Oj widać że autor KOCHA góry, po "ośmiu górach" przyszła kolej na "szczęście wilka" zdecydowanie spokojniejsza, bardziej tajemnicza , i jak na mój gust lepiej się kończy, mimo że nie jest dopowiedziana :)

Oj widać że autor KOCHA góry, po "ośmiu górach" przyszła kolej na "szczęście wilka" zdecydowanie spokojniejsza, bardziej tajemnicza , i jak na mój gust lepiej się kończy, mimo że nie jest dopowiedziana :)

Nieśpieszna historia, która pozwala osadzić się w tu i teraz, i zwolnić w gonitwie dnia codziennego. Niezwykle wyciszająca, lecz mimo to sięga się po nią chętnie.

Cisza opisów gra na korzyść historii. Bohaterów jest wielu, jednak każdy z nich dostaje należne światło w scenie, a opowieść jest spójna od początku do samego końca.

Nieśpieszna historia, która pozwala osadzić się w tu i teraz, i zwolnić w gonitwie dnia codziennego. Niezwykle wyciszająca, lecz mimo to sięga się po nią chętnie.

Cisza opisów gra na korzyść historii. Bohaterów jest wielu, jednak każdy z nich dostaje należne światło w scenie, a opowieść jest spójna od początku do samego końca.

Cicho tu. Surowo. Chłodno. Góry nie są dla każdego. Można w nie uciec od problemów tego świata i stać się przy odrobinie szczęścia jednym z górali. Można też uciekać OD nich KU cieple, cywilizacji - bo życie pośród skał nie ma nic z romantyczności - bywa niegościnnie, wymagająco i milcząco.

To książka na dwa, trzy wieczory. Nie znajdziecie tu dramatów, kryminałów, wielkich love story czy zwrotów akcji. Góry takie nie są. Życie w górach takie nie jest. Jest zwykłe. Trzeba ugotować, narąbać drwa, napalić w piecu i poradzić sobie z bólem po wejściu na 4 tysiące. To, co pomiędzy - jest mało ważne. Dużo tu mądrości buddyjskiej. Jest i jeden bohater z Nepalu, są stupy i flagi modlitewne oraz śmierć, która nie dziwi.

Cicho tu. Surowo. Chłodno. Góry nie są dla każdego. Można w nie uciec od problemów tego świata i stać się przy odrobinie szczęścia jednym z górali. Można też uciekać OD nich KU cieple, cywilizacji - bo życie pośród skał nie ma nic z romantyczności - bywa niegościnnie, wymagająco i milcząco.

To książka na dwa, trzy wieczory. Nie znajdziecie tu dramatów, kryminałów,...

Pięknie napisana powieść, w której pierwsze skrzypce zdaje się grać główny bohater Fausto. Drugie skrzypce w tej poetyckiej powieści o codzienności i miłości gra, moim zdaniem, natura i szczególnie góry. Przyglądamy się ludziom i szukamy wolności, szczęścia i spełnienia razem z bohaterami, a nie są to poszukiwania proste, bo wszystko to jest względne i subiektywne.

Ładne, poetyckie wręcz i proste w fabule.

Pięknie napisana powieść, w której pierwsze skrzypce zdaje się grać główny bohater Fausto. Drugie skrzypce w tej poetyckiej powieści o codzienności i miłości gra, moim zdaniem, natura i szczególnie góry. Przyglądamy się ludziom i szukamy wolności, szczęścia i spełnienia razem z bohaterami, a nie są to poszukiwania proste, bo wszystko to jest względne i subiektywne.

Ładne,...

Zawiesista niczym mgła na górskiej łące. Czytając ją prawie czułem zapach lasu i górskiego powietrza. Rozbicie na krótkie rozdziały, niekiedy odległe od siebie o długie miesiące, bardzo mi odpowiadało i pobudzało wyobraźnię. Lubię też, gdy pisarz potrafi ukazać dobro i ciepło w każdym człowieku, szczególnie takim, który ma za sobą ciężkie doświadczenia. Paolo Gognetti jest takim pisarzem. Dlatego mimo sporej dawki melancholii, po przeczytaniu czułem radosny nastrój. Świetna lektura na jesień :)

Zawiesista niczym mgła na górskiej łące. Czytając ją prawie czułem zapach lasu i górskiego powietrza. Rozbicie na krótkie rozdziały, niekiedy odległe od siebie o długie miesiące, bardzo mi odpowiadało i pobudzało wyobraźnię. Lubię też, gdy pisarz potrafi ukazać dobro i ciepło w każdym człowieku, szczególnie takim, który ma za sobą ciężkie doświadczenia. Paolo Gognetti jest...

Bardzo dobra powieść.
Fabuły jako takiej brak, ale piękne opisy przyrody to rekompensują.
Lekko i szybko się czyta.

Bardzo dobra powieść.
Fabuły jako takiej brak, ale piękne opisy przyrody to rekompensują.
Lekko i szybko się czyta.

To jest powieść, w której fabuła właściwie nie istnieje, jest poszarpana i fragmentaryczna, możliwe, że jest to i powieść o niczym, nie za wiele się dzieje, czas snuje się powolnym tępem i bohaterowie snują się razem z nim. Ale z tej książki bije taki spokój, taka jakaś wewnętrzna radość z małych rzeczy, że ta powieść to jedno wielkie ukojenie. Wszechogarniający spokój „Szczęścia wilka” jest zaraźliwy, powieść otula, momentami lepiej niż ciepły koc. Nie dla fabuły ją czytałam a dla zaznania spokoju, bo z książki niby o niczym wyciągnęłam wszystko.

Trochę przypominała mi „Walden. Życie w lesie” i „Życie pasterza”, zdecydowanie to mój typ literatury.

Poza tym ja jestem człowiek z gór i moje dziecięce marzenie o pracy w górskim schronisku ożyło na nowo i jakoś tak mi się tę książkę w całkowitej błogości czytało.

Jeśli szukacie przyjemnej książki na ukojenie, to polecam ten tytuł.

To jest powieść, w której fabuła właściwie nie istnieje, jest poszarpana i fragmentaryczna, możliwe, że jest to i powieść o niczym, nie za wiele się dzieje, czas snuje się powolnym tępem i bohaterowie snują się razem z nim. Ale z tej książki bije taki spokój, taka jakaś wewnętrzna radość z małych rzeczy, że ta powieść to jedno wielkie ukojenie. Wszechogarniający spokój...

Cudowna książka. Doskonały przekład.

Cudowna książka. Doskonały przekład.

Powiedzieć, że ta książką jest czystą nostalgią to za mało, to pełna kolorów i uroku proza, która absorbuje czytającego bez reszty. Mimo niewielkiego formatu znajdujemy tu świetnie oddany górski klimat z jego charakterystycznymi symbolami takimi jak choćby szum potoku, pasterskie dzwonki czy świst wiatru w przełęczach…

Każdy z trzech bohaterów jest jak tytułowy wilk, szukający swego szczęścia, nie tylko w wymiarze cielesnym, doczesnym, ale też (a może zwłaszcza) tym duchowym. A prostota tej prozy, jej zwięzłość przekonają do siebie największego malkontenta, to pewne.

Już dawno temu stwierdziłam, że kocham brawurowe pisarstwo Irlandczyków, to teraz dodam do tego jeszcze piszących (bardzo poetycko) Włochów.

Piękne i ciekawe literackie odkrycie.

Powiedzieć, że ta książką jest czystą nostalgią to za mało, to pełna kolorów i uroku proza, która absorbuje czytającego bez reszty. Mimo niewielkiego formatu znajdujemy tu świetnie oddany górski klimat z jego charakterystycznymi symbolami takimi jak choćby szum potoku, pasterskie dzwonki czy świst wiatru w przełęczach…

Każdy z trzech bohaterów jest jak tytułowy wilk,...

Nostalgiczna, sentymentalna i urokliwa - te trzy słowa najbardziej charakteryzują prozę Paolo Cognetti. Na niecałych 200 stronicach autor wyśmienicie oddaje klimat ducha gór i alpejskich pejzaży. Słyszymy podzwanianie krowich dzwonków na pastwiskach, wsłuchamy się w dźwięk rwącego potoku, ogrzejemy w ciepłe piecyka i przejrzymy w nieckach poideł pokrytych pierwszą warstwą lodu.

W tej krótkiej opowieści autor przeprowadza nas przez wszystkie pory roku próbując tym samym zarazić nas swoją miłością do gór, oswoić z dzikością miejsca, pokazać jego piękno. I czyni to niezwykle skutecznie!
Utkana z rzeczywistości i pragnień trzech bohaterów historia przenosi nas do alpejskiej miejscowości Fontana Freda. Każde z nich podąża własnymi ścieżkami niczym tytułowy wilk.

W tych wydarzeniach nie ma nic szczególnego, zwykle życie bohaterów, a jednak jestem zachwycona. P.Cognetti tworzy opowieść przenoszącą w wymiar duchowy, oczyszczającą i otulającą. Delektować się tu można każdym zdaniem.
Niezwykle melodyjna, oddziałującą na zmysły i obrazowa - te trzy określenia najbardziej charakteryzują styl tej prozy.
Na własnej skórze poczułam majestat i surowe piękno gór.
Niby nic szczególnego, a jednak w prostocie tkwi siła tej książki. Od tej pory zamierzam być wierną czytelniczką i śledzić dalsze losy autora.

Nostalgiczna, sentymentalna i urokliwa - te trzy słowa najbardziej charakteryzują prozę Paolo Cognetti. Na niecałych 200 stronicach autor wyśmienicie oddaje klimat ducha gór i alpejskich pejzaży. Słyszymy podzwanianie krowich dzwonków na pastwiskach, wsłuchamy się w dźwięk rwącego potoku, ogrzejemy w ciepłe piecyka i przejrzymy w nieckach poideł pokrytych pierwszą warstwą...