Kiedy po brutalnej wojnie domowej dyktator Sulla przejął władzę w Rzymie (82 pne),wśród wielu, którzy nie chcieli zaakceptować jego rządów, był młody oficer armii, Kwintus Sertorius. Sertorius uciekł najpierw do Afryki, a potem do Hiszpanii, gdzie zawarł wspólną sprawę z rdzenną ludnością, która była okrutnie ciemiężona przez sukcesję skorumpowanych rzymskich namiestników. Odkrywając geniusza w walce partyzanckiej (twierdził, że otrzymał boskie przewodnictwo od Artemidy za pośrednictwem białego jelonka, którego trzymał),Sertorius był bliski całkowitego wypędzenia Rzymian z Hiszpanii. Rzym odpowiedział, wysyłając posiłki pod kontrolą wschodzącego młodego generała Gnejusza Pompejusza (później Pompejusza Wielkiego). Epicka walka, która nastąpiła między tymi dwoma wielkimi dowódcami, to mistrzowska klasa starożytnej strategii i manewru taktycznego. Ogromnie przewyższający liczebnie Sertorious pozostał niepokonany na polu bitwy, ale ostatecznie został zamordowany przez zazdrosnych podwładnych, z których żaden nie mógł się równać z Pompejuszem. Okazało się to decydującym zakończeniem walki o Hiszpanię, choć oporne plemiona przetrwały do ​​czasów Augusta. Opowieść o Sertoriusie to opowieść o ludziach walczących o wyzwolenie się spod opresyjnych rządów. Jest to również historia samego Sertoriusa, który zaczynał jako idealista, a zakończył niemal tak samo okrutnie i despotycznie jak jego wrogowie. Ale przede wszystkim jest to historia pojedynku dwóch wielkich generałów, toczonego między dwoma różnymi stylami armii w dolinach hiszpańskiego interioru.