Sama historia miłosna jest raczej standardowa: nieplanowany i niechciany romans między ojcem dziecka i zatrudnioną przez niego nianią, opiekunką jego dziewięcioletniej córeczki.

On nazywa się Asher Whitlock, jest najstarszym, dobiegającym czterdziestki synem w rodzinie, której pozostali członkowie będą kolejno protagonistami w następnych tomach serii. Jest szeryfem i dowódcą policyjnej jednostki szturmowej SWAT. Ona, Phoebe Bettencourt, czternaście lat od niego młodsza, jest córką komendanta policji, czyli szefa Ashera w Sugarloaf w Pensylwanii. Pojawia się w rodzinnym miasteczku, mimo że rok akademicki nie dobiegł jeszcze końca. W atmosferze skandalu, po romansie z żonatym wykładowcą, opuściła uniwersytet w Iowa, gdzie uczęszczała na studia podyplomowe.

Jak zawsze u Corinne Michaels główną atrakcją, przynajmniej dla mnie, były okoliczności romansu Ashera z Phoebe, których przedsmak mamy już w rozdziałach otwierających powieść. Córeczka Ashera, podopieczna Phoebe, Olivia, jest owocem przygodnego seksu. Z jej matką, Sarą, Asher nawet nie randkował, ale od urodzenia dziecka oboje zgodnie i solidarnie się nim opiekują. Prawdopodobnie w wyniku tzw. preeklampsji, ciężkiego zaburzenia ciąży, Olivia urodziła się głuchoniema. A przy tym jest dziewczynką wybitnie inteligentną i radosną. Nie tylko rodzice, także krewni obojga porozumiewają się z nią głównie przy pomocy języka migowego, choć czytać z ust rozmówców też Liv potrafi. Tymczasem uniwersytecką specjalizacją Phoebe jest audiologia, język migowy ma świetnie opanowany, co oczywiście stanowi jej niepodważalny atut jako opiekunki i szybko prowadzi do zaprzyjaźnienia się z dzieckiem. Pobyt w domu Ashera był zaplanowany na kilka miesięcy, bo tyle ma trwać służbowy wyjazd Sary do Izraela.

Romans Phoebe i Ashera, kiedy po dość długich wahaniach obojga do niego dochodzi, jest namiętny, choć - jak w każdej powieści tego rodzaju - niepozbawiony turbulencji. Są one jednak przede wszystkim konsekwencją … przeszłości Phoebe i jej planów na przyszłość.

W każdym razie przy lekturze „Forbidden Hearts” nudzić się nie można, zwłaszcza że styl językowy autorki jest urozmaicony i ciekawy. Może jedynie postać Ashera jest, na mój gust, nieco za bardzo wyidealizowana.

Sama historia miłosna jest raczej standardowa: nieplanowany i niechciany romans między ojcem dziecka i zatrudnioną przez niego nianią, opiekunką jego dziewięcioletniej córeczki.

On nazywa się Asher Whitlock, jest najstarszym, dobiegającym czterdziestki synem w rodzinie, której pozostali członkowie będą kolejno protagonistami w następnych tomach serii. Jest szeryfem i...

W książkach Corinne uwielbiam nawiązania do jej innych serii. W każdej pojawiają się postaci z jej poprzednich książek, co uważam za świetne. Tak samo jest w „Forbidden hearts”. Jak wiecie, że uwielbiam klimat małych miasteczek. Ta książka ma wszystkie moje ulubione motywy: age gap, single parent, small town.
Phoebe wraca do rodzinnego miasta – Sugarloaf, wcześniej niż ktokolwiek zakładał. Na kampusie wydarzyło się coś, co zmusiło ją do powrotu. Nie spodziewała się, że ojciec wyśle ją do pomocy jego pracownikowi – Asherowi. Phoebe już wcześniej opiekowała się córką Whitlockera, ale nie skończyło się to dobrze. Więc kiedy szef proponuje Asherowi, że jego córka zajmie się Olivią, no cóż, powiedzieć, że jest niezadowolony to spore niedopowiedzenie. Jednak nie ma wyjścia. Agencja opiekunek nie ma odpowiednio wykwalifikowanej niani, która zna język migowy. Tak się składa, że Phoebe poszła na studia w tym kierunku, więc biedak nie ma wyjścia.
Książka porusza ważny temat niepełnosprawności. Głuchoniema dziewczynka, jest nieco odrzucona przez środowisko, piętnowana przez otoczenie. Od małego ma ciężko, a przecież jest tak samo pełnowartościowym człowiekiem.
Uwielbiam poczucie humoru Phoebe. Uwielbiam momenty, w których dogryza Asherowi i wyprowadza go z równowagi. Podoba mi się także kreacja Liv. Jest naprawdę mega mądrą i zaradną dziewczynką. Mała ma świetny kontakt ze swoją nianią, co nie do końca podoba się Withlockerowi. On szuka pretekstu by się jej pozbyć. Jak wiadomo, nie dochodzi do tego.
Corinne jak zwykle nie zawiodła i świetnie się przy tej książce bawiłam.

W książkach Corinne uwielbiam nawiązania do jej innych serii. W każdej pojawiają się postaci z jej poprzednich książek, co uważam za świetne. Tak samo jest w „Forbidden hearts”. Jak wiecie, że uwielbiam klimat małych miasteczek. Ta książka ma wszystkie moje ulubione motywy: age gap, single parent, small town.
Phoebe wraca do rodzinnego miasta – Sugarloaf, wcześniej niż...