-Więc-zaczął mężczyzna-co cię do mnie sprowadza?–pytanie, choć proste i konkretne, wytrąciło ją z równowagi. Nastawiona na luźny początek, spodziewała się niezobowiązującej wymiany zdań - o pogodzie, korkach w mieście czy zbliżających się świętach Bożego Narodzenia. Choć przez tak bezpośrednie pytanie niemal wpadła w popłoch, biorąc głęboki oddech pomyślała, że może to i dobrze. Czas to pieniądz, jak mówią, więc każda minuta konwersacji nie na temat to marnotrawstwo. Chociaż.. I tak jej pewnie nie uwierzy. Za dużo ich dzieli.
Kiedy zaczęła mówić, mężczyzna poprawił długopis w dłoni i zaczął notować.
-Proszę się nie śmiać z mojej historii. Wiem, że brzmi nieprawdopodobnie, jest jednak do bólu prawdziwa.-Nie czekając na komentarz, kontynuowała-Myślę, że wszystko miało swój początek około 3 lat temu, kiedy prawie utopiłam się w morzu. Miałam wtedy 15 lat. Od tamtej pory, ilekroć wyjeżdżam z miasta dalej niż kilkadziesiąt kilometrów zaczynam.. powiedzmy, chorować. Po raz pierwszy wydarzyło się to trzy tygodnie po tym nieszczęsnym incydencie. Jechaliśmy do dziadków, do Płocka, a ja zaczęłam się dusić i mieć drgawki.. Rodzice zawrócili, pojechaliśmy do szpitala, ale badania nic nie wykazały.-dziewczyna przytoczyła jeszcze kilkanaście podobnych przypadków, nie odrywając wzroku od długopisu, który wytrwale zapełniał kolejne kartki notatnika.
-Pomogę ci-powiedział, wysłuchawszy historii.
Kiedy wstawała z kanapy, w oczy rzuciły jej się słowa podkreślone w notatniku: OBLUBIENICA MORZA.

-Więc-zaczął mężczyzna-co cię do mnie sprowadza?–pytanie, choć proste i konkretne, wytrąciło ją z równowagi. Nastawiona na luźny początek, spodziewała się niezobowiązującej wymiany zdań - o pogodzie, korkach w mieście czy zbliżających się świętach Bożego Narodzenia. Choć przez tak bezpośrednie pytanie niemal wpadła w popłoch, biorąc głęboki oddech pomyślała, że może to i...

Stała na werandzie wpatrzona w morze. Starała się jakoś to wszystko poukładać. Ostatnio jej życie wywróciło się do góry nogami. Po maturze dostała w spadku ten dom. Wyjechała do Norwegii żeby zarobić na jego remont. Otworzyła tu motel. Poznała Marka, zakochała się i byli szczęśliwi. Teraz wszystko stanęło pod znakiem zapytania.
-Jedź ze mną. To nie musi być koniec - wyrwał ją z zamyślenia Marek.
-Wiesz, że nie mogę.
Położył walizkę, objął ją w pasie i czule pocałował.
-Ta... OBLUBIENICA MORZA - westchnął.
-To morze mnie tu ściągnęło, wzbraniałam się przed przeprowadzką, ale teraz zakochałam się w tym miejscu i wiem, że to tu jest mój dom. Poza tym, za dużo nas dzieli.
-O czym ty mówisz? Oboje jesteśmy młodzi, zdrowi. Kultura, religia, poglądy polityczne, narodowość - to też nas łączy.
-Wiesz dobrze o czym mówię. Ty jesteś wykształcony, otwierasz kancelarię, ja mam jedynie maturę. Ty pochodzisz z szanowanej rodziny, ja nie poznałam nawet swojego ojca. Ty kochasz miasto, życie w biegu, ja mam tu spokój. Nie mogę wszystkiego od tak rzucić.
-Nie możesz czy nie chcesz?
-Twój ojciec kandyduje na stanowisko prezydenta. Wiesz co będą mówić o wybrane jego syna? W Warszawie będziemy stale obserwowani.
-Nie zmienisz zdania?
-Nie.
Zabrał walizkę i zniknął w głębi domu. Poczuła jak łzy napływają jej do oczu.
-W takim razie ja też zostaję. Nad Morzem też potrzebni są prawnicy - usłyszała po chwili.
-Nie mogę Ci tego zrobić...
-Nie, to ja nie mogę cię zostawić.

Stała na werandzie wpatrzona w morze. Starała się jakoś to wszystko poukładać. Ostatnio jej życie wywróciło się do góry nogami. Po maturze dostała w spadku ten dom. Wyjechała do Norwegii żeby zarobić na jego remont. Otworzyła tu motel. Poznała Marka, zakochała się i byli szczęśliwi. Teraz wszystko stanęło pod znakiem zapytania.
-Jedź ze mną. To nie musi być koniec - wyrwał...

Nie wiem jakim cudem i dlaczego, obudziłem się w San Diego.
Szedłem długo, krętą szosą pośród drzew i ludzi głosów.
Wszyscy jakoś się na mnie dziwnie patrzyli lub okiem w moją
stronę zwodzili, bo jestem i byłem reniferem!
Szedłem nieśmiało rogi chowając, nosek czerwony za cieniem
przysłanianąc, guzdrałem się szczerze, bo nie wiedziałem
dokąd mam zmierzać. Po pewnym czasie znalazłem kota
imieniem Fego, kolego, tego kota niszczy jego własne ego!
Pyskuje, cwaniakuje i powiedzieć nie chce, dokąd mam iść,
jak żyć nawet miałknąć nie chce. Po czasie rzuca:
- Reniferku, trochę jest ci ciepło w tym futerku
Zawarczałem groźnie jak wściekły pies, i pognałem za kotem
wkurzony jak kartofel. Dobiegliśmy do wody ogromnej i szerokiej,
OBLUBIENICA MORZA tam sięgała okiem.
Ugryźć kota chciałem w zadek, ale krzyknął wtedy:
- Patrz, patrz, statek!
Rzeczywiście statek płynął, wielki jachtowiec z napisem:
„RATUNEK”.
Podziękowałem kotu nadzwyczaj szczerze, bo mimo
oporów i różnic, przypadkiem pomógł mi się dostać do domu.

Nie wiem jakim cudem i dlaczego, obudziłem się w San Diego.
Szedłem długo, krętą szosą pośród drzew i ludzi głosów.
Wszyscy jakoś się na mnie dziwnie patrzyli lub okiem w moją
stronę zwodzili, bo jestem i byłem reniferem!
Szedłem nieśmiało rogi chowając, nosek czerwony za cieniem
przysłanianąc, guzdrałem się szczerze, bo nie wiedziałem
dokąd mam zmierzać. Po pewnym czasie...

Miałam córkę. Od dziecka lubiła przygody, a szczególnie te które wymagają dużego ryzyka. Lubiła igrać ze śmiercią.
Kochała surfować. Była w tym dobra. Została nawet okrzyknięta OBLUBIENICĄ MORZA. Od bardzo dawna nie przegrała żadnego konkursu, a startowała w naprawdę wielu. Żyła tym.
Byłam przeciwna jej pasji. Tak bardzo bałam się ją stracić, że zakazałam jej surfowania. Ograniczyłam też jej wyjścia, aby zmniejszyć częstotliwość z jaką wpadała w kłopoty. Buntowała się. Kłóciłyśmy się bez przerwy. Nie mogłam znieść myśli, że tak bardzo chce się narażać na niebezpieczeństwo.
W dniu osiągnięcia przez nią pełnoletności, spakowała rzeczy i wyjechała. Nie powiedziała mi o swoim planie ani słowa, zostawiła mi tylko kartkę, na której napisała, że nie ma siły się dłużej ze mną kłócić i wyjeżdża.
Byłam wściekła, zdruzgotana i zawiedziona. Nie wiedziałam co mam myśleć.
Na początku zaczęłam jej szukać. Gdy obdzwoniłam wszystkich znajomych Lucy, zaczęłam przeszukiwać gazety, ale nie potrafiłam nic znaleźć. Internet też nie dostarczył mi żadnych informacji.
Minęły dwa lata.
Dostałam kolejną kartkę, właściwie to list.
Moja córka napisała mi, że jest chora na raka i prawdopodobnie umrze w ciągu miesiąca. Poinformowała mnie również, że ma córkę, i że Melanie (bo tak ma na imię ma dwa latka). Streściła mi krótko, że ojcem maleństwa jest jakiś muzyk, ale nie utrzymuje z nim kontaktu oraz że nie pisałaby gdyby miała kogoś, kto mógłby zająć się Mel. Prosiła mnie o jak najszybszy przylot do Barcelony, w której aktualnie przebywa i o zaopiekowanie się córeczką.
Byłam w rozsypce. Moja zaginiona córka odnalazła się, ale i tak była umierająca. Zmartwychwstała tylko po to, by za chwilę znów mnie opuścić.
Byłam wściekła, przeklinałam los, przeklinałam Lucy, nawet sąsiadka oberwała, gdy przyszła wręczyć mi ciasto, które upiekła, jak to we wtorki miała w zwyczaju.
Ale byłam matką. Więc spakowałam walizkę i zarezerwowałam najbliższy lot.
Nie pozwolę, żeby Mel została na tym świecie sama z powodu mojej dumy i urazy jaką żywiłam do własnej córki.

Miałam córkę. Od dziecka lubiła przygody, a szczególnie te które wymagają dużego ryzyka. Lubiła igrać ze śmiercią.
Kochała surfować. Była w tym dobra. Została nawet okrzyknięta OBLUBIENICĄ MORZA. Od bardzo dawna nie przegrała żadnego konkursu, a startowała w naprawdę wielu. Żyła tym.
Byłam przeciwna jej pasji. Tak bardzo bałam się ją stracić, że zakazałam jej surfowania....

Ta historia wydarzyła się wiele lat temu. Nastoletnia Magdalena marzyła o wielkiej przygodzie i zmianie. Wyjechała do pracy nad polskie morze. To był szalony pomysł - dziewczyna z gór, nieumiejąca pływać, z chorobą morską i panicznym strachem przed wodą poznała dwanaście lat starszego wilka morskiego - Grzegorza - szefa kutra rybackiego. On, pełen bólu i ze wspomnieniami rozdartego dzieciństwa, które zniszczyły mu kobiety pragnął jedynie morza i spokoju. Nie chcieli, by zdradliwe uczucie miłości wkradło się do ich serc. Jednak dobrze wiemy, że z miłością nie można walczyć. On, przełamał własne bariery emocjonalne, otworzył się i uczył zaufania do kobiety, młodziutkiej dziewczyny. Ona walczyła ze strachem przed wodą.
Wygrali - dziś są najwspanialszymi dziadkami na świecie, prowadzącymi w jednej z nadmorskich miejscowości pensjonat noclegowy OBLUBIENICA MORZA z najsmaczniejszymi, świeżymi rybnymi śniadaniami. Interesem kierują oni, a zaopatrzeniem zajmują sie ich dzieci i wnuki...

Ta historia wydarzyła się wiele lat temu. Nastoletnia Magdalena marzyła o wielkiej przygodzie i zmianie. Wyjechała do pracy nad polskie morze. To był szalony pomysł - dziewczyna z gór, nieumiejąca pływać, z chorobą morską i panicznym strachem przed wodą poznała dwanaście lat starszego wilka morskiego - Grzegorza - szefa kutra rybackiego. On, pełen bólu i ze wspomnieniami...

- Nie włożę na siebie niczego różowego, zrozumiano?
Weronika próbowała po raz kolejny wyperswadować swojej siostrze, że nie zmieni swojego mrocznego wizerunku, na ślub ich brata.
- W takim razie zapomnij o tym, że zaśpiewam z wami tę durną piosenkę - odparowała Karolina.
- Nie możesz, to niespodzianka którą cwiczyłyśmy od miesięcy. Karola musisz z nami wystąpić - Weronika zmieniła ton na błagalny.
- Dobra, zrobię to ale pod jednym warunkiem - powiedziała Karolina.
- Koronki też odpadają, chyba że czarne. Miniówki nie założę, bo mam uda jak drągi, aha i żadnych nylonów, bo wolałabym się rzucić do MORZA, niż tak się pokazać - zastrzegła z góry Weronika.
- A więc ubierzesz się tak samo, jak pozostałe druhny, kolor śliwkowy, sukienki długie, ale podkreślające biust- podsumowała Karolina.
- Ok. Cycki mam w formie, więc zgoda, ale ty, moja droga - Wera wycelowała palec w twarz Karoliny - ty, w zamian nauczysz się partii solowej "OBLUBIENICY" i to na gitarze. Inaczej nici z mojej transformacji w lukrowane ciastko. I wiedz, że robię to tylko z miłości do brata.
- Wiem, wiem. Ja też go kocham i chcę, aby ten dzień zapamiętał na całe życie, dlatego przyrzekam sumiennie ćwiczyć solo i zaśpiewam z wami ten kawałek. Robiąc z siebie obiekt żartów na kolejne stulecie - dodała ciszej Karolina, która śpiewała jedynie pod prysznicem.
Tak oto siostry, postanowiły wznieść się ponad podziały, bo uczucie jakim darzyly brata było tego warte.

- Nie włożę na siebie niczego różowego, zrozumiano?
Weronika próbowała po raz kolejny wyperswadować swojej siostrze, że nie zmieni swojego mrocznego wizerunku, na ślub ich brata.
- W takim razie zapomnij o tym, że zaśpiewam z wami tę durną piosenkę - odparowała Karolina.
- Nie możesz, to niespodzianka którą cwiczyłyśmy od miesięcy. Karola musisz z nami wystąpić - Weronika...

Ważną książką w moim życiu jest Zatoka śpiewających traw Stanisławy Fleszerowej Muskat. To opowieść o morzu, miłości i także o buncie, czy próbie buntu, a w końcu zwycięża tradycja i tak jak to bywało nad morzem od wieków. Główna bohaterka książki jest naprawdę taką OBLUBIENICĄ MORZA ale nie jedyną. Ich jest tam wiele. One były i zawsze będę. I one wszystkie wiedzą, że z tym morzem mają coś jeszcze - miłość swoich mężczyzn, którzy z tym morzem związali swoje życie, a więc i one ich kobiety również.

Ważną książką w moim życiu jest Zatoka śpiewających traw Stanisławy Fleszerowej Muskat. To opowieść o morzu, miłości i także o buncie, czy próbie buntu, a w końcu zwycięża tradycja i tak jak to bywało nad morzem od wieków. Główna bohaterka książki jest naprawdę taką OBLUBIENICĄ MORZA ale nie jedyną. Ich jest tam wiele. One były i zawsze będę. I one wszystkie wiedzą, że z...

Wiesia była zgrabną dwudziestoczterolatką z okolic Torunia. Na co dzień studiowała medycynę i piekła najsmaczniejsze pierniki w całym mieście. W nagrodę za świetnie zdane egzaminy rodzice zafundowali jej rejs statkiem po Adriatyku.
Pogoda w Chorwacji sprzyjała, torby były spakowane i powoli dopadało Wiesię już zmęczenie po przyjeździe ciasnym autokarem z Torunia. Ale za chwilę wszystko się zmieni - wsiądzie na statek i wyruszy w rejs życia! Tak... właśnie tego potrzebowała. W natłoku wymagań, codziennych obowiązków i wielkich ambicji o własnej praktyce lekarskiej chciała teraz tylko chwili wytchnienia na wakacjach.
Chwilę później znalazła w porcie jej statek - wielki biały kadłub, srebrne wykończenia i ogromny napis na boku "OBLUBIENICA MORZA".
- Ahoj przygodo! - zawołała podniecona.
- Przygotuj się do abordażu Słodziutka - usłyszała za plecami z ust długowłosego brunecika w kaszkiecie w kratę i ciut wyświechtanej koszuli.
Zalotnie puścił jej oko, a ona stwierdziła z grymasem, że jak na obsługę statku, to mógłby się trochę chłopak ogarnąć z prezencją. Ale musiała w duchu przyznać, że tekst na podryw był pomysłowy i odważny, a Nenad (bo tak miał na imię chłopak pokładowy) wygląda całkiem atrakcyjnie z tą swoją śródziemnomorską opalenizną i tupetem, z jakim podrywa panienki z dobrych domów.

Wiesia była zgrabną dwudziestoczterolatką z okolic Torunia. Na co dzień studiowała medycynę i piekła najsmaczniejsze pierniki w całym mieście. W nagrodę za świetnie zdane egzaminy rodzice zafundowali jej rejs statkiem po Adriatyku.
Pogoda w Chorwacji sprzyjała, torby były spakowane i powoli dopadało Wiesię już zmęczenie po przyjeździe ciasnym autokarem z Torunia. Ale za...

Chciała odejść. Jego ukochana chciała odejść, a on nie mógł znieść myśli o rozstaniu. Wpatrywał się w bezkresne morze i zacisnął pięści. Zamknął oczy gdy poczuł pieczenie pod powiekami. Jego całe ciało zdrętwiało z żalu i z obezwładniającego zimna, które przeszywało jego skórę niczym sople lodu. Spojrzał na nią. Siedziała na wystającym z morza kamieniu i tak jak on wpatrywała się w dal.
- Możesz zostać... - spróbował raz jeszcze, ale ona tylko westchnęła. Wiedział, że przegrał tę walkę. Za dużo ich różniło.
- Przecież wiesz, że nie mogę. - Ucięła łamiącym się głosem. Wiatr rozwiewał jej długie, jasne włosy. Jej ogon z tysiącem łusek lśnił nieprzerwanie w blasku zachodzącego słońca. - Ty jesteś człowiekiem, a ja...?
- Ty też możesz nim być, przecież umiesz przechodzić transformację - powiedział błagalnym głosem.
- I nigdy więcej nie zobaczyć rodziny? - Prychnęła ze smutkiem. - Chodź ze mną, to może dojdziemy do porozumienia. - Szepnęła nagle. Spojrzała na niego jej krystalicznie błękitnymi oczami.
Był nią kompletnie zauroczony i nawet nie zdawał sobie sprawy kiedy zaczął wchodzić głębiej w odmęty morza. Patrzyli sobie w oczy, aż nagle jej twarz rozpromienił szeroki uśmiech. Ze śpiewem wskoczyła z wdziękiem do morza, a on szedł za nią z trudem przez wysokie fale. Miłość jego życia. Jego ukochana. Jego OBLUBIENICA MORZA. Jego śmierć.

Chciała odejść. Jego ukochana chciała odejść, a on nie mógł znieść myśli o rozstaniu. Wpatrywał się w bezkresne morze i zacisnął pięści. Zamknął oczy gdy poczuł pieczenie pod powiekami. Jego całe ciało zdrętwiało z żalu i z obezwładniającego zimna, które przeszywało jego skórę niczym sople lodu. Spojrzał na nią. Siedziała na wystającym z morza kamieniu i tak jak on...

Historia prawdziwa. Ona ma na imię powiedzmy Ania. On niech ma na imię Jamal. Ona, nieśmiała dziewczyna z Kołobrzegu, świetna pływaczka, można by rzec OBLUBIENICA MORZA. On student z wymiany międzynarodowej z Maroka. Muzułmanin. Mieszkali w jednym akademiku, na tym samym piętrze. Zakochali się w sobie. Wszyscy im odradzali ten związek. Dwie odmienne religie, dwie odmienne kultury - to nie mogło się udać. Jednak związek jakoś trwał. Różnie bywało - raz lepiej, raz gorzej. Ale mieli siebie. Skończyli studia i przyszedł czas na zadanie pytania co dalej. Zapadła decyzja, że Ania wyjedzie z Jamalem do Maroka. Przy okazji okazało się, że dziewczyna jest w ciąży. Wszyscy, łącznie ze mną odsądzali ją od czci i wiary. Przecież wszyscy wiedzą, jak muzułmanie traktują swoje kobiety. Pojechali. Początki były ciężkie. Ania nieraz płakała w telefon. Nie dogadywała się z teściami, którzy nie mogli zaakceptować chrześcijanki w rodzinie. Jednak okazało się, że Jamal ją naprawdę kocha. Widząc jak Ania męczy sie w jego rodzinnym domu zdecydował się na wyjazd do Anglii. Podobno rodzina sie go wyrzekła. Ale najważniejsze, że są razem i są szczęśliwi.

Historia prawdziwa. Ona ma na imię powiedzmy Ania. On niech ma na imię Jamal. Ona, nieśmiała dziewczyna z Kołobrzegu, świetna pływaczka, można by rzec OBLUBIENICA MORZA. On student z wymiany międzynarodowej z Maroka. Muzułmanin. Mieszkali w jednym akademiku, na tym samym piętrze. Zakochali się w sobie. Wszyscy im odradzali ten związek. Dwie odmienne religie, dwie odmienne...