Szczególną cechą wywodzącego się od świętego Dominika Zakonu Kaznodziejskiego, oprócz głoszenia Słowa i zbawiania dusz, jest entuzjazm pociągający innych do Chrystusa. Książka "Zapach pomarańczy" pokazuje "Życie dominikańskie z innej perspektywy", podkreślając tym samym obecne wśród zakonników poczucie humoru wynikającego z radości. A ta – jako jeden z owoców Ducha Świętego – pochodzi od samego Boga.

Treści przekazane przez autorów – Krzysztofa Pałysa oraz Szymona Popławskiego – są szczere i… radosne. Wystarczy przewrócić pierwsze kartki książki, by przekonać się, że już starożytny filozof Arystoteles uważał śmiech za dobrą siłę, w średniowieczu pielęgnowanie w sobie smutku zaliczane było do grzechów ciężkich, a i sam założyciel zakonu – święty Dominik przez radość zdobywał serca wszystkich ludzi. Uśmiechnie się czytelnik czytając o początkach zakonu na świecie i w Polsce (1215-1221),a także o zachowaniach ludzi, którzy składając w klasztorze dary w podzięce za łaski otrzymane za wstawiennictwem świętego Dominika, świadczyli o jego świętości. Autorzy zapewniając, że dominikański humor towarzyszył zakonnikom od zawsze, kładą nacisk nie tylko na prostotę modlitwy, ciszę i wymiar samotności, głoszenie Słowa wynikające z kontemplacji (lepiej świecić i oświecać innych, niż tylko świecić) oraz trwanie we wspólnocie (rezygnacja z egoizmu, pokora, posłuszeństwo, współczucie),ale również na edukację (studium dobrej literatury, mądrych wykładów, owocnych dyskusji),ascezę (kontemplować i dzielić się owocami kontemplacji) oraz odpoczynek, by z jeszcze większą gorliwością podejmować prace duszpasterskie.

W publikacji Wydawnictwa W drodze, treści teologiczno – historyczne ubogacają ciekawostki, legendy, wizje, anegdoty, karykaturalne rysunki z komiksowymi zapiskami, słowne lapsusy, żartobliwe "Mądrości z dominikańskiej ambony", równie żartobliwe "Ogłoszenia duszpasterskie" i fragmenty modlitwy wiernych. W zwarty tekst wpleciono (w postaci wcięć) śmieszne wypowiedzi oraz opisy zabawnych wydarzeń. Obok osobistych spostrzeżeń i przemyśleń autorów, znalazły się refleksje ojców pustyni, odwołania do tradycji chrześcijańskiej mnichów Wschodu, świadectwa dotyczące duchowości świętego Dominika oraz zapiski z jego procesu kanonizacyjnego (o świętości Ojca Założyciela świadczy również tytułowy zapach pomarańczy, jaki – gdy otwarto jego trumnę – wypełnił wnętrze bolońskiego kościoła),passusy z mnisich reguł i rękopisów oraz fragmenty kazań. Są wypowiedzi świętych, wyznania mistyków, refleksje teologów i filozofów, twierdzenia oraz uzasadnienia tych twierdzeń, a także "wskazówki dla wędrownego kaznodziei". Zacytowane fragmenty biblijne opatrzono siglami. Pomocą służą przypisy objaśniające oraz bibliografia (wraz z artykułami i adresami stron internetowych).

Przepojona radością treść "Zapachu pomarańczy" pozwala czytelnikowi spojrzeć na "Życie dominikańskie z innej perspektywy", pozwala mu poznać nie tylko istotę Zakonu Kaznodziejskiego (charyzmat, misja, formacja, dominikańska mentalność, właściwy wspólnocie klimat intelektualny),ale również klasztorną codzienność przenikniętych Bożą radością zakonników. Dodana do tego solidna dawka humoru sprawia, że warto po lekturę sięgnąć jak najprędzej.

Szczególną cechą wywodzącego się od świętego Dominika Zakonu Kaznodziejskiego, oprócz głoszenia Słowa i zbawiania dusz, jest entuzjazm pociągający innych do Chrystusa. Książka "Zapach pomarańczy" pokazuje "Życie dominikańskie z innej perspektywy", podkreślając tym samym obecne wśród zakonników poczucie humoru wynikającego z radości. A ta – jako jeden z owoców Ducha Świętego...

Lekka książka, a zarazem pouczająca :)

Lekka książka, a zarazem pouczająca :)

Czyta się lekko i przyjemnie. Ja pochłonąłem ją na dwa razy. Dużo ze wskazówek życia zakonnego można przełożyć na życie rodzinne.
Przy końcówce nieco chaotyczna

Czyta się lekko i przyjemnie. Ja pochłonąłem ją na dwa razy. Dużo ze wskazówek życia zakonnego można przełożyć na życie rodzinne.
Przy końcówce nieco chaotyczna

Bardzo dobra i lekka książka o życiu zakonnym - w mojej perspektywie nie tylko dominikańskim. Choć oczywiście jest ona dominikanską opowieścią o dominikańskim życiu, to jednak ukazuje pięknie podstawowe filary życia konsekrowanego, takich jak życie wspólne, modlitwa, głoszenie, studium i kontemplacja.

Wspaniale udało się autorom podejść do tematu z dystansem i poczuciem humoru, nie tracąc przy tym głębi i wielkiej wartości życia zakonnego.

Polecam nie tylko myślącym lub żyjącym w zakonach, ale każdemu kto ma ochotę na radośniejszy wieczór i świeże spojrzenie na szczęśliwe życie z Bogiem i innymi ludźmi.

Bardzo dobra i lekka książka o życiu zakonnym - w mojej perspektywie nie tylko dominikańskim. Choć oczywiście jest ona dominikanską opowieścią o dominikańskim życiu, to jednak ukazuje pięknie podstawowe filary życia konsekrowanego, takich jak życie wspólne, modlitwa, głoszenie, studium i kontemplacja.

Wspaniale udało się autorom podejść do tematu z dystansem i poczuciem...

Książka bardzo lekka i przyjemna na jeden albo więcej wieczorów. Wiele fajnych ciekawych i śmiesznych anegdot. Naciągana 8

Książka bardzo lekka i przyjemna na jeden albo więcej wieczorów. Wiele fajnych ciekawych i śmiesznych anegdot. Naciągana 8

Zaskakująco ciekawa książka, lekki humor, zabawne anegdoty, a jednocześnie wartościowe źródło informacji o zakonie dominikanów i charyzmacie ich pracy. Naprawdę godna polecenia, czego sama się nie spodziewałam.

Zaskakująco ciekawa książka, lekki humor, zabawne anegdoty, a jednocześnie wartościowe źródło informacji o zakonie dominikanów i charyzmacie ich pracy. Naprawdę godna polecenia, czego sama się nie spodziewałam.

To zaskakująca, pełna humoru opowieść o Zakonie Dominikanów, napisana przez dwóch zakonników, Dominikanów oczywiście. Rzadko kiedy można spotkać tak pogodną i budującą książkę.Autorzy podchodzą do tematu bardzo subiektywnie, w tym sensie, że opisują to, co ich zdaniem jest najważniejsze, zarówno w odniesieniu do przeszłości i do teraźniejszości Dominikanów. Wyróżnikiem, który najściślej charakteryzuje Dominikanów, jest humor i to starają się oni udowodnić. Po raz pierwszy właśnie w tej książce spotkałam się ze spojrzeniem na świętych pod kątem tego, czy mieli oni właśnie poczucie humoru. I po raz pierwszy spotkałam się też z napisaną pół żartem – pół serio tezą, że najwięksi święci mieli największe poczucie humoru i dystans do siebie
Ponieważ Dominikanie powstali jako zakon kaznodziejski, nacisk kładą właśnie na umiejętność mówienia do ludzi - to kolejna cecha ich charyzmatu. Rozwój intelektualny to jeden z priorytetów zakonu.
całość
http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2016/04/krzysztof-pays-op-szymon-popawski-op.html

To zaskakująca, pełna humoru opowieść o Zakonie Dominikanów, napisana przez dwóch zakonników, Dominikanów oczywiście. Rzadko kiedy można spotkać tak pogodną i budującą książkę.Autorzy podchodzą do tematu bardzo subiektywnie, w tym sensie, że opisują to, co ich zdaniem jest najważniejsze, zarówno w odniesieniu do przeszłości i do teraźniejszości Dominikanów. Wyróżnikiem,...

O dominikanach po dominikańsku, czyli z humorem i dystansem o konkretach.

O dominikanach po dominikańsku, czyli z humorem i dystansem o konkretach.

Historia 800-lecia Zakonu, opowiedziana w formie ciekawostek i anegdot, ponieważ Dominikanie uważają, że poczucie humoru, to bardzo ważna cecha i powinien ją posiadać każdy chrześcijanin.

Historia 800-lecia Zakonu, opowiedziana w formie ciekawostek i anegdot, ponieważ Dominikanie uważają, że poczucie humoru, to bardzo ważna cecha i powinien ją posiadać każdy chrześcijanin.

O dominikanach na wesoło. Czyta się bardzo szybko

O dominikanach na wesoło. Czyta się bardzo szybko