i tak po prostu być tu i teraz. Znaleźć balans, oddzielić ziarno od plew, zastanowić się nad tym co jest najważniejsze w życiu i zrzucić wszystkie niepotrzebne maski z twarzy. Podeliberować i porozmawiać ze zmarłymi bliskimi, których jakaś część duszy na pewno została w tych czterech kątach. Czuję,że każda cząstka mojego ciała chciałaby właśnie obrać sobie to miejsce za punkt docelowy mojej samotnej podróży.

Gdyby dane byłoby mi wyjechać choćby na trochę w samotną podróż celem mojej wyprawy stałaby się niewątpliwie Hajnówka,miejscowość leżąca na Podolu. I przywołując we wspomnieniach Hajnówkę wcale nie chodzi mi o tętniące życiem centrum miasteczka, ale raczej o jego marginalne obrzeża. Drewniany domek,pamiętający czasy prapraprzodków, bez elektryczności,bieżącej...

Stawiam na góry, w szczególności Bieszczady. Ostatnio w górach byłam ponad dekadę temu, więc bardzo brakuje mi górskiej wspinaczki, zmęczenia, denerwowania się, poddawania się, a mimo to podjęcia decyzji o dalszej drodze. Na szczycie okazuje się, że było warto, bo rozciągające się widoki zapierają dech w piersiach. Zasięg rzadko gdzie można tam spotkać, z nieznanymi ludźmi nie trzeba podejmować interakcji, więc zostanę tylko ja, moje zmęczenie, kojąca przyroda i śliczne widoki.

Stawiam na góry, w szczególności Bieszczady. Ostatnio w górach byłam ponad dekadę temu, więc bardzo brakuje mi górskiej wspinaczki, zmęczenia, denerwowania się, poddawania się, a mimo to podjęcia decyzji o dalszej drodze. Na szczycie okazuje się, że było warto, bo rozciągające się widoki zapierają dech w piersiach. Zasięg rzadko gdzie można tam spotkać, z nieznanymi ludźmi...

Gdybym potrzebowała azylu i wytchnienia od pędu życia wybrałabym się nad nasze polskie morze. Wybrałabym jakąś małą wioskę, gdzie nie byłoby tabunu turystów, ewentualnie zima. Cisza spokój, szerokie plaże tylko dla mnie, lasy i małe drozki do spacerów i rozmyślań. Bez ludzi, bez telefonu tylko ja i przyroda.

Gdybym potrzebowała azylu i wytchnienia od pędu życia wybrałabym się nad nasze polskie morze. Wybrałabym jakąś małą wioskę, gdzie nie byłoby tabunu turystów, ewentualnie zima. Cisza spokój, szerokie plaże tylko dla mnie, lasy i małe drozki do spacerów i rozmyślań. Bez ludzi, bez telefonu tylko ja i przyroda.

Kiedyś, kiedy zbiorę w sobie całą odwagę, spakuje parę szmatek i szpargałów w jeden plecak i wyjadę do Tajlandii. Już nie taka dzika i odległa, ale nadal fantastycznie dziewicza Tajlandia jest jednym z moich małych egzotycznych marzeń, o których fantazjuję po lampce wina lub dwóch (wtedy definitywnie jestem odważniejsza). Błogi odpoczynek o zachodzie słońca nad lazurową wodą, duchowe uniesienia w barwnych świątyniach, magia bajecznych ogrodów i ja bez makijażu, z lekką opalenizną, niedbająca o nic prócz następnego dnia pełnego przygód.

Kiedyś, kiedy zbiorę w sobie całą odwagę, spakuje parę szmatek i szpargałów w jeden plecak i wyjadę do Tajlandii. Już nie taka dzika i odległa, ale nadal fantastycznie dziewicza Tajlandia jest jednym z moich małych egzotycznych marzeń, o których fantazjuję po lampce wina lub dwóch (wtedy definitywnie jestem odważniejsza). Błogi odpoczynek o zachodzie słońca nad lazurową...

Na pewno z dala od ludzi. Chciałabym uciec w ciche miejsce, z dala od tego zgiełku, gdzie ludzie nie mają czasu zatrzymać się choć na chwilę. Wyjechać do ciepłego kraju i znaleźć swoje miejsce na ziemi. Móc poczuć prawdziwe życie, w zgodzie z naturą, nie być zależna od innych. Najlepiej znaleźć małą wioskę, gdzie ludzi jest mało, a zwierząt dużo. Gdzie z każdej strony będzie czekał na mnie piękny widok, a nie szare bloki. Żebym mogła pójść na spacer, położyć się na kocu i cieszyć świeżym powietrzem. Wodę czerpać z pięknego źródełka, a kąpać się w stawie czy rzece. Każdego dnia, po prostu- cieszyć się życiem. Bo mój świat mnie przytłacza. Za dużo obowiązków i praw których muszę przestrzegać, żeby „legalnie” żyć. Chcę znaleźć miejsce, w którym sama będę Panią swojego życia, miejsce, w którym będę szczęśliwa… I zostać tam na zawsze.

Na pewno z dala od ludzi. Chciałabym uciec w ciche miejsce, z dala od tego zgiełku, gdzie ludzie nie mają czasu zatrzymać się choć na chwilę. Wyjechać do ciepłego kraju i znaleźć swoje miejsce na ziemi. Móc poczuć prawdziwe życie, w zgodzie z naturą, nie być zależna od innych. Najlepiej znaleźć małą wioskę, gdzie ludzi jest mało, a zwierząt dużo. Gdzie z każdej strony...

Celem mojej podróży byłby na pewno las. Wcześniej odpowiednio bym się przygotowała, zabierając ze sobą prowiant i kompas. Czasem dobrze jest pobyć ze sobą sam na sam na łonie natury i nabrać do świata dystansu.
Przechadzając się wśród drzew miałabym za obserwatorów jedynie leśne zwierzęta. Wiewiórka raczej nie będzie komentować mojego wyglądu czy braku makijażu ani nie powie na głos, że mam fatalną fryzurę.
Może po drodze napotkałabym opuszczoną chatkę, w której bym przenocowała a rankiem delektowała się powoli smakiem kawy podczas ptasiego koncertu. Jeśli nie miałabym tyle szczęścia, to zadowoliłabym się noclegiem pod gołym niebem i podziwianiem gwiazd.
Podczas leśnej wędrówki czyhają też niebezpieczeństwa. Zza krzaków jeżyn mógłby wyskoczyć zły wilk, który miałby na mnie chrapkę. Wtedy miałabym nadzieję, że z opresji uratuje mnie przystojny leśniczy.

Celem mojej podróży byłby na pewno las. Wcześniej odpowiednio bym się przygotowała, zabierając ze sobą prowiant i kompas. Czasem dobrze jest pobyć ze sobą sam na sam na łonie natury i nabrać do świata dystansu.
Przechadzając się wśród drzew miałabym za obserwatorów jedynie leśne zwierzęta. Wiewiórka raczej nie będzie komentować mojego wyglądu czy braku makijażu ani nie...