Gratuluję zwycięzcom!

Gratuluję zwycięzcom!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

niedźwiadek
Mystery
Dreamer
agnieszka2907
ogarbejbe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

niedźwiadek
Mystery
Dreamer
agnieszka2907
ogarbejbe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Od zawsze uwielbiałem zagłębiać się w stare dokumenty, zdjęcia i historie opowiadane mi przez starsze osoby. Kryją one nieopisana magię mówiącą o czasach, które już nie istnieją. Przypominanie sobie tego, co już nie istnieje jest cudowną zdolnością ludzi. Jestem dzieckiem swojej epoki i być może dlatego fotografie intrygują mnie bardziej. Nieistniejące już miejsca, budynki, ludzie wraz z ich strojami i zwyczajami niemal zapraszają mnie do niebezpiecznej podróży w ich utracony czas. PAPIEROWE DUCHY, nieistniejąca przestrzeń, zapomniany czas…To wszystko jest otchłanią, która z każdą chwilą przyzywa mnie do siebie. Czy nie wszyscy skończymy po drugiej stronie kliszy czy papieru? Co po nas zostanie jak nie te drobne elementy, które na zawsze ,,uwiężą’’ nas w swojej ciasnej i mrocznej rzeczywistości?
Jednak prawdziwe piękno kryją biało-czarne fotografie. Ich kolory kojarzą nam się z czymś co jest bardziej nierealne niż rzeczywiste. Gdy patrzę na zdjęcie mojego przodka, wspaniałego człowieka i szlachcica, nie potrafią skupić wzroku dłużej niż na kilka sekund. Dlaczego jego twarz wydaje mi się tak znajoma? Czy to podobieństwo rysów twarzy czy też widziałem go gdzieś? Czy możliwe, aby człowiek ten był przy mnie? Tak zupełnie realnie, tu i teraz? Czy ciarki przechodzące po plecach i uczucie lęku to tylko moja wyobraźnia? Siedząc teraz w jego fotelu, w jego przestrzeni życia nie potrafię odrzucić uczucia obecności? Czy te zwidy to moja fantazja czy może…

Od zawsze uwielbiałem zagłębiać się w stare dokumenty, zdjęcia i historie opowiadane mi przez starsze osoby. Kryją one nieopisana magię mówiącą o czasach, które już nie istnieją. Przypominanie sobie tego, co już nie istnieje jest cudowną zdolnością ludzi. Jestem dzieckiem swojej epoki i być może dlatego fotografie intrygują mnie bardziej. Nieistniejące już miejsca, budynki,...

Stałam pod ścianą w piwnicy i patrzyłam na czarno-białe fotografie ułożone w jednym ciągu, każde kolejne zdjęcie było bardziej barwne od poprzedniego. Patrząc na nie z góry widziałam tylko sekwencję wydarzeń podczas której dzieci bawiły się w ogródku w letni wakacyjny dzień. Z parteru dobiegły odgłosy krzątaniny moich rodziców oraz wujostwa nieświadomych, że właśnie przeglądam ich zdjęcia z dzieciństwa. Na ostatnim zdjęciu moja mama stała w rogu fotografii że spuszczonym wzrokiem patrzyła w dół przy okazji wskazując tam palcem. Wzdrygnęłam się, bo ja wyglądałam identycznie w tym wieku a ponadto również mam zdjęcie gdzie patrzę w dół. Nie widziłam jej nigdy, ale pamiętam jak było robione. Spojrzałam we wskazane miejsce gdzie była narysowana strzałka w prawo. Odwróciłam zdjęcie. Była tam data wykonania oraz dane fotografa, który nazywał się :PAPIEROWE DUCHY.

Stałam pod ścianą w piwnicy i patrzyłam na czarno-białe fotografie ułożone w jednym ciągu, każde kolejne zdjęcie było bardziej barwne od poprzedniego. Patrząc na nie z góry widziałam tylko sekwencję wydarzeń podczas której dzieci bawiły się w ogródku w letni wakacyjny dzień. Z parteru dobiegły odgłosy krzątaniny moich rodziców oraz wujostwa nieświadomych, że właśnie...

Stali tak oniemiali i przerażeni już od dłuższej chwili. Samotne wzgórze, godzina drogi rowerem z Glenwood. Plan był prosty: przyjechać jednośladem z plecakiem pełnym piwa i papierosami. Udawać dorosłych, pogadać o dziewczynach, o samochodach, o przyszłości i o wszystkim tym, o czym rozmawiają osoby zdolne do czynności prawnych.
Plan spalił na panewce zanim jeszcze zdążyli wlać pierwszy łyk złocistego napoju do gardeł. Tego punktu miejscowi unikali od wielu lat, mówiło się o wietrze, który widać - jakby mgiełce lecącej od jednej kępy drzew do drugiej, o szeptach w zaroślach i o przenikliwym chłodzie jaki panował, mimo gorącego sierpniowego słońca. Kto jednak, mając lat piętnaście wierzy w te brednie, które mają na celu straszyć małe dzieci. "My jesteśmy dorośli", "niczego się nie boimy" zwykli mawiać. PAPIEROWE DUCHY miały jednak o tym nieco inne zdanie.

Stali tak oniemiali i przerażeni już od dłuższej chwili. Samotne wzgórze, godzina drogi rowerem z Glenwood. Plan był prosty: przyjechać jednośladem z plecakiem pełnym piwa i papierosami. Udawać dorosłych, pogadać o dziewczynach, o samochodach, o przyszłości i o wszystkim tym, o czym rozmawiają osoby zdolne do czynności prawnych.
Plan spalił na panewce zanim jeszcze zdążyli...

Wszyscy żyli tą historią. Dwadzieścia lat temu młoda fotografka, Elena Wodojewna, zaginęła podczas plenerów w Ameryce. Wyjechała z Sankt Petersburga na dwuletnie stypendium i zaginęła. Jej zdjęcie było pokazywane w gazetach na całym świecie. Piękna, rudowłosa dziewczyna na wieczność miała zostać dziewiętnastolatką. Doskonale to pamiętam, choć miałam zaledwie sześć lat. Chcecie wiedzieć dlaczego? Bo to moja siostra. Całe życie żyłam w cieniu jej zaginięcia. Może dlatego postanowiłam zostać pisarką i opowiedzieć tę historię z mojej perspektywy. Młodszej, zagubionej siostry. Książka okazała się hitem. Jeździłam po całym świecie z trasą reklamową stanowczo odmawiając wyjazdu do Stanów. Nie chciałam odwiedzać tego miejsca, to bolało. Wszystko zmieniło się, gdy dostałam tajemniczą przesyłkę. Był w niej tylko album zawierający ujęcia plenerowe z Ameryki. Nosił enigmatyczny tytuł "PAPIEROWE DUCHY". Nie miałam najmniejszej ochoty tego oglądać, tyle prezentów dostałam. Jednak pewnego wieczoru zaczęłam przeglądać fotografie i zauważyłam na jednej z nich kobietę łudząco podobną do Eleny. Stała przy małym domku, a za nią rozciągała się pustynia. Nieco postarzała się, ale siostrzane serce poznało ją. Zadzwoniłam do mojego agenta i niemal zażądałam by potwierdził trasę po Stanach za dwa tygodnie. Musiałam się przekonać. A teraz pozostało mi tylko ustalić gdzie zrobiono to zdjęcie. Moja siostra żyje, a ja muszę ją odnaleźć.

Wszyscy żyli tą historią. Dwadzieścia lat temu młoda fotografka, Elena Wodojewna, zaginęła podczas plenerów w Ameryce. Wyjechała z Sankt Petersburga na dwuletnie stypendium i zaginęła. Jej zdjęcie było pokazywane w gazetach na całym świecie. Piękna, rudowłosa dziewczyna na wieczność miała zostać dziewiętnastolatką. Doskonale to pamiętam, choć miałam zaledwie sześć lat....

Wielki Kanion na fotografii, a w oddali PAPIEROWE DUCHY o których krąży legenda. Stara fotografia, gdzie z pierwszego planu macha brat mego dziadka.
Wyjechał do Stanów w poszukiwaniu lepszego jutra.. Miał być bezpieczny, miał być szczęśliwy, miał przeżyć. Właśnie tam szukał oazy, która dałaby mu poczucie bezpieczeństwa. Pierwsze dwa lata pisał listy. Wysyłał zdjęcia, jedno nawet przedstawiało jego wybrankę. Planowali ślub, a później słuch po nim zaginął. Co się stało, co go spotkało, czy on żyje, czy tylko odciął się od rodziny, ale rodzinę kochał. Nie zostawiłby ich tak bez słowa... Musiało spotkać go coś strasznego, ale co i dlaczego??
Czy ktoś zna odpowiedzi na wszystkie te pytania...

Wielki Kanion na fotografii, a w oddali PAPIEROWE DUCHY o których krąży legenda. Stara fotografia, gdzie z pierwszego planu macha brat mego dziadka.
Wyjechał do Stanów w poszukiwaniu lepszego jutra.. Miał być bezpieczny, miał być szczęśliwy, miał przeżyć. Właśnie tam szukał oazy, która dałaby mu poczucie bezpieczeństwa. Pierwsze dwa lata pisał listy. Wysyłał zdjęcia, jedno...

Stara fotografia z ładnymi, uśmiechniętymi ludźmi na tle Białego Domu. Alice wiedziała, że znalezisko pasuje do jej kolekcji. Od razu pobiegła do domu. - Mamo patrz, co znalazłam. - Alice zarumieniona podała fotografie matce. -Pokaż skarbie.- z uśmiechem wzięła skarb małej, ale po tym namalowało się na jej twarzy przerażenie. -Kochanie, skąd to masz? Nie wolno.- dziewczynce nie spodobała się reakcja mamy. -Na dworze. Oddaj. - wyciągnęła dłoń, ale kobieta nie miała zamiaru zwrócić fotografii. -Nie jest ona odpowiednia.- i wrzuciła ją do kosza. Wieczorem Alice postanowiła zawalczyć o swoje znalezisko i na palcach wyciągnęła je z czarnego worka. Zerknęła na nie. Czego mama mogła się przestraszyć? Wciąż się uśmiechają, chociaż tym razem bliżej wejścia do domu. -Pozdrówcie ode mnie prezydenta.- szepnęła do fotografii, którą położyła obok poduszki. - Alice, miałaś tego nie ruszać! - dziewczynka obudziła się. -Ale mamo... oni idą do prezydenta.- Alice wyskoczyła z łóżka i ruszyła, aby odzyskać skarb. - Skarbie. - kobieta kucnęła przy dziewczynce. Ponownie spojrzała na fotografie. Jej oczom nie ukazywał się tak przyjemny widok jak jej córeczce. Zdjęcie ociekało wręcz krwią tych miłych ludzi. -Mamo ja chce!- Alice starała się je odzyskać. -Możesz sobie chcieć. Koniec z tym.- ale widząc minę dziecka westchnęła. -Kochanie, to nie są mili ludzie, to takie... PAPIEROWE DUCHY.- starała się wytłumaczyć, co się dzieje. Wiedziała. W końcu parę lat temu sama wykonała tą fotografie.

Stara fotografia z ładnymi, uśmiechniętymi ludźmi na tle Białego Domu. Alice wiedziała, że znalezisko pasuje do jej kolekcji. Od razu pobiegła do domu. - Mamo patrz, co znalazłam. - Alice zarumieniona podała fotografie matce. -Pokaż skarbie.- z uśmiechem wzięła skarb małej, ale po tym namalowało się na jej twarzy przerażenie. -Kochanie, skąd to masz? Nie wolno.-...

Alaska. Rozległe pola lodowe, tundra, bujne lasy. Wspaniałe plenery. Takie wrażenie odniósł też detektyw siedzący w ciasnym pokoju w komendzie policji. Zamiast słońca, w pomieszczeniu świecił trupio blady halogen a zamiast zimnego, świeżego powietrza Alaski, przez okno wpadały brudne dźwięki i wątpliwej jakości zapachy Nowego Jorku. Oglądając zdjęcia detektyw na chwilę się rozmarzył, zapominał na chwilę o...pewnych szczegółach. Gdyby nie ślady krwi na śniegu na każdej fotografii, gdyby nie spalona ciężarówka na tle wielkiego lasu to zdjęcia mogły nawet pasować do broszury biura podróży. Jednak szkarłatne plamy na śniegu i czarny szkielet samochodu zmusiły jego policyjny umysł do pracy. Takich spraw były setki, tysiące - porwania, morderstwa to chleb powszedni dla policji Tym razem jednak coś w tym wszystkim "nie grało" - Alaska, krew, spalona ciężarówka. No i te zdjęcia przysłane prosto do jego jednoosobowego oddziału zwanego "PAPIEROWE DUCHY". Z jego pracy drwiono, przełożeni obcinali dotacje, ostatnio zabrali mu nawet komputer. Stąd "nowa" nazwa. Kiedyś były tylko "Duchy", od ponad 2 lat dołączyły "papierowe". Dziś jednak detektyw zdawał się nie słyszeć 'papierowych' docinków kolegów. Po chwili zastanowienia uświadomił sobie, że zna każde miejsce ze zdjęć, że nawet spalony samochód jest marki którą dobrze zna. Drżącą ręką odłożył fotografie na biurko. A więc stało się. Znaleźli go. Chcą się zemścić. Przeszłość znów go dopadła...

Alaska. Rozległe pola lodowe, tundra, bujne lasy. Wspaniałe plenery. Takie wrażenie odniósł też detektyw siedzący w ciasnym pokoju w komendzie policji. Zamiast słońca, w pomieszczeniu świecił trupio blady halogen a zamiast zimnego, świeżego powietrza Alaski, przez okno wpadały brudne dźwięki i wątpliwej jakości zapachy Nowego Jorku. Oglądając zdjęcia detektyw na chwilę się...