Super! Bardzo dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym :)

Super! Bardzo dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

UKmiś
kakamil225
Lorelei
Iwa_90
Ela

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

UKmiś
kakamil225
Lorelei
Iwa_90
Ela

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Rozpytanie w wiosce okazało się być nieporozumieniem. Prawie każda zapytana osoba mówiła, że to sprawka Wodnika - na miłość boską - a zwłoki utopionej rozwłóczyła zwierzyna. Co gdyby powiedziała im o tym, że w ciele denatki nie było prawie wcale krwi a na obu tętnicach udowych były wyraźnie ślady zębów? Słuchałaby historii o wampirach, osikowych kółkach i czosnku.
Nawet nie zauważyła kiedy dzień się skończył. Stoi teraz w jakichś szuwarach i patrzy na jezioro, który zna odpowiedź na wszystkie nurtujace ją pytania. Tyle, że jezioro mielczy.
- Wampiry nie istnieją. - pomyślała - Wodniki również.
Już miała odejść, gdy nagle usłyszała jakiś szelest. Odruch nakazał chwycić jej rękojeść pistoletu. Z zarośli wyłoniła sie postać. Niewysoki mężczyzna ubrany w przeciwdeszczowy płaszcz miał przewieszony przez ramie podbierak, w rece trzymał wędkę.
- Przestraszyłem panią? Przepraszam. Nie chciałem - powiedział wędkarz.
- Nie spodziewałam się tu nikogo o tej porze - powiedziała Fors.
- Oj, tutaj często można na kogoś się natknąć.
Policjantka zbadała wzrokiem mężczyznę, który przez cały czas zachowywał się w nienaturalnie spokojny sposób. Jego ruchy i sposób mówienia sprawiły, że mimowolnie ręka Malin powędrowała spowrotem na kabure.
- Kogo na przykład? - spytała.
- Wędkarzy, zakochanych ...
- Wilki?
- O nie. Zwierząt już tutaj nie ma. Spotkały to samo co tamta dziewczyna.
Fors poczuła jak galopuje jej puls.
- A co ona spotkała?
- Coś bardzo złego.
- Ludzie w wsi mówią, że Wodnika - nie wierzyła, że to powiedziała, ale niepokój zaczynał wypierac z jej postępowania rozsądek.
- Wodnika? - powiedział beznamiętnie wędkarz stojąc na skraju pomostu - Bzdura.
Te słowa troche ją uspokoiły. Pomyślała, że nie ma do czynienia z kolejnym nawiedzonym wieśniakiem, który będzie gadał o Wodnikach, Utopcach i innych.
- Ale słyszał Pan o morderstwie po drugiej stronie jeziora? Jak Pan myśli, kto to zrobił?
Ponownie zrobiło sie jej gorąco. Miała wrażenia, że mężczyzna znajduje się dalej niż krawędź pomostu.
- To nie Wodnik. Ale kraina Zmroczy emanuje potężną mocą. A jej dzieci rozpanoszyły się po ziemi. Radzę Ci Malin przygotuj sie na walkę, w której siła może nie wystarczyć.
- Kim jesteś? - spytała przerażona Fors.
- Nieważne. Mnie nie musisz sie obawiać, ale dopóki Strzyga będzie nad jeziorem, to miejsce nie zazna spokoju.
- Strzyga? - z ust Malin wydobył się szept pełen strachu.
Ale nie doczekała się odpowiedzi. Mężczyzna bezgłośnie zniknął pod wodą pozostawiając na powieszchni delikatne kręgi. Usłyszał jeszcze jego głos niczym echo: "Wodnik tego nie zrobił".

Rozpytanie w wiosce okazało się być nieporozumieniem. Prawie każda zapytana osoba mówiła, że to sprawka Wodnika - na miłość boską - a zwłoki utopionej rozwłóczyła zwierzyna. Co gdyby powiedziała im o tym, że w ciele denatki nie było prawie wcale krwi a na obu tętnicach udowych były wyraźnie ślady zębów? Słuchałaby historii o wampirach, osikowych kółkach i czosnku.
Nawet...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W arktyczny ogród do parku Abisko,
ruszyło dziewczę i złe demonisko.
Choć czuła niepokój, hardo szła dalej,
lecz los już przechylił jej życia szalę.
Daleko na północ szwedzkiej krainy,
demon przelał krew młodej dziewczyny.
Choć w serce nieboszczki wycelował kuszę,
Walka nadal będzie się toczyć o jej duszę.
Jednak …
gdy nad ziemią unosi się zapach siarki,
każdy przeciętny policjant ma ciarki.
Ella Svensson to jednak wyjątek.
Kobieta, oficer .. to dopiero początek.
Sprawa kryminalna to tylko przykrywka,
z demonicznymi szponami to będzie rozgrywka.
Na szczęście Ella nie jest w tym sama,
u swego boku ma przystojnego pana.
Który z pozoru jest hydraulikiem,
a tak naprawdę .. wielkim magikiem.
Choć królika z kapelusza nie wyczaruje
to duszyczkę biednej dziewczyny uratuje.
Ah, dużo by było jeszcze opowiadania,
lecz nadszedł czas podsumowania.
Tajemniczy duet, młoda dziewczyna,
śmiertelna zagadka i szwedzka kraina.

W arktyczny ogród do parku Abisko,
ruszyło dziewczę i złe demonisko.
Choć czuła niepokój, hardo szła dalej,
lecz los już przechylił jej życia szalę.
Daleko na północ szwedzkiej krainy,
demon przelał krew młodej dziewczyny.
Choć w serce nieboszczki wycelował kuszę,
Walka nadal będzie się toczyć o jej duszę.
Jednak …
gdy nad ziemią unosi się zapach siarki,
każdy przeciętny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Malin Fors wróciła do biura z półkilową torbą kawy. Cała sprawa będzie potrzebowała kilku takich worków, a w szafce zostało na maksymalnie pięć kaw.
- O! Jest, pani szanowana oficer. Miałem nadzieję, że sprawa już dawno rozwiązana i reporterzy dadzą mi spokój. Ale wiesz, co? Nadal tam są, a ja mam lepsze rzeczy do roboty, niż wymyślanie kolejnych wymówek! Weź się w końcu do roboty Malin, albo pójdziesz z torbami! Wyraziłem się jasno!?
- Tak, szefie.
Kiedy wychodził, trzasnęły drzwi. Malin westchnęła przeciągle i udała się prosto do kuchni, żeby zaparzyć kolejną kawę.
Jedna, kiedy tylko przestąpiła próg, wyrwano jej z rąk paczkę kofeiny.
- Co? Erlik, oddawaj mi to w tej chwili!
- Weee! Kolejny brązowy proszek spowalniający czas. Wiesz u nas też są takie, ale nie wolno dawać chochlikom. Co za dyskryminacja, nie uważasz?
- W ogóle mnie to nie dziwi - szepnęła pod nosem. - Chwileczkę? Czy to puszka po kawie leży tam na podłodze?
- KAWA! Cudne! Ale dobrze, że przyniosłaś, bo się skończyła.
- Zjadłeś całą kawę! To było na jakieś pięć kubków, serce ci jeszcze nie stanęło? Kto ci pozwolił wejść do kuchni.
- Ja sobie pozwoliłem, haha, a kawa się zgodziła, haha. A teraz jest kolejna, pycha. - Erlik chwycił za otwarcie.
- Nie rób tego - Malin starała się nie spłoszyć chochlika. - Po prostu oddaj mi tę kawę.
Mały stworek ze skrzydełkami zawahał się i spojrzał ukradkiem w stronę otwartego okna. Po dwóch sekundach był już na zewnątrz.
- Nie!
Malin jak najszybciej mogła wybiegła z biura natykając się na jednego kolegę z komunikacji.
- Widziano...
- Nie mam teraz czasu -rzuciła przez ramię wybiegając.
Już stała przed budyniem, zauważyła chochlika, który ze względu na wiatr nie mógł latać wysoko i pobiegła za nim plątaniną ulic, uliczek i zakamarków.
W końcu go dogoniła, pół kilo dodatkowego ciężaru znacznie spowolniło stworka, ale Erlik był chorobliwie biały i tylko przytulał do siebie paczkę kawy.
- Co się stało?
- T-t-to, to on.
Malin aż wstrzymała oddech z wrażenia, za rogiem stała nad wykrwawiającą się kobietą postać w płaszczu. Pani oficer nie miała przy sobie spluwy, ale zawsze miała przy sobie paralizator i gaz pieprzowy, musiała sobie jakoś poradzić.
- Jak to zrobię, to zachowam posadę i wszystko naprostuję - szepnęła do siebie mocno ściskając paralizator w prawej i gaz w lewej ręce.
Chochlik ją ubiegł z bojowym krzykiem wyleciał na postać i wysypał jej kawę prosto na twarz.
W powietrzu uniosły się przekleństwa. Erlik bez większych ceregieli zaczął ciągnąć delikwenta za włosy i ściągnął mu kapelusz. Oficer stała zmylona jeszcze przez chwilę, ale odzyskawszy zimną krew powaliła mężczyznę paralizatorem i wezwała posiłki.
Widać chochlik naćpany kofeiną to nie taki zły pomysł - pomyślała - ale nigdy mu tego nie powiem, bo nie chcę takich akcji na co dzień.

Malin Fors wróciła do biura z półkilową torbą kawy. Cała sprawa będzie potrzebowała kilku takich worków, a w szafce zostało na maksymalnie pięć kaw.
- O! Jest, pani szanowana oficer. Miałem nadzieję, że sprawa już dawno rozwiązana i reporterzy dadzą mi spokój. Ale wiesz, co? Nadal tam są, a ja mam lepsze rzeczy do roboty, niż wymyślanie kolejnych wymówek! Weź się w końcu do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Malin otworzyła drzwi na oścież gwarnej ulicy, wypełnionej przez setki przechodniów, skuterów i taksówek. Poczuła na twarzy gorące powietrze, a jej nozdrza wypełnił zapach tego przeklętego miasta. Spaliny przeplatały się z wonią starego oleju i potem ludzi, którzy już dawno zatracili się w pędzie życia. Trzymała za klamkę i przyglądała się temu wszystkiemu z dziwnym niepokojem. Wróciło do niej chłodne uczucie z pierwszego dnia - kolejny raz czuła na sobie cudze spojrzenie. Wzięła głęboki wdech i ruszyła pośpiesznie, trzaskając starymi drzwiami motelu. Ciało zamordowanej dziewczyny znaleziono w pobliskiej dzielnicy czerwonych latarni. Komisarz Fors liczyła, że to właśnie tam uda się jej znaleźć drogę do rozwiązania tajemnicy zbrodni.
-To tutaj - powiedziała, spoglądając na kartkę z adresem, gdzie miał czekać na nią jej informator.
-Zdumiewające, że samotna kobieta jest w stanie odnaleźć się w tak wielkim mieście - zachichotała postać schowana w cieniu pobliskiego budynku.
-Kim jesteś bezczelny draniu? - odpowiedziała pewnie, pomimo przeszywającego ją dreszczu.
-Jestem Twoim przyjacielem Malin i dobrym znajomym tamtej ślicznotki!
Była zaskoczona tym, co usłyszała. Rozsądek mówił jej, żeby tego nie robić, ale postanowiła wejść do cienia, z którego dochodził głos. Wyłoniła się z niego postać demona z zakrwawionymi dłońmi, które sprawnym ruchem przycisnęły ją do ściany i oplotły się w okół szyi kobiety.
-Czego chcesz? - wyszeptała z trudem.
-Pomożemy sobie nawzajem moja droga…
Silny ucisk na szyi sprawił, że Malin zemdlała. Poczuła, że nie jest sobą i nie kontroluje swojego ciała. Zobaczyła zbrodnię oczami oprawcy i zwłoki, które znajdowały się na podłodze. Czuła obrzydzenie i strach, ale nie mogła nic zrobić. Chciała jak najszybciej wybudzić się z tego koszmaru…

Malin otworzyła drzwi na oścież gwarnej ulicy, wypełnionej przez setki przechodniów, skuterów i taksówek. Poczuła na twarzy gorące powietrze, a jej nozdrza wypełnił zapach tego przeklętego miasta. Spaliny przeplatały się z wonią starego oleju i potem ludzi, którzy już dawno zatracili się w pędzie życia. Trzymała za klamkę i przyglądała się temu wszystkiemu z dziwnym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oficer Malin Fors została znów wezwana na miejsce zbrodni.
-Co tutaj mamy?-zapytała policjantów, którzy jako pierwsi przybyli na miejsce zdarzenia
-Ofiarą jest młoda kobieta, tak na oko miała ok 25 lat, szczupła, średniego wzrostu, blondynka. Nie miała przy sobie żadnych dokumentów, dopiero ustalamy jak się nazywa.
-Oby szybko udało się to ustalić.
-Na całym ciele ma dziwne rany, tak jakby jakieś znaki wycięte jakimś ostrym narzędziem. - Paskudna sprawa - pomyślała Malin
-Ale jest jeszcze coś
-Co takiego?
-Ten oto stwór. Mówi,że jest Żywiołakiem ze świata Zmroczy, a tego morderstwa dokonał Demon pod ludzką postacią z Otchłani.
-Przecież to jakiś świr
-On jest przerażony, ale w tym co mówi musi coś być. Twierdzi,że wie co oznaczają te wycięte znaki na ofierze. Musisz z nim porozmawiać i nakłonić do współpracy
-To szalony pomysł, ale spróbuję
3 godziny później, gabinet szefa
-Malin co ustaliłaś w związku z tą sprawą zamordowanej kobiety? Jak idzie współpraca z tym Żywiołakiem?
-Szefie, czy ja na prawdę muszę to robić? Czuję się jak jakaś niańka 3-latka. Albo on jest tak szalony albo na prawdę pochodzi z innego świata. Wszystkich się boi, twierdzi, że w pobliżu czai się Demon, że nas obserwuje. Sama zaczynam się bać.
-To wszystko dla dobra śledztwa. Jak sprawa tych znaków?
-Ten obcy je przetłumaczył, ale na razie nic z tego nie rozumiem, potrzebuję więcej czasu

Oficer Malin Fors została znów wezwana na miejsce zbrodni.
-Co tutaj mamy?-zapytała policjantów, którzy jako pierwsi przybyli na miejsce zdarzenia
-Ofiarą jest młoda kobieta, tak na oko miała ok 25 lat, szczupła, średniego wzrostu, blondynka. Nie miała przy sobie żadnych dokumentów, dopiero ustalamy jak się nazywa.
-Oby szybko udało się to ustalić.
-Na całym ciele ma dziwne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Malin Fors znowu ma mieć nowego partnera. Nienawidziła tego. A jeszcze ta sprawa... Producentka lodów zabita, a firmie konkurenta, Olafa, wiodło się coraz lepiej...
~
W Bangkoku było gorąco jak w piekle – do czasu. Gdy punktualnie o 12 do sali odpraw wparował szef z wysoką, elegancką kobietą niemalże sypnęło śniegiem. Malin wybałuszyła oczy. To – to jest Elsa z filmu Disneya, chodząca zamrażarka! Malin czuła się jak bałwan. Od razu dostała kataru.
- To jest paradne – syknęła szefowi w twarz. - Czy ona czasem nie ma własnego królestwa?! Co ona tu robi?!
- Pomaga ci. - odparł. - Sama narzekałaś na upały! Teraz ci to nie grozi... Powinnaś się cieszyć!
- Jeżeli już i królowe muszą dorabiać w policji to z czego ja mam się cieszyć?! - warknęła Malin.
~
- Może kawki? - spytała Elsa, podając jej kubeczek. Malin poczuła wdzięczność.
- Zimna! - jęknęła niemile zaskoczona. Elsa wyglądała na zakłopotaną.
- Wybacz. Może w ramach przeprosin dać ci mój autograf dla, eee, córki?
- Nie mam córki. - warknęła Malin. - Poza tym nie oglądałam twojego filmu.
~
- Ofiara produkowała lody. - rzekła Malin. - Smaczne? - spytała złośliwie patrząc, jak Elsa odwija rożek.
- Nie wiem, te są od Olafa. - mruknęła Elsa.
- Po co je jesz, skoro ci zimno? - spytała Malin.
- Zimno?
- Nosisz rękawiczki – zaczęła Malin. Elsa zesztywniała. Malin nie chciała zostać zamieniona w lodowy pomnik jak siostra Elsy, ale...
- Nie panujesz nad mocami...? - wyrwało jej się.
- A więc jednak oglądałaś mój film! - rzuciła Elsa. Zmieniła temat...?
~
Trudno było określić czas zgonu – wyglądało na to, że ktoś przetrzymywał ofiarę w lodówce...
Ktoś, kto musiał ją zabić w rękawiczkach bo nie było śladów...
Olaf... Hm... Chyba trzeba znów oglądnąć 'Krainę lodu'...

(musiałam to napisać! XD)

Malin Fors znowu ma mieć nowego partnera. Nienawidziła tego. A jeszcze ta sprawa... Producentka lodów zabita, a firmie konkurenta, Olafa, wiodło się coraz lepiej...
~
W Bangkoku było gorąco jak w piekle – do czasu. Gdy punktualnie o 12 do sali odpraw wparował szef z wysoką, elegancką kobietą niemalże sypnęło śniegiem. Malin wybałuszyła oczy. To – to jest Elsa z filmu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Co tym razem? Samobójstwo? - zapytała oficer Malin Fors, przyglądając się wyłowionemu z rzeki ciału młodego mężczyzny.
- Nie wydaje mi się – odparł stojący obok niej policjant. - Wygląda na to, że ktoś mu pomógł w odejściu z tego świata. Proszę tylko spojrzeć na te ślady paznokci na jego ramionach i odciski uszminkowanych ust na szyi.
Fors w zamyśleniu pocierała czoło, ukucnąwszy przy zwłokach.
- Marcusie, to chyba coś dla ciebie.
Ogromny czarny kot zbliżył się niespiesznie, przysiadł z gracją po drugiej stronie ciała i zaczął myć przednią łapę. Zaskakujące jak bardzo ten chowaniec przypominał czasami zwykłego kota. Nagle podniósł wzrok i z dezaprobatą spojrzał na Malin. No tak, zapomniała, że umiał czytać w myślach. Chowaniec powoli pociągnął nosem. Fors przyglądała mu się z zainteresowaniem. Mimo że współpracowała z nim już od roku, wciąż zadziwiało ją to skupienie malujące się na jego pyszczku, gdy węszył, usiłując wychwycić coś, co wymykało się ludzkim zmysłom.
- Nie ma jego duszy – powiedział po chwili Marcus.
- To znaczy, że ktokolwiek pomógł mu umrzeć, nie był człowiekiem...
- Zgadza się – przytaknął. - I wydaje mi się, że wiem, o kogo chodzi. Spójrz tylko na jego włosy – zwrócił się do Fors.
- Bardzo piękne, rzadko się takie spotyka.
- Otóż to – kontynuował chowaniec. - Jestem pewien, że padł ofiarą czarownicy, i to nie byle jakiej. To była królowa klanu we własnej osobie. Znam ją, ma bzika na punkcie włosów. Wygląda na to, że zakochała się w tym nieszczęśniku i doprowadziła do jego śmierci, by wykraść mu duszę w momencie, gdy jego świadomość nie miała już władzy nad ciałem.
Malin była pod wrażeniem.
- Co to dla nas oznacza?
- Niestety nic dobrego. Ona nie jest materialna. – odparł Marcus, a jego źrenice niepokojąco się zwęziły. - To sukkub.

- Co tym razem? Samobójstwo? - zapytała oficer Malin Fors, przyglądając się wyłowionemu z rzeki ciału młodego mężczyzny.
- Nie wydaje mi się – odparł stojący obok niej policjant. - Wygląda na to, że ktoś mu pomógł w odejściu z tego świata. Proszę tylko spojrzeć na te ślady paznokci na jego ramionach i odciski uszminkowanych ust na szyi.
Fors w zamyśleniu pocierała czoło,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

– Już na ciebie czeka, jest w pokoju 120. – Oficer Annika Solberg skinęła głową i odwiesiła kurtkę. Jesień w Szwecji była w tym roku wyjątkowo zimna, a przez gęstą mgłę trudno było dotrzeć do pracy na czas.
Weszła do pokoju przy kuchni i jej oczom ukazała się całkiem zwyczajna dziewczyna. No tak, przecież tego nie widać na pierwszy rzut oka – pomyślała, karcąc się w myślach.
– Kerstin Persson? – upewniła się. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko. Była niska, drobna i wyglądała na nie więcej niż szesnaście lat. Kerstin nie nosiła makijażu, a przez białą koszulę wyglądała na grzeczną licealistkę.
– Jak wiesz... – Annika nie wiedziała, czego spodziewać się po wiedźmie, więc czuła się bardziej niepewnie niż przy najgorszych przestępcach, z którymi przecież miała wiele razy do czynienia. – Będziemy potrzebować twojej pomocy ze względu na... na naturę śledztwa.
– Wiem o tym – dziewczyna wzruszyła ramionami – i znam kilka osób takich jak ja, ale nikogo z nich nie podejrzewam. Przyszłam, żeby wam pomóc. Chodzi o to potrójne morderstwo przy moście?
– T...tak – zająknęła się Annika. – Morderstwo i podpalenie. Ten, kto to zrobił wykrzesał....zapalił....stworzył płomień rękami.... Wiesz coś o tym?
Kerstin przewróciła oczami, zakasała rękawy i odwróciła dłonie wierzchem do góry.
– Nie! – krzyknęła oficer Solberg, ale zanim się spostrzegła z rąk dziewczyny buchnęły płomienie, a spryskiwacze na suficie włączyły się – Zgaś to, zgaś!

– Już na ciebie czeka, jest w pokoju 120. – Oficer Annika Solberg skinęła głową i odwiesiła kurtkę. Jesień w Szwecji była w tym roku wyjątkowo zimna, a przez gęstą mgłę trudno było dotrzeć do pracy na czas.
Weszła do pokoju przy kuchni i jej oczom ukazała się całkiem zwyczajna dziewczyna. No tak, przecież tego nie widać na pierwszy rzut oka – pomyślała, karcąc się w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej