Dorośli sobie wyobrażają, że dzieci powinny być takie, jak... dorośli sobie wyobrażają. Znaczy się dziecinne przede wszystkim. No i mimo wszystko "nieskażone". A także niewinne i słodkie! Aniołki, ma się rozumieć. Żeby można było podrapać je za uszkami i zagadnąć radośnie: "Ti,ti, bobasku!" Ale takich dzieci nie ma! Nawet jeśli niektórym udaje się robić tego rodzaju wrażenie (o, tych to dopiero trzeba się bać!)
A siedmioletni Stefanek, który zjeżdża z "górki śmierci", wrzeszcząc na całe gardło: "Na imię mi Rower!!!" i Julka, która "jest z nim w stałym związku" istnieją naprawdę. To świetne dzieciaki! A że czasem wygadują głupoty? Wplątują się w nieprawdopodobne historie? Albo naśladują dorosłych? Przecież dzieciństwo to taki moment w życiu, kiedy człowiek szuka odpowiedzi na tysiące najważniejszych pytań! Ustawia sobie świat, żeby móc go choć trochę ogarnąć - to potężny wysiłek! Dla wielu jedyny taki w życiu, bo później już tylko "się wie". Dorosłym, żeby nie wstydzili sie tego, że kiedyś byli dziećmi i dzieciom, żeby jak najrzadziej wstydziły sie za dorosłych - Autorka.